Loes 1 jaar na de scheiding: ik weet wat verdriet met je lijf doet

Vandaag mijn 1^e werkdag gehad, waarbij ik spontaan begon te huilen toen me werd gevraagd hoe mijn vakantie was geweest. Wat voelde ik me een loser. Want voor de buitenwereld is het “al” bijna 1 jaar geleden, terwijl het voor jezelf nog vaak zo “vers” voelt.

Collega’s die met hun gezin op vakantie zijn geweest vertellen hun verhalen. Complete, gelukkige gezinnetjes. Hen is het wel gelukt. Mij niet. Mijn gezin is kapot. Voor altijd …..Ik voel me een buitenbeentje. Alsof ik niet meer mee mag doen met de anderen. Steeds weer die pijnlijke confrontaties waarvan je niet voelde hoeveel pijn het precies doet totdat je op een onverwacht moment in huilen uitbarst en je het niet meer kunt tegenhouden. Dan pas voel je de schrijnende pijn in je maag. De harde klont in je keel. De warme branderigheid in je ogen. De verstijfde lippen die je continue net iets te hard op elkaar perst. Het strakke gevoel in je nek dat opkruipt naar je achterhoofd. Als je er echt bij stil staat dan voel je pas wat verdriet met je lijf doet. Wat dat betreft was 3 weken vakantie veel te kort.

Na mijn scheiding was het al gauw weer over tot de orde van de dag, zodat de drempel om weer naar kantoor te gaan niet al te hoog zou worden. Na een paar dagen was het alweer “doorgaan”. Al was het maar voor spek en bonen. Ik werd enorm begripvol opgevangen en heb de eerste 2 dagen alleen maar gehuild en gepraat. Dat was een klein jaartje geleden na een vreselijke zomervakantie. En nu. Nu is het weer zomervakantie (geweest). Hoelang zou het duren voordat ik weer zonder verdriet of rotgevoel van een zomervakantie kan genieten.

Ik heb een nieuwe liefde gevonden. Het kwam spontaan op m’n pad. Voor de hokjesdenkers “te snel”. Al zou ik zelf vroeger (!) ook niet adviseren om binnen afzienbare tijd aan een nieuwe relatie te beginnen. Eerst maar eens even een flinke time-out zou ik zeggen. Ja, dat zou ik gezegd kunnen hebben…. Maar dat was voordat ik een enorm leuke man tegen kwam en inmiddels beter weet; ware liefde komt op het moment dat je het keihard nodig hebt. We hadden direct een enorme klik. We konden uren praten; letterlijk. En hij had humor. En hij wist hoe het voelde om je gezin te verliezen. In de steek gelaten te worden. Getrouwd te zijn. Teleurgesteld te worden. Je eenzaam te voelen. Je kinderen te moeten missen omdat ze naar je ex moeten. Ruzies met je ex over de afwikkeling van de scheiding. Alles had hij meegemaakt waar ik doorheen ging. En waar een andere man waarschijnlijk allang had gedacht “Ik ga wel een deurtje verder”, was juist hij mijn grote steun en toeverlaat in de verdrietigste periode van mijn leven. Om vervolgens mijn grote liefde te worden…. Wat was (en ben!) ik dankbaar dat ik deze man op mijn pad had gekregen.

Maar het voelde allemaal zo dubbel. Gescheiden, verhuisd en een nieuwe liefde in mijn leven. En dat alles in een half jaar tijd. Wie had ooit kunnen bedenken dat, toen ik nog zo hard wilde vechten voor mijn gezin en huwelijk, dit zo zou lopen. Enerzijds verliefd en blij met de liefde die ik vond en anderzijds nog zoveel verdriet nog te verwerken.

Tijd is maar relatief. Sommige eenzame avonden lijken eindeloos te duren, terwijl het eerste jaar na mijn scheiding is omgevlogen in een roes die gevoelsmatig amper 4 maanden heeft geduurd.

Mijn lief is nu op vakantie met zijn kinderen. En mijn kinderen zijn bij hun vader voor 3 weken. Over eenzaamheid gesproken… het is nu volop afzien. Anderzijds kom ik aan delen van verwerking toe waar ik wel doorheen MOET en niet meer voor weg kan lopen nu iedereen “de deur uit is”. En dat weet ik, dat snap ik. En net als iedereen wil ik het niet; dat rauwe gevoel van verdriet. Je wilt er klaar mee zijn. Het uit je systeem hebben. Je ontspannen en vol energie voelen.

Daarom ben ik ook blij en dankbaar dat ik een leuke baan heb vol afleiding en lieve collega’s. Tijd heelt alle wonden alleen hoeveel tijd zoiets kost daar hoor je niemand over. Ik ben dan ook benieuwd hoe mijn volgende zomer eruit zal zien. De zomer van 2016 was één grote crisisperiode vol wanhoop, verdriet, onzekerheid en stress. De zomer van 2017 was dus eigenlijk al een stuk beter achteraf bekeken, ondanks dat ik het zwaarder vond dan gedacht. Op naar 2018, want die kan alleen maar meevallen is mijn conclusie!

Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.