Het is zover, ik sta met mijn koffer op het station en begroet de andere deelnemers van de wandel single vakantie. Het belooft prachtig weer te worden, voor de zekerheid heb ik nog gauw wat wegwerpponcho’s aangeschaft. Je weet maar nooit, in Engeland. Vier dagen gaan we wandelen, met in het midden een rustdag. In totaal 100 kilometer door bossen, weilanden en dorpjes, over heuvels en door dalen, met Canterbury als eindpunt. Ik heb al aardig wat getraind met Doddie, ons hondje, qua conditie moet het helemaal goed komen.
De groep is leuk en erg gezellig, iedereen kan het heel goed met iedereen vinden. Het prachtige weer is daar natuurlijk mede oorzaak van, er valt geen drupje regen en ook geen onvertogen woord. Ik begin iets te enthousiast aan de eerste wandeltocht, ‘s avonds verzucht mijn knie: ‘Kan dat niet wat minder?’ De tweede dag moet ik rust houden, anders wordt het helemaal niks. Ik hobbel wat rond in het dorpje waar we logeren, en geniet van de extra tijd die ik heb gekregen om met mijn fotocamera te spelen. We logeren in een eeuwenoud en zeer fotogeniek klooster. Ik haal mijn hart op!
Ik app met thuis. Jens zit bij Erik, die heeft het prima naar zijn zin. Bob is alleen thuis, en dat baart me wel wat zorgen. Maar hij laat me elke ochtend trouw weten dat hij zijn bed uit is, goed eet en op tijd weer gaat slapen. Halverwege de week verkast hij ook naar Erik. Ik kan het enigszins loslaten en geniet van mijn week.
Tijdens de rustdag pak ik samen met één van de wandelheren de bus naar een plaatsje in de buurt. We bezoeken een museum waar we samen de slappe lach krijgen, wandelen door het stadje en strijken neer op een bankje aan het water. Daar legt hij een arm om me heen. Er volgt een zoen, maar ook een openhartig gesprek. We vinden elkaar lief en leuk, dat was gelijk al duidelijk. De ‘maar’ bestaat uit de afstand: hij woont op niet minder dan vier uur reizen van mij af. Ik in de ene uithoek van het land, hij in de andere. We lachen erom, besluiten de rest van de week van elkaars gezelschap te genieten, en er een vriendschap op afstand van te maken.
Na de rustdag is mijn knie gelukkig weer in orde. De etappes zijn wat vlakker, en dus kan ik weer mee met de groep. Wat is het hier prachtig! Bossen vol met blauwe hyacinthen, glooiende grasvelden, bloeiende appelboomgaarden. Soms is het pad maar net breed genoeg voor één persoon, soms lopen we met z’n drieën naast elkaar. We pauzeren onder een grote boom en genieten van het uitzicht op de gele koolzaadvelden, groene tarweakkers en in de verte een kerk met wat huizen.
De laatste dag komen we aan in Canterbury, waar we de mis bijwonen in de kathedraal. Ik heb niets met het geloof, maar de loepzuivere zang, de eeuwenoude kerk en het mooie gezelschap om me heen bezorgen me kippenvel en een warm gevoel tegelijk. Ik heb heel weinig te wensen in mijn leven.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
Lijkt het je ook leuk om op een single vakantie te gaan om eens helemaal tot jezelf te komen? Kijk eens op Cirkel vakanties of op Estivant.nl voor inspiratie!
REAGEER OP DEZE BLOG