Interview Babette van Veen

Het was het idee van Babette om af te spreken bij Vroeg in Bunnik. Op deze doordeweekse ochtend wordt hier volop ge(net)werkt in de heerlijke geur van vers brood uit de grote open bakkerij.

Boek Hartenvrouw

Aanleiding om met Babette van Veen af te spreken was het verschijnen van haar boek “Hartenvrouw” en het gelijknamige theaterprogramma waarmee ze op dit moment door het land toert. “Gisteravond Roermond, vorige week Roden”, serieus toeren dus.

Babette van Veen is actrice, onder meer bekend van GTST, schrijfster, zangeres en ja, dochter van Herman van Veen. Zij vertelt in Hartenvrouw hoe zij met vallen en opstaan en vooral ook met heel veel lachen haar innerlijke kracht (meestal) wist te vinden in moeilijke tijden en hoe dat voor iedereen is weggelegd.

Vanwaar de behoefte om het op te schrijven?

“Ik twitter veel, ik vind het niet erg om te zeggen dat het niet goed met me gaat.  Je bent niet altijd sterk en positief. Soms had ik een rotdag en dan vroeg ik, heeft niet iemand een leuk muziekje. Die eerlijkheid wordt gewaardeerd. Ik kreeg veel positieve reacties, ook van mensen met nog veel slechtere verhalen. Daardoor realiseerde ik mij dat het de moeite was om het hele verhaal een keer op te schrijven. Verdriet, rouw en hoe je daarmee omgaat  is een universeel ding.

Maar ik heb het ook opgeschreven omdat ik het een interessant proces vond. Er gebeurt heel veel, je leven staat op z’n kop, het is allemaal erg ingewikkeld. Je bent een beginner, maar je wilt ook helemaal niet een gevorderde worden. Ik had behoefte aan een soort “Scheiden voor dummies” Lachend wijzen wij Babette erop dat dat boek daadwerkelijk bestaat en dat wij daar zelfs een bijdrage aan hebben mogen leveren. “Het schrijven hielp mij om een duidelijke lijn te zien. Je merkt dat je stappen zet, maar als je daar niet over nadenkt weet je nog niet wat er is gebeurd. Ik ontdekte, als ik dít doe voel ik me iets beter, maar als ik dát doe voel ik me juist slechter. Dat zijn conclusies waar ik anderen ook mee kan helpen.”

Babette beschrijft in haar boek ook haar zwartste dagen. “Ik heb het opgeschreven zoals het is. Je bent verward, je krijgt enorm veel op je bord en het is bijna teveel om te bolwerken. Maar het leven gaat gewoon door. Je moet toch ’s ochtends je bed weer uit en gewoon bikkelen.”

Ons is opgevallen dat ze haar ex helemaal buiten het boek heeft gehouden. “Ik had genoeg kruit om mee te schieten, maar ik heb het boek heel bewust bij mezelf gehouden. Het is veel interessanter om na te denken en te schrijven over mijn eigen aandeel in het geheel, dan over wat hij mij heeft aangedaan. Dat hij heel vervelend heeft gedaan zal ik hem niet snel vergeven, de eerste periode dacht ik; hij spoort niet. Maar ik kan niet ontkennen dat hij ook zijn best heeft gedaan en dat ik ook een boel heb laten slabakken. Als ik er beter uit wil komen kan dat alleen als ik eerlijk ben over mijn eigen aandeel. Natuurlijk is dat niet altijd makkelijk en doet het soms pijn, maar een verbitterd oud vrouwtje worden is ook niet sexy.” Zegt Babette met een big smile.

Waar ging het mis?

“Ik was niet meer gewend om te kiezen voor mijzelf. Het gezin stond voorop en ik kwam op de laatste plaats en dat vond ik eigenlijk wel prima zo. Als gezin hadden wij het leuk, maar onze relatie was vrij beredeneerd. Wij stonden beiden als zzp-ers ook onder druk. Nee, heel gelukkig was ik niet. Ik zag alleen geen anderen die gelukkiger waren. Dus ik had me er bij neergelegd; dit is het dan.

We vragen haar of het feit dat zij zelf kind van gescheiden ouders is een rol heeft gespeeld. “Zeker! Toen ik ging trouwen dacht ik, het gaat mij wél lukken. De mogelijkheid om het huwelijk niet te laten slagen, bestond helemaal niet. Ik wilde dat mijn kinderen binnen de veiligheid van een gewoon gezin konden opgroeien. In voor en tegenspoed. Ik heb met een enorme overtuigingskracht mijn tanden erin gezet. Ik heb, achteraf bezien een paar jaar op mijn tandvlees gelopen en ben flink over mijn eigen grenzen heen gegaan. Het is maar goed dat hij is weggegaan, ik had dat zelf nooit gedaan.”

Hoe overleefde je?

“In het begin ben je in een soort van shock. Ik werd op een gegeven moment ook ontzettend ziek. Toen was ik gedwongen om hulp van familie en vrienden in te roepen, ook een dingetje hoor, hulp vragen. Ik moest een manier vinden om van de spanning af te komen. Hardlopen heeft mij daarbij geholpen. Het was een manier om mijn gedachten even te stoppen. Je bent heel fysiek bezig, je moet opletten waar je loopt en het is lekker om buiten te zijn. Toen ik begon met hardlopen rende ik weg, ik wilde kapot zijn zodat ik niet meer hoefde na te denken. Toen kwam er een fase waarin ik zo nu en dan kon genieten van het uitzicht. En weer later liep ik bewust ergens naartoe. Allemaal kleine stapjes in een proces. Alsof je voortgeduwd wordt door de natuur.

Op een gegeven moment zei een vriendin tegen mij: zo, en nu lippenstift op, rokje aan en met de hond naar buiten! Zo’n zetje heeft iedereen eigenlijk op een gegeven moment nodig.” Ze concludeert nu trouwens vrolijk dat ze niet meer hardloopt.

Hoe gaat het nu met je?

“Door mijn scheiding ben ik meer gaan nadenken; waar word ik nou blij van? Leerden kinderen dat maar op school, maar daar wordt die vraag nooit gesteld. En ik ben gaan nadenken over mijn grenzen. Je doet zo vaak dingen omdat iemand anders dat van je wil. Dat is ook iets wat ik van huis uit heb meegekregen, altijd doorzetten, schouders eronder. Dat heeft ook iets goeds in zich, maar ik ben de laatste jaren tegen een grens aan gelopen. Nu beslis ik, de grens is duidelijker geworden.

Ik ben me er ook bewust van geworden dat je je geluk niet aan iemand anders kan ophangen; maak mij even gelukkig! Dat gaat niet. Die ander kan dan wel zeggen dat je leuk bent, maar dat geloof je dan toch niet. Als je oké bent met jezelf is het leven gewoon veel leuker.

Ik ben nu veel gelukkiger dan dat ik was. Met hogere ups en downs. Vroeger kabbelde ik. Nu ben ik soms diep ongelukkig, maar soms ook zóó blij. Dan denk ik; van Veen je hebt het écht voor elkaar en helemaal zelf geregeld!  Ik wil ook niet afhankelijk zijn van alimentatie – alleen voor de kinderen draagt hij bij – dat werkt stagnerend. Ik ben prima in staat om mijn eigen boontjes te doppen.

Zoals gisteravond, dan sta ik in een theater mijn eigen teksten te zingen, speelt iemand mijn muziek en kopen mensen mijn cd’s. Na afloop kwam er iemand naar mij toe die zei: “Je bent zo kwetsbaar en zo krachtig tegelijk. Dat vind ik een mooi compliment. Ik stel me inderdaad kwetsbaar op, iedereen kan mij pijn doen, maar als ik er niet voor open sta kan ik ook niet voelen wat goed voor mij is en wat niet goed voor mij is. Ik heb zoveel meer het gevoel dat ik leef.

Ik heb toen het boek klaar was een exemplaar aan mijn ex gegeven en gezegd: alsjeblieft en bedankt voor de inspiratie. Ik ben uiteindelijk blij dat hij is weggegaan, al zeg ik dat natuurlijk niet iedere dag tegen hem…”

Hoe gaat het met de kinderen?

Babette heeft 2 zoons, van 14 en 10 jaar. “Zij zijn heel verdrietig geweest. Kinderen hebben niet iets te willen, het overkomt ze. Ze gaan gewoon mee in de situatie. Wij hadden al een slechte periode voordat we gingen scheiden. Eén van de 2 had oorproblemen, achteraf dacht ik hij kon het gewoon niet meer aanhoren. Maar wat als je ouders voor jou bij elkaar zijn gebleven, begin dan maar eens aan een leuke relatie als je volwassen bent.

Zij hebben nu geleerd dat je heel verdrietig kunt zijn en dat je daar wel weer overheen komt. En dat als je iets heel graag wilt je er voor moet vechten. Papa is weggegaan omdat hij dacht ergens gelukkiger te worden. Geluk is ook heel belangrijk. Ze hebben veel verdriet gehad, maar ze hebben er nu 2 veel blijere ouders voor teruggekregen.

We hebben een prima omgangsregeling, maar geen co-ouderschap. Ik denk dat het fijn is voor de kinderen om 1 thuis te hebben, 1 plek waar ze kunnen crashen en vriendjes kunnen uitnodigen. Bovendien dacht ik: ja, jij gaat weg, ik kies er niet voor om van mijn kinderen gescheiden te zijn. Ik ga echt niet ook nog elke week mijn kinderen niet zien.”

Daten iets voor jou?

“Ik date nooit, ik vind dat heel stom. Ik kom zo wel mensen tegen. Ik geloof er gewoon niet in. Je vindt iemand leuk of niet. Ik moest voor een tv programma op zo’n datingsite. Een hel. Het gaat om het gevoel dat iemand bij je los maakt, dat kan je toch niet via internet beoordelen.

Ik ben nu 4 jaar alleen en dat vind ik soms lastig, maar mijn omgeving vindt het nog veel lastiger dan ik. Ze vinden het kennelijk een onveilig gevoel, maar een relatie is een soort schijnveiligheid. Ik kan het alleen ook. Het gaat heel goed met me en ik ben gelukkig. Ik wil nooit meer naast iemand op de bank zitten die eigenlijk niet geïnteresseerd is in wat ik doe. De meeste mannen hebben ook flink wat bagage en niet iedereen is mentaal zo lekker opgeruimd als ik. Een nieuwe man moet wel heel leuk zijn anders gaat het niet gebeuren. Ik moet er wel een leuker leven van krijgen.”

Conclusie?

“Het is een waardevolle tijd geweest die ik niet had willen missen. Ik heb sterk het vertrouwen dat wat je meemaakt misschien niet leuk is, maar het brengt je wel dichter bij wat je dan wél wilt, wat dan wél goed voelt. Misschien niet vandaag of morgen, maar dat komt wel. Ik geloof echt: Je krijgt dat op je bord wat je nodig hebt om een gelukkiger mens te worden. Ik hoop dat mensen die mijn boek lezen of mij in het theater zien denken: als die van Veen het kan, kan ik het ook!” Babette, bedankt voor deze opbeurende woorden!