Zwak, ziek en misselijk
Het is bijna zover. De datum voor de zitting is bekend. Half april moet ik voor de rechtbank verschijnen en zal na ruim vier jaar eindelijk de scheiding een feit worden. Opluchting overheerst. Omdat het einde nu eindelijk definitief in zicht is. Maar eerlijk is eerlijk, ook ik word soms lichtelijk zwak, ziek en misselijk als ik aan het moment denk dat ik daar moet gaan zitten. Het idee dat iemand een oordeel gaat vellen over jouw huwelijk, zo’n groot deel van je leven, bepaalt hoe wij de zaken moeten verdelen (omdat X niet met me wil overleggen) daar krijg je toch een nare smaak van in je mond.
Dag van de scheiding
Behalve af en toe schrijven over mijn op handen zijnde scheiding voor Nieuwe Stap ben ik er heel goed in geworden om het te verdringen. Het zover mogelijk naar de achtergrond te schuiven. Mijn leven er niet meer te door laten bepalen. Maar nu de dag van de scheiding nadert ontkom ik er natuurlijk niet aan. Daar zorgt mijn advocaat wel voor. Opnieuw stukken aanleveren want alles is inmiddels weer gedateerd of veranderd, afspraken maken, de verschillende zaken doorspreken zodat ook ik weer op mijn netvlies heb staan hoe het allemaal in elkaar steekt.
Tegen vrienden en familie doe ik stoer. Roep ik om het hardst dat ik er naar uitkijk eindelijk van hem verlost te zijn. Ik de champagne al koud heb staan voor de dag van de scheiding, het moment dat ik na al die jaren dit boek eindelijk kan sluiten. Maar zo’n keiharde tante ben ik helemaal niet. Nooit geweest ook. Eerder deze week kon ik wel janken nadat ik de hele middag weer met mijn neus in alle paperassen had gezeten. Wat een ellende. Hoe is het toch mogelijk. Die vraag popt om de zoveel tijd toch weer op. Ik kan er niets aan doen. Huilen heb ik niet gedaan. De tranen zijn op. Ik ben het voorbij op de een of andere manier, maar triest voelde ik me wel.
Nieuw hoofdstuk
Ik ben meer dan toe aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. En dat maakt dat ik zo min mogelijk met X of die hele scheiding te maken wil hebben. Ik ben het zo zat. Zo moe. Dus aan deze laatste stap, de slotscène, ontkom ik natuurlijk niet. Duim allemaal maar voor me. Dat ik het met verve zal doorstaan, ongenaakbaar de zitting doorkom en met opgeheven hoofd het toneel zal verlaten.
Glenda - 2 apr 2015
Beste Olivia, Hou nog even vol de laatste loodjes zijn niet voor niets het zwaarst. Ik ben sinds vorige week definitief gescheiden. Ik schreeuwde, huilde en lachte tegelijk. Eindelijk is het echt klaar, over. Ik heb mijn naam weer eindelijk terug. Ik moest nog stemmen met mijn getrouwde naam. Dat voelde verschrikkelijk. Die naam past me niet meer. Ik had nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn om dan nu eindelijk gescheiden te zijn. Om een echte vrije vrouw te zijn. Het eerste deel van mijn eigen vermogen is overgemaakt. Nu nog het restant en ik ben echt weer een zelfstandige vrouw. Om je eerlijk te zeggen had ik dit niet gedacht omdat dit niet mijn keuze is geweest maar ik heb dus wel die champagne fles gekocht en die ga ik met vriendinnen soldaat maken. Zij hebben me door een hele moeilijke periode heen geloodst. Wanneer ik dacht het niet meer aan te kunnen, gaven ze me kracht en hoop. Ik ga dus nu eindelijk toosten op mijn nieuwe toekomst. Jouw nieuwe toekomst zit nu ook echt in het verschiet. Nog even volhouden en duimen zal ik zeker voor je. Heeeeel veel succes!!!