Je bent een waardeloze vader, Eline blogt

Al dagen wacht ik op een reactie van Erik, die erop duidt dat hij vindt dat Renée te ver is gegaan. Uiteindelijk komt er een appje. Hij heeft niet gelezen wat ze heeft geschreven, en wil het ook niet weten. Excuses voor het feit dat ze me iets heeft gestuurd. En daar wil hij het bij laten.

Ik ben woest. Alle frustratie van de afgelopen 2,5 jaar barst naar buiten. Ik heb zo mijn best gedaan om het contact met hem en de kinderen goed te houden, zo hard geknokt om Bob er weer bovenop te helpen. Ik heb alle klappen opgevangen die hij veroorzaakte met zijn non-vaderschap, en nu moet ik dit zomaar vergeten? Ik kan het niet en ik wil het niet. Ik barst in huilen uit en kan niet meer ophouden.

Bob en Jens schrikken van mijn huilbui. Als ik weer wat gekalmeerd ben, vertel ik ze in grote lijnen wat er is gebeurd. Geen details, maar wel dat ik vind dat hun vader hier niet goed op reageert.

Bob is in staat om direct naar zijn vader toe te gaan en hem flink de waarheid te zeggen, het liefst in het bijzijn van Renée. Ik zeg dat hij daar mee moet wachten tot hij zelf bedaard is, en dat hij goed over zijn woorden na moet denken. ‘Je bent oud en wijs genoeg om je eigen keuzes te maken,’ zeg ik. ‘Als jij hierover iets tegen je vader wil zeggen, moet je dat doen. Maar wees je wel bewust van de dingen die je zegt. Ga geen domme dingen doen, ga je niet verlagen tot scheldpartijen, dat leidt tot niets’. Uiteindelijk stuurt hij een paar dagen later een mail dat hij geen enkel contact meer wil. ‘Je bent een waardeloze vader’, schrijft hij. Hij laat me zijn mail lezen. Mijn hart breekt als ik het lees. ‘Dit wilde ik al een hele tijd,’ zegt Bob. ‘Maar ik vond dat ik het moest blijven proberen om het contact open te houden. Nu is het klaar’.

Jens gaat met zijn surprise naar het Sinterklaasfeest, omdat hij vindt dat dat zo hoort. ‘Ik wil Renée er wel over aanspreken,’ zegt hij. ‘Ze is veel te ver gegaan’. Hij voegt eraan toe dat hij dat niet zal doen waar haar kinderen bij zijn, alleen als hij haar onder vier ogen kan spreken.

Als hij die avond laat weer wordt thuisgebracht, vraag ik hoe het was. Hij zucht. ‘Ik heb haar gevraagd of ze spijt had van haar mail,’ zegt hij. ‘Dat had ze niet. Ik heb gezegd dat ik niets meer met haar te maken wil hebben’.

Ik vraag me af hoe het nu verder moet, nu er zo’n enorme bom onder de hele situatie is gelegd. Jens is niet meer van plan om een weekend naar zijn vader te gaan, want dan is ‘zij’ er ook steeds bij. ‘Ik ga misschien nog wel een keertje doordeweeks bij hem eten,’ zegt hij. ‘Hij was wel heel boos op haar geworden, hoor mam’. Ik geef hem een waterige glimlach. Mijn eeuwige vredestichter.

Erik doet vervolgens zijn uiterste best om mij te ontwijken. Ik heb hem laten weten dat ik hem niet meer wil zien of spreken, behalve over noodzakelijke dingen, en dan alleen via de mail. Geen onverwachte appjes of telefoontjes meer. Dat hij zich daar onmiddellijk aan houdt, zegt me wel genoeg. Opluchting, misschien. Confrontatiemijdend gedrag. Ik hou er niet van.

Van Frank hoor ik na een paar dagen dat Erik is bijgedraaid. Hij mag zijn vrachtwagenrijbewijs gaan halen, zonder dat ie eerst per se een baantje moet zoeken. Hij is dolblij dat hij zijn droom waar kan gaan maken. Een week later heeft hij zijn theorieboeken binnen en een afspraak voor een eerste proefles in een echte vrachtwagen. Ik ben blij voor hem. Blij dat alle heisa tenminste dát voor elkaar heeft gekregen.

Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.