Iris, 39 jaar, alleenstaande moeder van dochter Tess, 11 jaar, en zoon Jip, 8 jaar. Sinds kort gescheiden en probeert het leven met vallen en opstaan weer op te pakken. Zij houdt ons wekelijks op de hoogte van haar belevenissen.
Op 1 februari was het toch hè mama? Ja Tess, 1 februari is het. Weet je het helemaal zeker mama? Ja Tess, ik weet het écht zeker! Jeetje, wat is dat toch met mijn dochter? De open dagen van de middelbare scholen komen in zicht en mijn normaliter redelijk rustige kind, loopt ineens te stuiteren door het huis! Komende woensdag is de grote dag… Dan mogen de groep 8-ers een middagje meelopen met de huidige brugklassers. Spannend natuurlijk! Zo spannend dat er al dagen over niks anders gesproken kan worden.
Wat zal ik aandoen mama? Zet jij mij dan aan het einde van de straat af mama? Je gaat toch niet meelopen he mama? En wat nou als ik niemand bekends zie mama? Allemaal vragen die door het mooie hoofdje van mijn 11 jarige dochter spoken. Wat een veranderingen, wat een grote stap… Van het kleine blonde meisje met twee schattige staartjes, is ze nu een dame in de dop met een dikke paardenstaart.
Ik voel me ineens een beetje weeïg worden… Was dit nou het beeld dat ik ruim 11 jaar geleden had, toen ik Tess voor het eerst in mijn armen hield? Nee, natuurlijk niet! Ik ging er toen nog vanuit, dat ik een dergelijk belangrijk moment als dit uiteraard met mijn ex-wederhelft zou delen. Samen zouden wij een perfect team vormen. Samen zouden wij onze kinderen met uiterste zorg naar het punt van volwassenheid begeleiden. Het zouden geen kinderen van gescheiden ouders worden…
En nu… 11 jaar later. Nu ga ik met dochterlief alleen, als gescheiden alleenstaande moeder, naar de open dag. Zonder ex-wederhelft. Zonder de grote held van mijn stoere meisje. Want diezelfde held… diezelfde held kon het helaas echt niet maken om de wekelijkse tennisles met zijn nieuwe liefde af te zeggen.
Lees het eerste dagboek van Iris in haar huiskamer.
REAGEER OP DEZE BLOG