De tijd verstreek, ik was bezig om het allemaal een plek te geven om het te verwerken. Ik wilde blijven werken, voor de afleiding en wij verbleven nog samen onder een dak. Dit omdat hij nog geen ander huis had en voor het financiële stuk. Maar zwaar was het wel.
Dus het werk was een mooie vlucht. Tot ik wist met wie mijn ex was vreemd gegaan. Ik ben namelijk verzorgende van beroep en ik kom iedere ochtend bij HAAR moeder om zorg te verlenen.
Het is gewoon te bizar voor woorden. Wat een nachtmerrie.
Ik kwam al over de vloer bij haar moeder voordat haar dochter “iets”met mijn ex kreeg. Wij hebben vaak over haar dochter gehad. Zij was sportinstructrice van de sportschool waar wij samen naar toe gingen. Toen de kogel door de kerk was, bleef ik zorg verlenen bij haar moeder. Ik wist niet wat het beste was, ik was zo in de war. Wel of niet zorg blijven verlenen, met de kans dat ik haar dochter tegenkwam. Wel of niet met haar moeder er over praten. Ik wist het niet.
Ik besloot dat het leven gewoon verder moest gaan en dat ik de confrontatie wel aan kon. Mocht ik haar ooit tegenkomen bij haar moeder. En ik vond tenslotte dat haar moeder er ook de dupe van was, van deze situatie. Haar nam ik niets kwalijk.
Omdat ik bij haar moeder zorg verleende had ik de telefoongegevens van haar dochter. Ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken en heb haar man gebeld.
Ik had gebeld voor steun/begrip, want ook zij was getrouwd (geen kinderen, gelukkig). Maar ook dat was weer heel bizar, tijdens het telefoongesprek was het heel goed, hij wist dat zijn vrouw vreemdging met mijn man. We hebben er nog even over gepraat. Ik zei misschien kunnen we er een keer verder over praten? Prima.
Vervolgens kreeg ik een terugkoppeling van mijn ex, dat haar man zich afvroeg of ik wel normaal was. Hij zei, dat ik niet spoorde en vroeg zich af of ik verslaafd was aan alcohol.
Echt de omgekeerde wereld. Echt heel bizar.
Ik had avonddienst. Ik kwam binnen bij haar moeder en trof haar met haar man binnen aan. Ik was zo zenuwachtig. Ik wist niet wat te doen. Er ging van alles door me heen. Ik moest professioneel blijven maar er speelden ook persoonlijke gevoelens mee. Heel lastig, heel moeilijk. Op dat moment trok ik weer de stoute schoenen aan en sprak haar aan.
Ze probeerde mij te negeren wat niet lukte. Ik vroeg aan haar hoe het met haar was. Ik wilde dit ook doen om een ingang te krijgen in haar gevoelswereld. We zijn tenslotte volwassen mensen. We zijn geen vreemden van elkaar. En we waren bij haar moeder, ik wist ook niet in hoeverre haar moeder hiervan op de hoogte was. Ze zei op dat moment; het enige wat jij moet doen is professioneel blijven. Ze nam een zeer vijandige houding aan.
Ik wist niet wat ik meemaakte. ik wist niet wat ik hoorde. Zij die mijn gezin kapot heeft gemaakt, zij die daar medeverantwoordelijk voor is, (mijn ex natuurlijk ook) die willens en wetens er aan heeft meegewerkt, is vijandig naar mij toe.
Ik ben nog lang bij haar moeder gekomen. In de hoop dat wij erover konden praten. Dat er ergens ruimte was, een opening. Ik ben tenslotte ook moeder. Het was allemaal tegen beter weten in. Het is allemaal een illusie geweest.
Nu heb ik besloten om er niet meer te komen. Zij, de moeder van…? weet van de hele situatie. Mijn ex woont nu samen met haar dochter en ze hebben al met elkaar kennisgemaakt.
Wat ik vooral moeilijk vind, is dat er totaal niet over gevoelens wordt gepraat. Door niemand, we stoppen het weg, we praten er niet over dan is het er ook niet. Iedereen neemt een vijandige houding aan, alsof ik degene ben die gevaarlijk is.
Het is echt de omgekeerde wereld.
Christine is moeder van 3 kinderen van 22 jaar, 20 jaar en 18 jaar waarvan één uit huis woont. Ze is 53 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen.
Amsterdammer in Brabant - 6 mrt 2017
Wat een aangrijpend verhaal, ik herken er zelf ook een aantal zaken in die bij mij spelen na mijn pijnlijke scheiding. Het niet meer willen praten over gevoelens door je ex vrouw en haar familie , terwijl je 14 jaar lang samen bent geweest en 4 dochters hebt gekregen . Ineens wil 1 van de 2 scheiden, is als een hazewindhond er vandoor , heeft binnen 5 maanden na de scheiding alweer een nieuwe vriend.... maar praten over gevoel of emoties en verdriet, eenzaamheid ? Nee.... daar is ineens geen tijd en ruimte meer voor :(
christien - 14 mrt 2017
hallo amsterdammer in brabant. machteloosheid en vertrouwen, die zijn behoorlijk beschadigd en dat valt heel zwaar. en vooral met die gedachtes dat je samen kinderen hebt en in jouw geval 14 jaar getrouwd bent geweest.[ bij mij was het 20 jaar]. ik begrijp ook niet hoe een mens, met gevoelens van anderen zo om kan gaan, dat getuigt eigenlijk al van respectloosheid,dat zegt meer iets over jouw ex als over jezelf. De kinderen zijn de dupe. Mijn ex riep vaak in ons huwelijk dat ik geen respect had. ik heb nu meer het idee dat hij het over zichzelf had. zorg dat je met je verhaal [gevoelens] bij een goede vriend terecht kan. ik ga nu geregeld naar een magnetiseur. hij kan mijn blokkades opheffen waardoor ik beter bij mijn gevoel kan en het goed kan gaan verwerken. hoe pijnlijk en zwaar het ook allemaal is, ook ben je zelf medeverantwoordelijk, [ik ook] ik ga het niet allemaal goed praten. dit valt niet goed te praten, vooral niet omdat je ook nog verantwoordelijk bent voor je kinderen. maar om te zorgen dat je het een plaatsje kan geven en weer verder kan met je leven. een leven waar je gelukkig bent. en dat je niet meer in de zelfde situatie komt. waar er echt sprake is van liefde. ik durf jouw te voorspellen dat het geen echte liefde is waar jouw ex nu bij is. jij kan zorgen dat je dat wel krijgt. dat is het positieve wat jij eruit kan halen . heel veel succes.
Amsterdam - Brabant - 4 apr 2017
Dank je voor je mooie woorden Christien....