Ik was 9 jaar. Woensdagmiddag. Mooi weer. Ik zou gaan zwemmen. Ik moest echter op m’n kamer blijven totdat ik naar beneden zou worden geroepen. Dat was al een vreemd gevoel. Ik had geen straf, maar het voelde ook niet oke om hier verplicht op m’n kamertje te moeten zitten. Eindelijk riep mijn moeder mij en mijn zus naar beneden, want papa had iets te vertellen.
“Papa gaat een tijdje weg”! Dat waren de letterlijke woorden van mijn vader. “Papa gaat een tijdje weg”….. Dat ik nú zo’n 35 jaar later nog steeds precies weet wat hij zei. Ik ben er zelf van onder de indruk. De volgende dag moest ik weer naar school met de mededeling dat ik nergens over mocht praten. Toen ik de volgende dag huilend in de klas zat en de meester vroeg wat er aan de hand was zei ik dus braaf niets. Precies zoals me was opgedragen.
Overigens bedoelde mijn toenmalige vader te zeggen dat ze gingen scheiden en het voorbij was. Al was hij blijkbaar te laf(of misschien toch niet helemaal zeker van zijn keuze voor die andere vrouw?) om die duidelijkheid te verstrekken. Ik heb hem inmiddels al bijna 30 jaar niet meer gezien.
Hoe vertel je je kind dat je gaat scheiden, uit elkaar gaat, de levens van je kinderen compleet overhoop gegooid zullen gaan worden, er een periode van bitter verdriet zal komen, er angst en onzekerheid zal volgen en vanaf nu je vaste zekerheden in het leven compleet onder je voeten vandaag zullen zakken…. Hoe vertel je zoiets? Dit gesprek dat zij zich hun leven lang zullen herinneren.
M’n ex wilde scheiden. Hij vertelde het op een avond toen de kinderen in bed lagen. Daarna vertrok hij. Het huis voelde 3x groter dan anders. Terwijl ik net het slechtste nieuws van m’n leven had gekregen was ik nota bene alleen. Onwerkelijk. De rest van de nacht verliep in een roes. Ergens vond ik de moed om naar bed te gaan.
De volgende ochtend werden de kinderen wakker en kon ik ze in elk geval direct vertellen dat ze die dag niet naar school hoefden. De jongste keek me vreemd aan. Hoezo niet naar school? Ik probeerde alle vragen die ik kreeg te ontwijken en kleedde me aan. Intussen was ex thuis gekomen die elders had geslapen. De sfeer was bedrukt.
Al snel kwam het moment van de waarheid. Ik was niet van plan het slechte nieuws te vertellen, dat mocht ex zelf doen. Het was mijn keuze niet. Ik stond er niet achter. Ik werd in de steek gelaten… Hij liet ons in de steek. Ons allemaal…. En dat mocht ie daarom ook zelf gaan vertellen.
Ik nam plaats op de bank. Aan beide kanten een kind. De jongste links, de oudste rechts. Ik sloeg mijn armen heel stevig om hen heen alsof ik ze moest beschermen voor de harde klap die zou komen. En ik zette me schrap toen mijn ex de woorden sprak, knielend voor de bank: “ Papa en mama gaan scheiden…..”
Na een stilte van enkele seconden kwamen de reacties los. Hartverscheurend. Beide kinderen, overmand door verdriet en ongeloof, schreeuwden huilend “Neeeee! Neehee….”… Het was in één woord vreselijk. Het leek een verschrikkelijke droom, maar niets was meer werkelijkheid dan dit. Het was één wazige mist van verdriet en onwerkelijkheid.
Waarom moesten mijn lieve kinderen dit grote verdriet meemaken? Waarom… ? Hun leventjes waren nog zo onbeschadigd en zo blanco. Nog geen goudvis was in hun nabijheid gestorven. Zulk slecht nieuws hadden ze nog nooit hoeven te incasseren. En nu? Nu koos hun bloedeigen vader ervoor om zijn kinderen dit grote verdriet aan te doen. Was dat nu echt nodig? Kon dat nu echt niet anders? Ja in mijn beleving kon dat zéker anders. Vechten voor je huwelijk bijvoorbeeld in plaats van doodleuk op te geven.
Het is onbegrijpelijk dat zoveel kinderen dit grote verdriet moeten meemaken. Ikzelf, en nu mijn eigen kinderen. En hun leven lang zal dat ene gesprek dat hun leven voorgoed veranderde hen bijblijven.
De dag na het grote, slechte nieuws zijn de kinderen thuis gebleven van school Samen met de kinderen zijn we naar school gegaan en hebben een gesprek gehad met de intern begeleidster. De volgende dag, een vrijdag, zijn de kinderen weer naar school gegaan.
Heel bewust hebben we geprobeerd de kinderen goede nazorg te bieden. Door ze even thuis te houden, maar ook weer niet te lang. Door het gezamenlijk op school te bespreken. De drempel voor hun weg te nemen.
Niets voelt zo machteloos als je kind te zien, vol van verdriet, en het niet kunnen veranderen….
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie #scheiding Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Jan Willem (gastheer) - 6 nov 2017
Wij hebben de kinderen verteld dat we als papa en mama niet meer samen konden zijn. Dus dat we gingen scheiden. We hebben wel verteld dat we wel altijd papa en mama zullen blijven. De kids reageerden er verschillend op, van huilen tot ontkennen en andere dingen gaan doen. Inmiddels hebben 3 van de 4 een cursus gehad over omgaan met gescheiden ouders en hun eigen emoties/gevoelens. Ik heb toen zelf met heel veel moeite mijn emoties binnen gehouden omdat het niet echt mijn keuze was om te gaan scheiden..