4 jaar na scheiding kijkt Loes terug en schrijft haar laatste blog

Zwemmen of verzuipen. Liggend op mijn rug in het water. “Handjes in de zij” zoals ik vroeger heb geleerd op zwemles. Ik kijk naar het plafond van de het gebouw dat langzaam aan mij voorbij trekt. Zo zwem ik verder. Op weg naar de overkant van het zwembad. Het water is ijskoud en alles behalve comfortabel.

Zwemmen of verzuipen

Het zwemmen gaat in een tergend langzaam tempo. Kan het niet wat sneller? En hoever is het nog wel niet? Het lijkt niet op te schieten en mijn geduld wordt op de proef gesteld. Ik heb af en toe zin om het maar gewoon op te geven. Moe van alle inspanning. Maar ja, als ik stop met zwemmen dan verzuip ik. Dus ik zwem maar gewoon door en staar weer naar het zwembadplafond in de wetenschap dat de overkant bij elke beenslag dichterbij zal komen.

En nét op het moment dat ik dacht nog een klein stukje te moeten zwemmen, raakt mijn hoofd de zwembadrand. Zachtjes en pijnloos. Ik ben aangenaam verrast, want ik dacht dat ik er nog niet helemaal was. Ik verwonder me erover dat ik er al ben. De overkant gehaald. Ik ben klaar met zwemmen.

Het doel is bereikt!

Het voelt een beetje gek eigenlijk. Een raar soort van opluchting dat het klaar is. Zo lang gezwommen en op de top van mijn inspanning alles gegeven en nu hoeft het niet meer. Ik kan gewoon het koude water uitstappen en in het warme bubbelbad gaan ontspannen. Heerlijk bubbelen. Hoera! 

Doorvechten terwijl de strijd al gestreden is. Vast een herkenbaar fenomeen. Maar hoe weet je dat je klaar bent en dat je weer kunt ontspannen; loslaten. Dat je al bent waar je zijn moet. Je doel is bereikt en dat je gewoon in het bubbelbad mag opwarmen, bubbelen en relaxen?

Mijn ervaring is dat je zelf waarschijnlijk één van de laatsten in je omgeving bent die door heeft dat je de overkant al hebt bereikt en dat je onnodig blijft door knokken voor iets dat je allang hebt bereikt.

Misschien komt het doordat ongemerkt de lat voor wat je wilt bereiken steeds hoger is komen te liggen. Steeds hogere eisen aan jezelf bent gaan stellen. Steeds kritischer bent geworden in wanneer “goed” ook echt “goed genoeg” is. En daarbij vergeet met trots te kijken naar wat je al bereikt hebt. Je geen erkenning geeft aan jezelf voor je harde werk en je behaalde resultaten. 

Klaar met strijden

Het besef. Doorvechten terwijl dat helemaal niet meer hoeft. In mijn geval kwam ik zachtjes en pijnloos en met enige verbazing tot het besef dat ik al was waar ik zijn moest. En toen die boodschap echt begon door te dringen en ik het ging zien, bracht het opluchting en gaf het een bijna feestelijk gevoel. Ik had het niet door. Ik was al waar ik zijn moest. Het was goed genoeg.

Vier jaar na mijn scheiding ben ik klaar met strijden. Nu echt! Wat waren het heftige jaren. Een vechtscheiding met veel angst, verdriet en spanning. Maar het contact met ex loopt nu zoals het hoort. We kunnen weer op een respectabel en redelijk ontspannen niveau samen de ouders van onze kinderen zijn.

De kinderen zien steeds meer in dat de scheiding uiteindelijk onafwendbaar was. Gescheiden ouders hebben is verdrietig, maar ze beginnen te begrijpen dat leven met ouders die een slecht huwelijk hebben óók heel erg verdrietig is. Dat het beter is zo.

Mentale aardverschuiving

En wat brachten deze jaren een mentale aardverschuiving met zich mee. Zonder mijn eigen scheiding was ik misschien nooit tot het punt gekomen opnieuw contact met mijn vader te leggen. En na 30 jaar (!) hebben we weer dagelijks contact. Wat ben ik dankbaar dat ons dit nog is gegeven na al die jaren. Dat mijn vader nog leeft en we elkaar opnieuw leren kennen en ons leven met elkaar kunnen delen. Een uniek moment in mijn en ook zijn leven en dat van mijn kinderen die er een opa bij kregen. En wat heeft het contact me veel goed gedaan en innerlijke rust gebracht. 

En wat waren het confronterende jaren. Te ontdekken dat bij de scheiding van mijn eigen ouders ruim 36 jaar geleden er nog heel veel onbesproken was gebleven. De echte waarheid niet boven tafel was gekomen in al die jaren en er nog veel te ontdekken viel. En ook opnieuw consequenties heeft gehad voor mij als kind van gescheiden ouders. 

Ik ben een ander mens

En wat ben ik veranderd de afgelopen jaren. Ik ben een ander mens sinds ik 4 jaar geleden ben gescheiden. Meer ontspannen, vrolijker, ik slaap weer goed, ik sta veel positiever in het leven, heb enorm veel geleerd (inclusief klussen), ik kijk heel anders de wereld in en ik ben veel sterker en veel stabieler dan ik ooit had gedacht. 

Vier jaar is misschien best lang om te komen waar je zijn wilt. En velen van jullie zullen misschien minder lang nodig hebben. Echter door alles wat naast mijn scheiding nog voorbij kwam, heeft het best even geduurd voordat ik besef dat het nu klaar is. Mijn doel bereikt is. 

Tuurlijk wil ik nog meer bereiken in mijn leven en zijn er nieuwe doelen gesteld. En tuurlijk heeft mijn leven nog steeds de nodige hobbels, zoals elke ouder die kent. Never a dull moment. Maar de bittere strijd is ten einde. Heerlijk! 
Ik ga het bubbelbad in…… 

Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie. Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.

Lees ook de andere blogs van Loes.