Om maar meteen met de deur in huis te vallen: “kinderen zijn eigenlijk nooit beter af na een echtscheiding. Vaak wordt gezegd dat een echtscheiding voor kinderen minder erg is dan voortdurend te moeten leven met ruziënde ouders, maar dat idee wordt niet gesteund door wetenschappelijk onderzoek.”
Een therapeut citeert in haar boek uit eigen onderzoek uit de eigen praktijk met de eigen patiënten. Mijn weinige haren gaan stijf overeind staan. En onder het artikel nog een poëtisch schrijfwonder.
“AdVader: scheiden is kindermishandeling, de scheidende ouder is ongeschikt!
Lynn: @AdVader: is er misschien nog een uitzondering in jouw kort door de bocht uitspraak? AdVader: @lynn, ik zeg het zoals het is, dat is niet kort door de bocht, ongeacht gelegenheidsargumenten en drogredenen.”
Mis ik wat? Aan het eind staat:
“Maar tegelijkertijd geeft dat ook de kern aan van de betekenis van de resultaten: aandacht voor de kinderen in de hele echtscheidingssituatie is van het grootste belang. Alleen als ouders hun plicht serieus nemen en handelen naar dit inzicht, kan voorkomen worden dat het kind uiteindelijk de rekening van de scheiding betaalt.”
Voor wie dit soort artikelen leest kan ik eens kort door de bocht zijn. Er is nog nooit zuiver wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de verschillen bij kinderen met gescheiden ouders of getrouwde ouders. Er zijn vele steekproeven gedaan en vrijwillige onderzoeken. Resultaten worden gekleurd opgesteld. Er zijn geen wetenschappelijk kaders gesteld EN eenzelfde onderzoek gedaan bij een controlegroep die vechtend bij elkaar blijven. Er wordt gekeken naar gebroken gezinnen met aanvullende problemen. En ja, zo kan ik het ook.
Natuurlijk zijn kinderen beter af in een gelukkig getrouwd gezin. Maar niet omdat de ouders getrouwd of gescheiden zijn. Kinderen hebben baat bij:
2. zo min mogelijk geconfronteerd worden met conflicten;
3. de eigen vaardigheden van het kind;
5. steun van de sociale omgeving.
Lees ze maar eens goed na. Ruziënde ouders functioneren niet goed, veroorzaken vele conflicten en komen afspraken naar elkaar niet na. Een briljant kind redt het wel op eigen kracht, maar dat is dan ondanks de ouders. En met een slecht huwelijk hoef je niet op steun van je omgeving te rekenen.
De onderliggende stelling is dat twee ongelukkige ouders bij elkaar een gelukkiger kind maken dan twee gelukkige ex-echtelieden die beiden voldoen aan de 5 eisen die gesteld worden.
Ahh, toch nog een kleine nabrander uit het artikel: “Deze factoren werden in het Utrechtse onderzoek niet meegenomen.” Wat kan ik daar nog aan toevoegen. Zoals gebruikelijk raken de kop en de staart van het artikel elkaar niet. Als het maar (je boeken) verkoopt, denk ik dan.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eers te j aar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
Karijn van den Bossche - 14 dec 2016
Hoi Daniel, Ik ben het zo roerend met je eens en geloof stellig dat de ideale situatie 2 gelukkige ouders zijn die samen zijn en blijven. The next best thing zijn volgens mij 2 gelukkige gescheiden ouders, die geen partners meer zijn maar wel ouders. Vechtende ouders die kost wat kost bij elkaar blijven, geven in mijn optiek een slecht voorbeeld en leren je niet om gelukkig te zijn. Naar mijn mening houden dit soort "onderzoeken" mn de negatieve moraal omtrent scheiden in stand. Als kind ben je per definitie een beetje zielig en hoor je nooit "wat goed dat je ouders gescheiden zijn en weer een gelukkige leefomgeving hebben gecreëerd". Terwijl dat misschien wel echt het geval is. Laten wij met z'n allen het tegendeel bewijzen ;) Groet, Karijn