Er is leven na de dood. Althans, dat zeggen ze. Vele wereldburgers geloven heilig in een hemel met een stuk of wat engelen aan de hemelpoort of dat er 72 jonge, strakke maagden op ze staan te wachten. Hoe dat met de vrouwen zit ben ik even kwijt. Staan er voor hen ook 72 strakke, jonge mannen met een sixpack te wachten? Mmmm.. Anyway, het maakt in elk geval dat ze hun leven willen geven om dat van anderen met zich mee te nemen. Het nieuws stond de afgelopen weken bol van de aanlagen in Parijs en een week later was de terreur nog dichterbij onze landsgrenzen geslopen, want ook België werd opgeschrikt. Het is een kwestie van tijd dat ‘wij’ aan de beurt zijn. En dat maakt dat iedereen, gelovig of ongelovig zich zorgen maakt.
Ik schrijf voor Nieuwe Stap over mijn langslepende scheiding en de impact hiervan op mijn leven en dat van mijn kinderen. Dus, wat heeft terreur nieuws en de dood hiermee te maken? Op het oog niet zo veel. Behalve dan dat de gedachte aan de dood ook na een scheiding soms zo verlokkelijk kan zijn. Ongeveer een jaar na de breuk ging het niet meer. Ik had me dapper staande gehouden maar opeens was het op. Alsof het licht uitging. Ik belandde in een korte maar hevige depressie en in die periode leek me de dood een erg aantrekkelijk alternatief. Dan hoefde ik niet meer ‘alle ballen hoog te houden’, niet meer de pijn en het verdriet te voelen, niet meer te worstelen in dit nieuwe onwennige bestaan en zouden mijn kinderen vast veel beter af zijn. Zonder mij. Ik geloof niet in een hiernamaals, maar dat hoefde ook niet. Het allesomvattende ‘niets’ was waar ik naar verlangde.
Ik heb nooit echt overwogen om eruit te stappen maar de gedachte aan de optie gaf me op een vreemde manier rust. Het was kort maar krachtig en met de juiste hulp ging het als snel weer de goede kant op. Er was inderdaad leven na de ‘dood’. De dood van een huwelijk, of lange relatie is evengoed een rouwproces ook al wordt dit niet altijd als dusdanig gezien en herkend. Er is geen afscheidsdienst, geen graf om te bezoeken en er valt geen as te verstrooien. Geen rouwkaarten om uitdrukking te geven aan het gemis en verdriet en de omgeving is doorgaans van mening dat je een paar maanden na een scheiding ‘gewoon’ verder moet met je leven. Rouw na een scheiding is een eenzame aangelegenheid.
De dood, daar kiezen maar weinigen bewust voor. Een scheiding daarentegen, dat heb je zelf geïnitieerd of op z’n minst mede veroorzaakt, dus wat zeur je nou? De gemene deler is dat tijd alle wonden heelt. Er komen korstjes op die later littekens worden. Je ziet ze wel, maar ze doen geen pijn meer. Niet echt. Niet zoals eerst.
Olivia is bijna gescheiden en blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG