Schuldgevoel na scheiding, blog van Martine

Schuldig?

Heb ik niet te gemakkelijk opgegeven? Had ik het niet langer moeten volhouden? Had ik niet langer moeten vechten? Héb ik wel gevochten? Welke moeder doet dit nou? Moet je om te breken niet op zijn minst in elkaar geslagen worden? Het schuldgevoel over wat ik hen aandoe ligt al maanden als een donkere deken over mij heen.

Deze zinnen dreunen door mijn hoofd als ik deze passage lees uit de column van Phaedra Werkhoven. De hardwerkende oud hoofdredacteur van een vrolijke glossy over het leven van de moderne vrouw. Ze heeft vier kinderen en meldde dat ook zij bij haar man weg was gegaan. Na elke zomerperiode en zo rond oud en nieuw is het vaak ‘raak’; relaties gaan uit. In mijn omgeving zijn ook verschillende huwelijken na tig gelukkige jaren uiteen gespat.

Schuldgevoel na scheiding

Het woord dat blijft hangen is schuldgevoel. Het gevoel dat je schuldig bent aan het mislukken van dit huwelijk en wat je daarmee je kinderen en omgeving aan doet. Je bent uiteraard niet schuldig, het is een gevoel; een gemoedstoestand die iedere gescheiden ouder zich kan voorstellen. Schuld is namelijk een pijnlijke emotie.

Als ouder wil je je kind beschermen tegen het verdriet en alle nadelige gevolgen van de scheiding. Jij wilt alles goedmaken en oplossen. Na een tijdje kom je er achter dat dat niet kan in de meeste gevallen. Het verdriet zal er zijn en gevolgen heeft deze scheiding zeker voor hun leven, al was het maar dat zij hun ouders minder gaan zien en mogelijk twee huizen hebben.

Als je jezelf deze vragen stelt wat is dan het antwoord? Het juiste antwoord? Wie bepaalt of jij gemakkelijk de handdoek in de ring hebt gegooid? Wat had je dan langer moeten volhouden? Ik las ergens dat degene die uiteindelijk de stekker uit het huwelijk trekt al veel langer daarvoor door de ander ‘is verlaten’, alleen nog niet letterlijk. Hoe had je harder moeten vechten en met wie? Is het echt nodig om fysiek geslagen te worden om uit een relatie te stappen?

Nutteloze vragen

Er is geen antwoord op deze eigenlijk nutteloze vragen. Er is maar één persoon die eerlijk en oprecht een antwoord kan geven op deze vragen. Niet jouw omgeving of de normen en waarden van onze maatschappij. Ik hoop dat jij je eigen koers hebt gevaren hierin en dat hebt besproken met je partner. Jij kan als enige een goed antwoord geven en als dat het geval is dan kan je het ook uitleggen aan je kinderen en je omgeving. Of zij het vervolgens snappen of begrijpen is niet van belang.

Als de koek op is dan is dat een constatering. Als de liefde voor je partner is verdwenen en de vorm van je relatie niet meer werkt en de intimiteit ook ver te zoeken is dan wordt het een lastig verhaal. Er valt weinig meer te bouwen.

Schuldgevoel na scheiding helpt niet

Kinderen willen dat hun ouders gewoon bij elkaar zijn en blijven. Ze willen een normale opvoeding met een vader en een moeder die ook nog om elkaar geven en plezier met elkaar maken. Mijn meiden zeggen dat nog altijd, ook al zijn we al 6 jaar uit elkaar en zij tegelijk inzien dat het zo rustiger is.

Als de beslissing van een scheiding dan is genomen dan helpt het niet om te blijven hangen in dit schuldgevoel. Het verleden is geweest en de toekomst is nog niet gebeurd. Zorg goed voor jezelf en laat je kinderen voelen dat je een liefdevolle ouder bent ondanks het mislukken van de relatie. Hoe jij omgaat met deze scheiding is een mooie waardevolle les van je kinderen. Je bent een voorbeeld voor ze hoe je met tegenslagen in het leven kunt omgaan. Vergeet daarbij jezelf niet en verlies je niet in de krachtige moeder die het allemaal wel zelf kan.

Ik ben Martine (49 jaar) en ik woon in Amsterdam met mijn twee puberende meiden. Ik ben tien jaar geleden gescheiden en inmiddels in rustig vaarwater beland na een uiterst turbulent begin. De scheiding was een verdrietige periode en tegelijk heeft het mij persoonlijk veel gebracht. De meiden hebben inmiddels hun eigen relatie met hun vader opgebouwd. Voor iedereen die er nu middenin zit, heb ik als tip dat het allemaal goed komt uiteindelijk. 

Lees ook de andere blogs van Martine.