Een van de belangrijkste zaken die ik graag op orde wil hebben is het welzijn van mijn kinderen. En dat is natuurlijk inclusief mijn bonuskinderen. Ze zijn me even lief en dierbaar. Maar op de omgeving van mijn eigen kinderen kan ik nu eenmaal meer invloed op uitoefenen. Ten minste, dat wil ik graag geloven. Hoeveel kan ik nu in feite zelf bepalen?
Een veilige leefomgeving voor de kinderen
In negatieve zin zou dat makkelijker gaan. Een paar keer boos doen of een favoriete knuffel afpakken en de tranen komen vanzelf. In positieve zin gaat het een stuk moeilijker. Het is een samenspel van kleine stapjes in de goede richting. Iets opbouwen is nu eenmaal een stuk moeilijker dan iets afbreken. En omdat kinderen vaak de zwakke partij zijn en zich moeilijk kunnen verdedigen ontstaat er veel ellende. Maar zo doen wij het niet. De harmonie tussen mij en mijn ex houdt nog steeds stand. Met mijn vriendin als extra hoek aan de driehoek. Het passend en veilig maken van de leefomgeving van de kinderen is het afgelopen jaar een uitdaging gebleken. Mijn ex had het medisch zwaar en gelukkig gaat het nu beter. Maar een vervelend effect hiervan was dat de overdrachten niet altijd volgens plan door kon gaan. En soms kwamen de honden van mijn ex er gezellig bij om mijn ex wat rust en ruimte te geven om te herstellen. En dit circus heeft een paar keer plaats gevonden. In feite loopt dat al een paar jaar.
Afwijken van de omgangsregeling hoort niet
Begrijp me goed, wij helpen mijn ex graag. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. En tegelijk behouden de kinderen de veilige omgeving die ze verdienen. Maar hoe dankbaar mijn ex is, de kinderen delen dat niet. Want het hoort niet. Dinsdag gaan we naar pappa en zaterdag gaan we naar mamma. En als mamma ziek is, dan is dat vervelend, maar het hoort niet. Beide dames tonen hun verbale verzet tegen het anders invullen van de wekelijkse overdrachten. Mijn ex heeft altijd toegang tot haar kinderen, maar als het niet kan dan slapen de kinderen bij ons. Als vader eis ik recht op voor de crisis-opvang. De meiden begrijpen de situatie wel, maar blijven wel elke dag volhouden dat het niet klopt. En ze hebben gelijk. Maar het is niet anders. Mijn ex is er ook niet gelukkig mee. Ze mist de kinderen en altijd hulp moeten ontvangen is ook niet leuk op den duur.
Een soap-serie?
‘Gelukkig’ voor mijn ex dient zich een kans aan. p-te-p heeft last van haar galblaas en zal geopereerd gaan worden. En die kans pakt mijn ex ook aan. Nu kan ze eindelijk echt iets terug doen. Zo ontstaat het plan tussen mijn ex en mijn vriendin dat mijn ex tijdelijk komt logeren om mijn vriendin overdag te helpen. En ik kan mijn lange werkdagen blijven maken. Het klinkt in mijn oren als een verhaal uit een soap-serie. Zal dat wel goed gaan? Ik moet zeggen dat ik daar geen echt idee over heb. De voordelen zijn duidelijk. De kinderen houden dezelfde opvoeders en geen vreemde handen in huis. Maar ik ben wel benieuwd hoe de kinderen gaan reageren. Want dit klopt dan toch ook niet? Of vinden ze het stiekem wel een gezellig idee. Alle mamma’s en pappa in één huis.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april verschenen en verkrijgbaar bij de betere boekhandel.
REAGEER OP DEZE BLOG