Samen met mijn zus en zwager heb ik een appartement gekocht aan de overkant van de straat. De wijk waarin ik woon bevalt me heel erg, en het nieuwe flatje heeft een kamer extra! Eindelijk verlost van de slaapbank, wat heerlijk lijkt me dat. Er hoeft heel weinig in te gebeuren, met wat verf op de muren is het zo klaar. De koop is rond, we trekken een fles bubbels open en proosten op onze zakelijke samenwerking. Ik kan niet wachten!
Bobs kamer is een bende. Hij wil het liefste zelf alles aanpakken, en heel af en toe ruimt hij één of twee dingen op. Maar daar blijft het bij. Ik bied aan om te helpen, maar hij doet het liever zelf. Maar als de verhuisdatum nadert, vind ik het tijd voor actie. Ik vraag het niet nog een keer, maar begin op een middag gewoon. En dan vind ik ze. De pillen. Eerst eentje, dan nog een paar. Een handjevol van zijn medicijnen. Dit zijn pillen van een half jaar geleden, intussen heeft hij nieuwe. Ik zeg niets, maar leg ze op zijn nachtkastje.
Die avond knoop ik een gesprekje met hem aan. We hebben het over van alles, en ik begin over die pillen. ‘Ja weet je mam,’ zegt hij, ‘dit klinkt best wel heel heftig. Maar ik zat toen echt in een diep donker zwart gat. Ik had op internet opgezocht of die pillen ook dodelijk konden zijn, hoeveel ik er dan in moest nemen. Nu wil ik dat niet meer hoor, maar toen wel.’ Ik knik, het vermoeden dat hij echt concrete plannen had, heb ik altijd gehad, maar geen aanwijzingen. Ik weet dat ik na een poosje bedacht dat het beter zou zijn als ik erbij bleef staan als hij zijn pil innam, en die ingeving blijkt dus de goede te zijn geweest.
Ik ben blij dat hij zo eerlijk en openhartig met me kan praten, maar oef, wat doet me dit een pijn. Mijn kind dat echt concrete plannen maakte om een einde aan zijn leven te maken. Ik weet dat het zijn keuze zou zijn geweest, dat ik alles uit de kast heb gehaald om het te voorkomen, maar toch komt het heel hard aan.
De dagen erna kan ik het niet loslaten. Ik merk dat ik Erik van heel veel dingen de schuld geef. Als ik het erover heb met Linda, een heel goede vriendin, zegt ze dat dat niet eerlijk is, dat Erik destijds deed wat hem het beste leek. Dat kan best, maar ik heb hem toen zo vaak gewezen op het feit dat zijn methode niet werkte, dat hij wat anders moest proberen. Dan kan de onkunde nog zo groot zijn, de onwil was er wel degelijk om zijn eigen handelen onder de loep te nemen. En dat neem ik hem verschrikkelijk kwalijk.
Dat gevoel gaat niet weg. Opgeteld bij de hatelijke opmerkingen van zijn vriendin Renée wordt het alleen maar sterker. Er staat inmiddels een afspraak om met Erik bij de scheidingsmakelaar te gaan praten, maar ik bel ook de huisarts. Door alle zorgen om Bob, om Frank en Jens, om mijn inkomen, mijn huisvesting, ben ik nauwelijks aan mezelf toegekomen. Het is tijd dat ik zelf eens wat dingen ga verwerken.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG