Als gescheiden moeder of vader breekt er voor iedereen op een bepaald moment de fase aan om weer eens rond te kijken. En dan bedoel ik natuurlijk niet naar je tuin, de bloemetjes op je balkon of naar het aanbod in de supermarkt. Nee, rondkijken naar de mogelijkheden die het andere geslacht je te bieden hebben. Vroeger of later. Want de een heeft sterk de behoefte om een poos alleen te zijn en de ander heeft zich binnen drie maanden intens gestort op een nieuwe liefde. Datingsites profiteren massaal van deze tweede kans generatie en ook activiteiten, feesten en reizen voor de nieuwbakken single zijn in trek.
Geen wonder, want een nieuwe man (of vrouw) die pluk je niet zomaar van de staat. Hoe ouder hoe kritischer zeggen ze en dat is ook zo. Na een scheiding weet je in ieder geval wat je niet meer wilt! En de dat vereenvoudigt de zoektocht naar een nieuwe partner. Althans, dat zou je denken. Maar ervaring op het gebied van relaties is niet alleen handig en positief maar heeft natuurlijk ook een mindere kant. Want we slepen allemaal onze bagage met ons mee. Een ex, koophuis, kinderen plus een pakketje aan ‘eisen’ waaraan hij of zij toch echt op z’n minst aan moet voldoen.
En hoewel ik prima op de hoogte ben van hedendaagse matchmakingsmethodes op het gebied van de liefde verging het mij heel anders. Mijn nieuwe lief vond ik niet in de supermarkt, in de kroeg of op een datingsite. Ik kende hem al. Al heel lang zelfs. Sterker nog, ik ken (laten we hem Y noemen) bijna net zo lang als ik X ken. Mijn halve leven dus. En ook al hebben we elkaar in die ruim 20 jaar ook periodes niet of nauwelijks gezien, het contact bleef op de een of andere manier bestaan. Onze vriendschap werd steeds hechter en mondde uiteindelijk uit in een nieuwe relatie.
Dat had nogal wat voeten in aarde. Want van ‘een gezamenlijke vriend’ werd het ‘mijn vriend’. En daar moesten de kinderen toch echt wel even aan wennen. Ik ook. Alle perikelen met X waren me niet in mijn koude kleren gaan zitten en ik was heel huiverig voor welke nieuwe relatie dan ook. We doen het daarom heel rustig aan. Echt heel rustig. We gaan niet samenwonen, zien elkaar ‘slechts’ een dag of twee in de week en voor de rest leef ik gewoon samen met mijn kinderen. Met kleine nieuwe stapjes ga ik, als gescheiden moeder, langzaam aan een nieuw, ander leven tegemoet. Maar ik moet zeggen, het voelt goed!
Olivia blogt als gescheiden moeder, over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG