Littekens
Ik probeer te hard. In veel dingen. En onderschat daarbij wel eens iets. M’n kind behoeden voor pijn en verdriet? Doen we even…. Ik had me bij wijze van spreken heilig voorgenomen dat ze nooit een letterlijk litteken op zou lopen. Niet dat ze niet in klimtorens mag klimmen en daarbij net iets hoger gaat dan ze aankan. Juist wel, daar leert ze van. Net als van een keer flink hard vallen. Maar ik zou er zijn om haar op te vangen. En de pleister plakken voordat de schaafwond of gebutste knie een feit is. Ai. Kleine inschattingsfout. Het eerste letterlijke litteken ontsierde op nog geen 1-jarige leeftijd haar been en inmiddels ben ik ergens na schaafwond en blauwe plek 3.457 de tel kwijtgeraakt.
Kinderen en scheiding, hoe behoed je ze?
Hoe graag ik ook wil, hoe hard ik het ook probeer, ik kan mijn dochter niet behoeden voor littekens. De letterlijke littekens maal ik al niet meer om. Als ze niet bont en blauw thuiskomt na een middagje spelen vraag ik me bijna af of ze wel een leuke middag heeft gehad. Het gaat me om de figuurlijke littekens. Figuurlijke littekens die ik verdeel in twee categorieën.
Categorie één zijn de littekens die nou eenmaal bij het leven horen. Een BFF die besluit dat de F vandaag eindigt. Of poes Marie die op 18-jarige leeftijd dood gaat. Deze categorie littekens horen bij het leven. Om niet te zeggen dat ieder kind ze nodig heeft. Omdat zonder deze littekens het leven op latere leeftijd óverleven wordt. Het is de tweede categorie figuurlijke littekens waar ik moeite mee heb. Littekens die ex en ik veroorzaakt hebben door de scheiding.
“Ik vind het stom dat jullie gescheiden zijn….”Met een beteuterd en met name betraand gezicht kijkt dochter B. me aan. Pfff, deze had ik even niet zien aankomen. Niet nu nog, na 2.5 jaar. Of is dat naïef? De eerste 1.5 jaar na de scheiding, toen ex en ik goed met elkaar omgingen, leek ze er veel minder last van te hebben. Maar nu we alsnog in een vechtscheiding zijn beland, lijkt het voor haar ook wel steeds lastiger te accepteren. Alsof ze steeds beter beseft dat het echt niet meer goed gaat komen. Aangewakkerd door het belachelijke gedrag van ex en mij.
“Zou je het leuk vinden als we weer eens iets met z’n drieën doen?” Hoewel ik niet echt uitkijk naar tijd samen met ex, vind ik dat we dit soort dingen in het belang van B. voorzichtig weer op moeten pakken.
“Ja!” Dochter d’r gezicht klaart op. “Dan wil ik naar de Efteling!” Blij dat ze weer iets vrolijker is, geef ik aan dat ik het met papa zal bespreken. Enigszins gerustgesteld valt ze uiteindelijk in slaap. Dit is in het belang van ons kind, daar kan ex toch geen bezwaar tegen hebben?
Helaas, ex is niet bereid om te investeren in dat belang. Hij wil zo min mogelijk met mij te maken hebben. Duidelijk. Maar het gaat niet om jou, het gaat om je kind. Ook dat is geen argument; nee is nee en blijft nee. Teleurgesteld vertel ik het dochter B. Ik hou haar verdriet binnen de perken door alvast een spreekwoordelijke pleister mee te nemen in het gesprek. Kaartjes voor de Efteling. We gaan lekker met z’n tweeën. Ze accepteert de pleister van harte. Jammer dat ze er weer een smerig litteken bijheeft.
Mijn naam is Astrid, ik ben 46 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 8. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in goede harmonie. Maar sinds ruim een jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland en ik begrijp werkelijk niet waarom. Sinds kort ben ik wel weer gelukkig met een nieuwe partner, die helaas eveneens verwikkeld was in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs, waarvan ik hoop dat die ooit opdroogt,
REAGEER OP DEZE BLOG