Tranen en hyperventilatie. Fijn, vakantie!
Hij zit er weer op. De meivakantie. Thomas was geen weekend bij ons, geen week, maar negen dagen. Negen hele dagen. Samen fietsen, naar de speeltuin, oefenen met letters en tekenen, de nieuwe cavia’s verzorgen en veel kwartet en Uno spelen. Allemaal leuk en Thomas is ook nog eens een hartstikke lief mannetje, maar..…. négen dagen! Opladen doe ik er niet van.
Dat doe ik juist van een weekje zonder plan. Lang blijven liggen of juist vroeg op voor een boswandeling. Naar de stad, rondje kringloop en in mijn eentje lunchen in een café. Uit eten met een vriendin en lezen, veel lezen. Egoïstisch, dat klopt. Want zo was mijn leven. Alleen mezelf om rekening mee te houden. Dat is niet meer zo en daar moet ik aan wennen. Niet dat ik er een beetje kribbig van word (hoewel, dat ook), maar ik loop aan het eind van een vakantie echt jankend door de Albert Heijn en zit hyperventilerend achter het stuur. Ik gedij erg goed bij alleen zijn. Het houdt me al jaren in balans.
Ik wéét intussen dat de laatste dagen van een vakantie me opbreken. Toch heb ik nog geen goede manier gevonden om het anders te organiseren. Ik ga een halve dag werken of een middag in m’n eentje wat doen. Nick ziet de bui al hangen en gaat wat met Thomas ondernemen, zodat ik tijd voor mezelf heb. Superlief en het helpt op dat moment ook even. Maar het lost mijn probleem niet op. Ik blijf zoeken naar een goede balans tussen opladen en intensief samen zijn.
“Je kiest toch zelf voor een man met kind!” Ik hoor het je denken. En gelijk heb je. Ik hoor het mezelf ook denken trouwens. Maar je hebt vooraf geen idee van wat er op je afkomt en hoe je erop reageert. Over het algemeen doe ik het best leuk als stiefmoeder. Nu de vakanties nog een beetje gezellig volhouden. Kwestie van verwachtingen bijstellen en vooral niet zeiken? Noem me gerust een drama queen of een verwend nest. Prima. Liever krijg ik een goede tip van je.
Rustig doorademen en op naar de zomervakantie!!
Ik ben 41 jaar en werk bij een bank. Sinds twee jaar heb ik een relatie met Nick en we wonen nu een half jaar samen. Ik ben stiefmoeder van Thomas die ik leerde kennen toen hij 4 was. Hij is om het weekend en de helft van de vakanties bij ons. Zelf heb ik geen kinderen. Ik ben een optimist en een flapuit. Ik hou van de natuur, lezen en reizen. Ik ben dol op borrels en feestjes, maar ben ook heel graag alleen.
Amsterdam - Brabant - 15 mei 2017
Een eerlijke blog waarin je aangeeft het best lastig te vinden om op vakantie te gaan met een stiefkind mee, het kind van je partner, niet het kind van jezelf, en dat blijft altijd lastig inderdaad.... welkom in de wereld van gescheiden ouders en kinderen .... en dan hebben jullie nog maar met 1 kind te maken. Kan je je voorstellen hoe het voor een stiefvader of stiefmoeder moet zijn als er 4 kinderen van een andere ouder zijn die je om de week 7 dagen bij je hebt wonen en waar je ook vakantie mee moet vieren ? Sterkte met je stiefmoedérschap , is zeker geen eenvoudige opgave ...en ja, je hebt er zelf voor gekozen idd...... en toch kan het dan nog erg tegenvallen, je bent niet zo vaak alleen meer met je nieuwe partner....
Eline - 15 mei 2017
Heel eerlijk inderdaad, dit blog. Petje af. Een goede tip heb ik niet voor je, wel respect. Hoop dat dat ook een beetje helpt. En een troost: als moeder van drie kinderen was ik ook altijd weer héél blij als de vakantie was afgelopen... Het is echt niet zo gek dat je niet uitrust van een vakantie met een kind of kinderen. Ik vind je geen dramaqueen, hoor. Je bent geen kinderen gewend, bent er niet in meegegroeid. Je doet heel erg je best, meer kun je niet doen. Net wat je zegt: je weet pas hoe het is als je het in de praktijk meemaakt. Ik denk wel dat het zal wennen, maar een uitrustvakantie... die heb je pas weer als je (stief)kind(eren) de deur uit zijn...
Kim - 17 mei 2017
Hai Eline, Wederom mooie blog en herkenbaar hoor! Elk stukje ervan. Voor de zomervakantie die eraan komt kan ik je misschien wel een tip geven. Mijn eerste twee zomervakanties zijn we met de twee kids naar de camping in Spanje gegaan. Het was er heerlijk, maar ik kwam doodmoe thuis en was door mijn vakantiedagen heen. Voor mijn vriend de perfecte vakantie, iedereen waarvan hij houdt om zich heen en daar deed ik het uiteindelijk ook voor. En toen ik mij dat besefte bedacht ik me, maar waar is mijn vakantie eigenlijk gebleven? Die van lui niks doen en nergens over na moeten denken (hongerige kids, insmeren, spullen kwijt, mee om naar mooie duiken en sprongen in het zwembad te kijken....). Nu kwam ik vermoeid thuis en waren mijn vakantiedagen op. Dit jaar doe ik het nu anders. Vader gaat lekker met de kids naar een camping in Nederland twee weken. Waarvan ik de eerste week gewoon blijf werken en ik sluit de tweede week aan. Voordelen, kids kennen de weg al en hebben wellicht al vriendjes gemaakt waarmee ze zichzelf goed kunnen vermaken, kids hebben alle aandacht van hun eigen papa gehad, ik ben nog vol energie om die laatste dagen mijn aandacht aan hen te geven ( en natuurlijk aan mijn lieve vriend) en ik houd de meeste van mijn vakantiedagen over om wanneer de kids bij hun moeder zijn, heerlijk van een vakantie met mijn vriend genieten! Ik zeg win-win situatie ? Groetjes!