Ik jok een beetje als ik zeg dat het nu twee jaar na de scheiding is. Het is twee-en-een-kwart jaar later. Maar net als je de leeftijd van een kind na 18 maanden ineens als anderhalf gaat aanduiden, geef ik mezelf nu ook deze dichterlijke vrijheid. Met p-te-p ben ik wel alweer twee jaar samen en woon ik ook alweer anderhalf jaar samen. Waar blijft de tijd. En ach gemiddeld is alles twee jaar.
Blogs na de scheiding
Mijn blog voor Nieuwe Stap is hier wel een rode draad in geweest. Een groot gedeelte van mijn lief en leed na de scheiding heb ik gedeeld. En ook van anderen lees ik dat graag. Ik hoop altijd op een stukje herkenning. Iets waar ik een klik mee maak. En nu na tweeeneenhalf jaar Nieuwe Stap volgen merk ik dat het nog steeds relevant is voor me. Half februari, als voorbeeld, lees ik in de blog van Thera dat het verboden zou moeten worden om binnen een jaar alweer te gaan samenwonen. Het klinkt raar, maar ik ben het er mee eens. Niet dat ik me er aan gehouden heb. Ik zie mezelf als de uitzondering. In ons geval waren de levens van onze kinderen al volledig verweven met elkaar. In feite had het niet gaan samenwonen tot meer ellende geleid bij de kinderen. En ik was (en ben) zeker over hoe ik me voel.
Olivia blogt over het effect van haar scheiding op haar ouders. Aanvullend komt het nieuwsbericht dat het CDA graag wil dat grootouders het recht krijgen op een omgangsregeling. Mooie aanvullende stukjes op elkaar. In mijn situatie ligt het simpel. Ik heb geen contact met mijn ouders en mijn ex neemt haar verantwoording maar aan de kant wat vroeger mijn schoonfamilie was. En p-te-p heeft geen ouders meer. Dit alles hebben we opgelost doordat we vrienden hebben die met liefde surrogaat opa en oma zijn. En daar komen we beiden, met of zonder kinderen. Overigens niet dat hier een verplichting nodig was. Gewoon omdat we als volwassenen besloten wat het beste was voor de kinderen en onszelf.
Scheiden forum
Op het forum lees ik regelmatig over de moeilijke en persoonlijke situaties waarin we verzeild raken met een scheiding. Een hoop frustratie en verdriet. Het loslaten van de ander is een thema die ik ook vaak lees. Je kunt immers niet meer alle problemen oplossen rondom je ex. En wees eerlijk, doordat je gaat scheiden weet je dat dit je nooit gelukt is. Deze zaken herken ik van vroeger. Het maakt me blij dat ik weet dat het beter zal gaan. Ik hoop dat de anderen die nog in de drek staan dit gaan oppakken. Het komt nooit meer goed, maar het wordt wel weer leuk. De problemen van je ex zal je immers als buitenstaander gaan meemaken. Je ex zal zijn eigen boontjes moeten gaan doppen. En geef hem of haar ook die kans. En neem ook zelf die kans.
En dat maakt Nieuwe Stap ook wel uniek. Als je de gemiddelde blogs neemt, dan is dat opbouwend. Erkennend. Het is allemaal niet makkelijk, maar je zult verder moeten. Heb je hier aan gedacht en heb je daar aan gedacht. Let op hier en let op daar. Een deel is natuurlijk min of meer een infomercial. Maar de info is toch welkom en gratis. Een goed concept. Een modern concept. Ik wou dat ik het bedacht had.
Ik weet overigens niet of ik dat al eens gedeeld had, maar de hoofdreden dat ik ben gaan bloggen voor Nieuwe Stap was niet alleen deze opbouwende boodschap. Ik was een kind in een scheiding waar zelfs na veertig jaar beide ouders niet van plan zijn om de waarheid te spreken. Daarbij vergeten ze dat ik toch herinneringen heb aan die periode. Door hun ongelofelijke drang om elkaar de schuld te blijven geven, zal ik dat hoofdstuk helaas nooit volledig ten ruste kunnen leggen. Hun onderlinge afgunst is blijkbaar groter dan hun liefde voor mij. Maar mijn kinderen kunnen het straks nalezen. Zij zullen weten hoe het was. En ze zullen hun eigen oordeel mogen vellen.
REAGEER OP DEZE BLOG