Zestien jaar waren we samen, 16 jaar, waarvan 7 getrouwd. We kregen 2 prachtige meisjes… Nooit had ik het begrepen als ik mensen vroeger hoorde zeggen ‘de koek was op’. Wat een onzin! Maar nu stond ik zelf op een dood spoor. Ik was op. En iets in mezelf schreeuwde heel hard dat dit het niet kon zijn! Wie was ik zelf?! Wat wou ík?! Vanaf thuis gaan samenwonen met mijn jeugdliefde en vastbesloten iedereen te laten zien dat échte liefde wél bestaat. ‘Je kan pas van een ander houden als je eerst van jezelf houdt’; ach wat een onzin! Gewoon een tandje bijzetten en dan komt alles goed.
“Ik zal nooit breken met mijn ouders en ik ga nooit meer in relatie therapie”, was alles wat hij zei toen ik aangaf niet meer gelukkig te zijn in de relatie. Dát was wat hij ervan vond. We waren elkaar al een tijdje kwijt. Zeker na het verliezen van mijn zaak en daarmee ook aardig wat van ons opgebouwde kapitaal. Doodziek was ik ervan. Schuldgevoel. Terwijl het iets was wat we samen hadden besloten, samen uiteindelijk zouden doen en door tegenwerking van buitenaf niet bleek te werken. Kotsend had ik in de zaak gestaan, de muren op me afkomend, hem huilend op mijn knieën opgebeld en gesmeekt naar me toe te komen. “Ik kan niet, ik ben ook aan het werk”. Die man, die ik toen zó hard nodig had, gooide de handdoek in de ring… toen wist ik dat we niet meer gered konden worden en bedacht ik me “het maakt me niet uit hoe maar ík wil echt gelukkig worden, mezelf vinden. Al moet álles ervoor veranderen. Ik ben op… Help me alsjeblieft.”
Ik ben Elisa, moeder van twee geweldige meisjes van 8 en 5 jaar. Na een lange relatie (en huwelijk) met mijn jeugdliefde besloot ik tot scheiden. We zouden in goede harmonie co-ouderschap gaan doen. Er waren nog geen nieuwe partners. Alles ging meer dan prima; totdat hij een relatie kreeg en ging samenwonen. Waar ik nooit in terecht wou komen zie ik voltrekken voor mijn ogen; machtstrijd over de rug van de meisjes. Een nachtmerrie. Ik wil niet vechten maar langzaamaan rest mij geen andere keuze.
Rico - 22 okt 2017
Hi Elisa! Ik zit in hetzelfde schuitje. Alleen zou ik nooit gaan scheiden. toen zij dat wel wilde stortte mijn wereld in. Enige verschil is dat onze dochter van 2,5 direct uit mijn zicht werd getrokken. Toen ik de dag nadat ik de woning verliet langs ging voor mijn dochter, lag mijn ex op de bank met een ander boven op haar. Dat beeld heeft me voor altijd veranderd en krijg ik helaas nooit meer weg. Direct ook moeten procederen voor mijn dochter met een ex die absoluut niet mee wilde werken. depressie sloeg in en elke mogelijke gedachte kwam voorbij. Ik heb moeten vechten om overeind te blijven en heel erg diep in mezelf moeten zoeken naar iets om de rust te bewaren. Enige advies wat ik je kan geven, Zoek steun bij anderen. vind iemand die je begrijpt en je wil helpen. Deze steun is ontzettend belangrijk. Ik vond het bij een nieuwe partner die ik inmiddels niet meer heb door een afstand probleem, maar zij heeft me wel nieuwe energie gegeven die ik echt hard nodig had. Accepteren wat je niet kunt veranderen is de sleutel tot alles. praat veel! spreek je frustratie uit. maak een plan voor jezelf en probeer te genieten van aandacht die je krijgt van personen die interesse in je tonen. Er gaat iets op je pad komen waar je uiteindelijk nieuw geluk vind. dat MOET je geloven! Mensen zijn emotionele wezens en wij hebben allemaal waardering, erkenning, affectie en betrokkenheid nodig om positief vooruit te kunnen komen. En geloof me, ik ken het gevoel dat je denkt dat dit het einde is van alles! maar echt waar, je komt hier uit! Ik ben er zelf nog niet helemaal uit maar ik heb inmiddels meer dagen waar ik me "normaal" voel dan dat ik depressief ben. Het is een lang proces. Doe dit dus niet alleen! Groetjes, Rico (31 jaar)
Elisa - 21 nov 2017
Thnx Rico! Inmiddels zijn we twee jaar verder en gaat het inderdaad veel beter met me. De ‘koerswijziging’ van je leven is hetgeen je vooral beduusd laat zijn in het begin. Alles moet wennen. Vooral het alleen zorgen voor twee meiden. Maar inmiddels gaat alles heel fijn!