Mama Astrid krijgt appjes met kusjes van haar nieuwe liefde

“Oh…… mama krijgt appjes met kusjes er in!!!!”

Hilariteit alom; dochter B kijkt met een schuin oog mee bij mijn appjes en ziet er een voorbij komen met een paar romantische emoticons. Ik begrijp nu waarom kinderen zo jong al een eigen telefoon krijgen -dan kunnen ze jouw berichten tenminste niet meer lezen! Maar los daarvan heb ik geloof ik iets aan haar uit te leggen.
M. en ik zijn sinds een half jaar een stel. Daar genieten we op spaarzame momenten mateloos van. Spaarzaam omdat M. in de afrondende fase van z’n scheiding zit, maar ook omdat ik het voor dochter B. too much vind als ze bij zowel papa als mama tegelijkertijd met een nieuwe partner wordt geconfronteerd. En ja, ik beken; ex gaat zo op in z’n nieuwe liefde dat hij geen seconde meer alleen is met z’n dochter. En hoe leuk z’n nieuwe vriendin ongetwijfeld ook is voor B., je maakt mij niet wijs dat ze het daar niet moeilijk mee heeft. Oftewel: mijn tijd om punten te ‘scoren’ op moeder-dochter quality-time.

Maar na een tijdje begint het toch te kriebelen. Ik heb geen zin meer om M. te ontkennen. En als B zo eigenwijs is om over m’n schouder mee te kijken, dan kan ik er ook niet zo veel aan doen dat ze er zelf achter komt dat mama verliefd is. Dus als mevrouwtje echt nieuwsgierig is, dan moeten ze elkaar maar ontmoeten. Een korte ontmoeting, op neutraal terrein. Met Fristi en bitterballen, dat scheelt al de helft van de acceptatie. Grote en stoere vent als M. is, zie ik nu iemand die toch ietwat nerveus het hart probeert te veroveren van een superverlegen 7 jarige. Die praktisch in me kruipt. Omdat het uiteindelijk toch gewoon gek, eng, stom en spannend is dat mama een vriendje heeft. Maar aan het eind van het geplande uurtje is het ijs gebroken, de balans qua gescoorde bitterballen in het voordeel van B. uitgevallen en de vraag gesteld of M. ook een keer bij ons thuis komt.

Een aantal weken later is het zover. M. komt eten. Ik zou dat normaal niet plannen op een dag dat B. bij mij is, maar het kan even niet anders. De optie dat hij blijft slapen laten we voor nu even in het midden. Eigenlijk wil ik ook dat hij weg is voordat de jongedame de volgende ochtend wakker wordt. Misschien raar, maar zo voelt het nog even. Ik vind het ochtendritueel nog veel te intiem om daar een man in te introduceren. Maar als ik B. later die avond naar bed breng, stelt ze uiteindelijk zelf de vraag of M. blijft slapen. Ik vraag haar hoe ze dat zou vinden. “Leuk!” is het volmondige antwoord. “Dus hij hoeft niet weg te zijn als je morgen wakker wordt?” Nee, dat is zeker niet de bedoeling; M. moet er bij zijn. Een glimlach verschijnt op m’n gezicht. We doen het allemaal rustig aan en de integratie zal nog best eventjes duren. Maar voor nu hebben de Fristi en bitterballen hun uitwerking niet gemist.

Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.