Het einde van een tijdperk.
Ik ben nu 3 jaar verder. Ik heb al heel veel oude emoties en gevoelens opgeschoond.
Ik begin steeds beter in mijn vel te zitten. ik voel weer levensenergie, vreugde, humor, ik voel zelfs weer verliefdheid, vertrouwen. Allemaal positieve gevoelens. Ik heb zelfs mijn ex vergeven. Dat alleen puur voor mezelf en voor mijn kinderen. Ik heb mijn ouders vergeven. Ik heb mezelf vergeven.
Het klinkt allemaal zweverig, is het niet. Het is echt allemaal nodig om weer ruimte te krijgen voor positieve gevoelens. Om weer verder te kunnen met mezelf en mijn kinderen.
Ik heb afscheid genomen van mijn oude leven, een leven waar in ik het zocht in de buitenwereld met angsten en onzekerheden.
In de periode dat ik bezig was met mijn getrouwde leven los te laten en te verwerken kreeg ik hielspoor, hardnekkig. Als of de geestelijke en emotionele pijn nog niet genoeg was. Ik heb ruim 1 jaar hardnekkige hielspoor gehad. Ik heb geleerd dat een mens op een holistische wijze benaderd moet worden. Alles heeft verbinding met elkaar, geestelijk, emotioneel en lichamelijk. De hielspoor gaf mij het signaal dat ik niet goed bezig was, dat ik mijn oude leven moest loslaten en een nieuw pad moest in slaan dat voor mij goed is, waar ik gelukkig van word. Ik heb er hard voor gewerkt. Op alle vlakken heb ik eraan gewerkt, podotherapeut, osteopaat naar mezelf gekeken, [samen met mijn paranormale therapeut] naar mijn angsten, tekortkomingen, onzekerheden, mijn slechte kanten. Het was geen gemakkelijke weg. Je komt jezelf wel tegen.
Toen ik begon met de blog te schrijven wilde ik iedere maand een blog schrijven, een jaar lang.
Om andere mensen te laten lezen hoe ik met de scheiding omga, hoe ik het verwerk, hoe ik het vreemdgaan van mijn partner verwerk. Maar bovenal heb ik het geschreven voor mijn eigen proces en voor mijn dierbare kinderen. Ik wil ook hiermee andere mensen mijn lessen meegeven.
Ik heb mijn ex wel vergeven maar niet vergeten. Dat hoor je wel eens, dat klopt als een zwerende vinger. Vergeten zal ik het nooit, uiteindelijk zijn we allemaal slachtoffer. Wij zijn slachtoffer van onze ouders en onze ouders zijn weer slachtoffer van hun ouders. En onze kinderen zijn ook weer slachtoffer van onze keuzes.
Het zou mooi zijn als we met zijn allen deze cirkel kunnen doorbreken. Dat wij leren om naar ons zelf te kijken, dat we leren om niet met het vingertje naar de ander te wijzen, om te leren de liefde in ons zelf te vinden. Het is niet makkelijk, vooral niet als je een mes in je hart krijgt en je ziet dat je kinderen ook verdriet hebben. Het is verdomd moeilijk en de weg is lang. Maar het is wel de juiste weg. Om een liefdevol persoon te zijn. Want de allerbelangrijkste persoon ben jezelf.
Ik klink nu heel zweverig [ ben ik niet] ik blijf zeker met beide benen op de grond. En wat ik ook nog wel eens heeeeel stiekem heb. Een gevoel van genoegdoening als ik naar mijn ex kijk. Hij is de zwakke schakel, hij heeft geen ballen. Hij durft niet naar zijn gevoelens te kijken. Hij woont met die ”andere vrouw” omdat hij angst heeft om alleen te wonen. Dat is geen liefde. Dat is angst.
Christine is moeder van 3 kinderen van 22 jaar, 20 jaar en 18 jaar waarvan één niet meer huis woont. Ze is 53 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen. Ze beschrijft nu het tweede jaar na de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG