Tips om je angst te overwinnen

Ik was er toen vast van overtuigd dat ik het niet zou redden alleen, dat ik het emotioneel niet aan zou kunnen, door zou draaien of heel depressief zou worden.

Wat me het meeste bij staat van deze periode is dat ik tot niks kwam, ik lag veel op bed, te huilen, opgekruld als een baby. De angst verkrampte mij, maakte me immobiel. Ik wilde niks, kon niks, zat helemaal vast in mijn eigen, zelf gecreëerde, hel.

Dat realiseer ik me nu. Dat ik mijn angst zelf opriep, door wat ik dacht en geloofde. Ik voedde als het ware mijn angst.

Ik was toen niet in staat om van een afstand te kijken naar mijn gedachten en ze te bevragen, of het wel klopte wat ik dacht en waar ik van overtuigd was. Uiteindelijk heb ik wel de stap genomen om weg te gaan. Met de moed der wanhoop en in het besef dat blijven nog slechter voor me was.

Angst is een natuurlijke reactie op een voor ons gevaarlijke situatie. Het beschermt ons, maakt ons voorzichtig.
Angst hebben we nodig (gehad) om te overleven. Maar als de angst irreëel of buiten proporties is en ons belemmert en beperkt in ons leven dan wordt het een obstakel.

Tips die je helpen je angst te overwinnen:

• Onderzoek of wat je denkt en gelooft over de situatie, wel klopt, wel reëel is. Vraag daar evt. hulp bij van iemand die daarover niet bang is.
• Vraag jezelf af wat je erbij wint om in deze situatie te (blijven) zitten?
• Wat kan je helpen om meer vertrouwen te krijgen in jezelf, zodat je erop vertrouwt dat je het wel aankan.
• Welke alternatieven heb je? Kan je de situatie op een andere manier aanpakken?
• Wat zou kunnen helpen om het veiliger voor je te maken zodat je het wel durft aan te gaan?

Wat mij toen geholpen heeft is de rijstebrijberg in kleine stukjes te hakken. Kleine stapjes die voor mij te behappen waren, die ik aan durfde. De rijstebrijberg bestond voor mij uit alleen-leven. Dat is heel groot en veelomvattend.

De eerste stap was om een woonplek te zoeken. Daar had ik geluk bij, dat was in één dag geregeld. En niet verder denken dan dat; dat klinkt misschien gek, maar ik keek naar dat flatje en bedacht hoe ik het in wilde richten, maar verder niet. Niet hoe het zou zijn als ik er echt ingetrokken was. First things first, dus de verhuizing regelen, verf kopen etc. Dat maakte het behapbaar voor me.

Gebeurde toch wel dat ik paniek op voelde komen, maar dan dwong ik mezelf om over andere dingen te denken. Eigenlijk niet verder denken dan het moment zelf. “Wat zal ik nu gaan doen.” Dat werkte voor mij.

Ik merk nu dat mijn angst om het niet te redden, te falen of niet goed genoeg te zijn nog wel eens de kop opsteekt.
Ik herken hem, voel hem en neem dan een klein stapje en kom in beweging. Ik heb er vertrouwen in gekregen dat als ik een stap zet, de volgende zich wel weer aandient en de volgende…..en dat ik het wel aan kan.

Ik laat mij niet meer weerhouden door mijn angst. En het fijne is dat de angst nu nooit meer zo groot wordt als toen. Omdat ik hem niet meer voed en omdat ik in de afgelopen jaren geleerd heb te vertrouwen op mezelf, dat ik het wel aankan, dat het me wel lukt. Al met al voel ik mij een ander mens, ik word niet meer door mijn angsten geregeerd.

Yolanda

Opbloeien na Scheiding