Reactie van ex
Uiteindelijk zitten we samen aan de thee, op een middag in de stad. Erik heeft me laten weten dat mijn brief aan hem lang heeft nagedreund. En dat was ook precies de bedoeling. Ik wilde hem laten inzien dat zijn kinderen volwassen aan het worden zijn. Ze hebben een eigen mening, eigen rechten. Dat hij de controle los moet laten, van ze kan houden zonder achterover te leunen en alles maar te laten gebeuren.
Hij vindt het moeilijk om die tussenweg te vinden. Het is ook niet zo gek dat hij er weinig kaas van heeft gegeten. Tijdens ons huwelijk was ik degene die altijd thuis was met de kinderen. Nu nog steeds, mijn bureau staat in de woonkamer. Het was een logisch gevolg dat de opvoeding voornamelijk mijn taak was. Hij volgde mijn regels, ook al overlegden we regelmatig.
Zelf doen
Maar nu moet hij het zelf doen, en blijkt dat hij echt niet weet hoe hij dat het beste aan kan pakken. Zijn methode van strakke, strenge regels brengt hem niet het gewenste resultaat, daar is hij nu ook wel achter. De jongens nemen steeds meer afstand van hem, en dat doet hem zeer. Hij heeft tranen in zijn ogen als hij zegt dat hij ze mist.
In de afgelopen 2,5 jaar heb ik hem al zo vaak tips gegeven, dat ik geen idee heb of dat überhaupt nog wel werkt. Zo was er Jens, die graag wilde leren om nat te scheren. Tijdens mijn vakantie in Italië zou Erik daar uitgebreid de tijd voor hebben, want Jens zou bij hem logeren. Een geweldig moment om een vader-zoon moment te creëren. Ik had Erik ingeseind, en hij vond het een prima plan. En vervolgens vergeet hij het. Nu ik het weer aanstip, beseft hij dat een kans heeft laten liggen. Dat het zo vaak zo gaat, dat komt nog niet echt over.
Erik vertelt dat hij het huis te koop gaat zetten, en iets wil huren in de buurt van mijn nieuwe flatje, zodat hij dichter bij de jongens is. Ik vind het een topplan. Nu is de afstand gewoon niet handig. Er gaat geen openbaar vervoer naar zijn huis en de fietsafstand is ruim een half uur. Het raakt me dat hij dat soort keuzes nu maakt. Het is wat aan de late kant, want Jens vliegt over een half jaartje al uit. De kans bestaat dat Eriks huis dan nog niet verkocht is, en dan wordt het zeer lastig om de band met Jens aan te halen. Maar ik vind het een dappere poging.
Goede afspraken
Ook over de financiën maken we goede afspraken. Erik komt me zelfs meer tegemoet dan ik had verwacht, het bedrag dat ik in gedachten had rondt hij af naar boven. Het geeft me elke maand wat lucht, en dat is fijn.
Ik ga met een goed gevoel naar huis, de lucht lijkt weer geklaard, en Erik echt van goede wil. Het is alleen zo jammer dat hij niet weet hoe hij die wil in daden om moet zetten.
Bob vraagt waar ik het met zijn vader over gehad heb, en ik vertel een paar algemeenheden. ‘En dat papa je echt wel mist’, zeg ik. Bob haalt zijn schouders op. ‘Dat weet ik wel, maar het voelt niet zo,’ zegt hij. Tja. Dat is zo’n beetje het hele probleem in één zin samengevat.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
Amsterdam-Brabant - 17 jun 2017
Eline, meen je dit zinnetje serieus ? Je ex man deed alles wat jij wilde qua regels in huis ???? Hij volgde mijn regels, ook al overlegden we regelmatig.
christien - 17 jun 2017
jouw blog heeft me nadenken gezet, om ook contact op te zoeken met mijn ex omtrent de band met de kinderen. mijn ex is vreemdgegaan en nu woont hij samen met die vrouw. mijn kinderen mogen haar niet, er zit een verhaal achter, zoals mijn zoon zei tegen zijn vader. mijn kinderen geven ook aan dat ze niet vriendelijk is. ze is niet geïnteresseerd in de kinderen en hun vader zet zijn vriendin op de eerste plaats. met dit alles voelen de kinderen zich niet gezien. mij doet dat pijn. en het klinkt misschien raar maar ergens voel ik me schuldig want ik heb hun vader uitgezocht. toen 23 jaar geleden. En nu zitten hun met zo'n vader opgescheept. ik kan contact opnemen met hem en ook een brief gaan schrijven over de kinderen dat die zich niet gezien voelen. ik heb aan mijn dochter gevragen [die daar het meeste last van heeft] wat ze daar van vind. ze is 21 jaar. ze geeft aan dat dat geen zin heeft, omdat hij toch niet veranderd. hij is altijd al "zo" geweest. daar bedoelt ze mee niet kunnen praten over gevoelens en geen empathie hebben. en dat is wat ze juist nodig heeft . nu is ze bezig om samen met hulp dit gegeven te accepteren dat het een illusie is dat ze ooit een band zal krijgen die ze nodig heeft met haar vader. en ik moest het ook accepteren zei mijn dochter. ook mijn andere kinderen geven aan dat ze graag een open gesprek met hun vader willen. maar dat dat een illusie zal zijn. ook ik heb zo'n vader gehad en het is inderdaad een illusie en het is accepteren. ik zal mijn kinderen zeker ondersteunen en achter hun staan. maar contact opnemen met mijn ex!! nee. dat heb ik nu besloten. zoals ik al eerder aangaf is het niet mijn verantwoordelijk, voor de keuze die mijn ex maakt, mijn kinderen zijn nu 23 jaar 21 jaar en 19 jaar. tijd om hun eigen weg in te slaan. met of zonder hun vader dat is hun keuze. en om gelukkig te zijn hebben ze hun vader niet nodig, ze kunnen er alleen maar van leren, om het geluk bij hun zelf te vinden en de liefde. het is heel spijtig dat het is zoals het is. en ik denk dat jouw zoon met de opmerking" dat weet ik wel maar het voelt niet zo" alleszeggend is. ze moeten het voelen, de liefde, en als het word opgelegd is het niet puur. [of omdat jij dat wil]. en geloof me het is pijnlijk om je kinderen zo te zien worstelen om de vaderliefde die ze niet voelen. maar wel nodig hebben. het blijft een gevecht om die vaderliefde. laat los en accepteer. ik wens je veel sterkte.
Eline - 18 jun 2017
Cristien, precies, die opmerking van Bob zegt alles. Inmiddels hebben ze hun weg er ook in kunnen vinden, de kinderen zijn hier ook ouder geworden, ongeveer de leeftijd van jouw kinderen. Ze mogen zelf hun keuze maken, en je kunt niet veel meer doen dan ze daarin steunen. Ik heb me ook wel eens afgevraagd waarom ik destijds voor deze man heb gekozen, maar op dat moment was hij degene bij wie ik me thuis voelde, bij wie ik vond wat ik zocht: stabiliteit en liefde. Want die was er wel degelijk. Dat we 25 jaar later elk een andere kant uit zijn ontwikkeld, is een gevolg van heel veel omstandigheden. Het heeft weinig zin om jezelf te verwijten dat je destijds die keuze hebt gemaakt, met de informatie die je toen had was dat waarschijnlijk helemaal prima. Ik ben er ook niet ingestapt met het idee dat ik 25 jaar later zou gaan scheiden, dat was echt mijn allerlaatste optie.Omkijken heeft niet zoveel zin, het kost alleen maar energie. Het gaat erom dat je je weg vindt in de situatie zoals die nu is. Hoe moeilijk dat soms ook is. Jij ook veel sterkte.