Martine: twee huizen is niet makkelijk voor de kinderen

Laat ze rustig weer thuis aarden!

Nog even snel fiets ik naar de bakker om het lievelingstaartje van mijn dochters te kopen. Ik ben helemaal blij want ze komen weer thuis na een weekje vakantie vieren bij hun vader. Op de afgesproken tijd zit ik verwachtingsvol klaar aan de keukentafel met een pot thee en het favoriete frambozentaartje. Gezellige bordjes en kopjes staan klaar. Ik hoor ze aankomen op de fiets en zwaai de voordeur open. Daar staan ze met hun tassen en hockeysticks. Ze gooien deze bij binnenkomst meteen op de grond. Ik slik de woorden ‘niet op de grond gooien’ nog net in. Het is fijn dat ze weer thuis zijn.

Ik begroet ze met open armen en een vrolijke knuffel. ‘Oh lekker, taart!’, hoor ik de jongste zeggen. De oudste snijdt een ontzettend groot stuk af en loopt daarmee meteen naar boven naar haar kamer. Weg is ze! Verbouwereerd kijk ik haar na. De jongste gaat even aan tafel zitten en smikkelt haar stukje op. Op mijn vragen of ze het leuk hebben gehad en wat ze allemaal gedaan hebben antwoordt ze enkel met een kort ‘ja of nee’. Nauwelijks een gesprek. Ze loopt daarna ook naar boven.

Een beetje teleurgesteld neem ik nog maar een tweede stukje taart in mijn eentje aan de gezellige keukentafel. Hier had ik toch een hele andere voorstelling van. Mijn super leuke idee om met ze naar de film te gaan vanmiddag laat ik maar even varen. Ze zijn weer thuis en dat is gezellig, houd ik mezelf voor.

Mijn tweede poging die middag tot een volgend gezellig samenzijn verloopt weer teleurstellend. Met veel moeite komen ze aan tafel zitten. Mijn pasta bolognese hebben ze ook al bij hun vader gegeten en bovendien smaakt die bij hem veel lekkerder. Mijn ex is inderdaad een betere kok en daar heb ik ook jaren heerlijk van kunnen proeven. De opmerking over het eten komt best hard aan en ik kan het er maar weer mee doen. De borden blijven voor de helft gevuld en ze hebben echt geen trek meer.

Dit kan niet de bedoeling zijn van een warm welkom, bedenk ik mij. Ik wil niet teleurgesteld zijn als ze thuis komen. De meiden hebben tijd nodig om zich weer thuis te voelen in mijn huis. Het hebben van twee huizen is niet altijd even makkelijk. Geef ze tijd om te wennen, opnieuw te aarden in ons huis.

Bij een volgend wisselmoment ga ik het anders aanpakken. Ik verwelkom ze weer met het taartje of een ander lekkernij en verder laat ik ze lekker hun eigen gang gaan. Ik heb geen leuke plannen gemaakt voor ze. We doen gewoon lekker niks, thuis zijn. Ik volg het ritme van mijn meiden. Desnoods eten we pizza op de bank voor de televisie. Een van de regels in mijn huis is altijd samen avondeten aan tafel.

Het werkt wonderwel. Een paar uur na het thuiskom-moment komen ze samen lachend naar beneden en vragen of ik een ‘musicaly’ met ze wil opnemen. We hebben reuze lol om de dansjes en de verkleedpartijtjes. Daarna eten we hamburger en dat doen we lekker voor de buis en we kijken samen the Voice en we leveren heerlijk ongezouten commentaar. Terloops vertellen ze uit zichzelf wat ze bij hun vader hebben gedaan.

De volgende dag zijn ze weer geland en zijn ze weer thuis bij mij. Mijn tijd met mijn meiden kan beginnen. We gaan naar de film!

Ik ben Martine (45 jaar) en ik woon in Amsterdam met mijn twee puberende meiden. Ik ben vijf jaar geleden gescheiden en het voelt als een bevrijding. Het was een verdrietige periode maar het heeft mij uiteindelijk veel gebracht. Het is helaas nog steeds niet makkelijk omdat het contact met de vader van mijn meiden heel moeizaam is. Momenteel zijn de meiden 100% bij mij en dat is leuk en af en toe ook zwaar.