Scheiden en dan? Loes is één jaar na de scheiding stuurloos

Wie ben ik. Wat wil ik. Hoe leef ik. Waar ga ik naar toe. Stuurloos voel ik me. Als een ware midlife crisis. Als je samen een gezin hebt, samen alles deelt wat je hebt opgebouwd, dan hou je je minder bezig met deze onderwerpen. Althans, ik wel. Ik had een leuke baan, een druk leven met een strak schema, schoolgaande kinderen. Ondanks de drukte was het een overzichtelijk bestaan. En dat gaf een bepaalde rust. Hoe ongelukkig en eenzaam ik ook was in m’n huwelijk. Als ik alleen thuis was met de kinderen voelde ik me prima. En ik was veel alleen. Heel veel. Te veel. Ik had net eigenlijk voor mezelf besloten mijn geluk minder te laten afhangen van het huwelijk waarin ik me eenzaam voelde, totdat het huwelijk voltooid verleden tijd werd en ik een alleenstaande moeder werd.

Een jaar na de scheiding

Een jaar van volledige chaos volgde. De scheiding regelen, een huis zoeken, financiën regelen, papieren, afspraken, inventarisaties, verhuisdozen inpakken, 2x verhuizen, meer uren en dagen gaan werken, je hoofd boven water houden. Zwemmen of verzuipen. Organiseren en overleven.  Ik woon nu zo’n 10 maanden in m’n nieuwe huis. Nog steeds kom ik hier en daar m’n vorige achternaam tegen. Of ik rij per ongeluk bijna naar m’n oude huis in plaats van m’n nieuwe. Loop soms een mailtje mis omdat m’n mailadres is veranderd. M’n huistelefoon bevat nog lang niet alle contacten in het geheugen. De kleinste kamer staat nog steeds vol met verf en dozen. En het duurde lang voor ik weer een vaste “poetsdag” of “boodschappendag” ritme had. M’n hele leven is 180 graden gedraaid. Niets is meer hetzelfde. Het is soms moeilijk overzicht te krijgen en te houden in wat de kinderen mee moeten naar school en welke activiteiten er gepland staan. Er gaat dus ook regelmatig iets mis. Een speciale opkomst van de scouting met een gewijzigde begintijd? Oh dat had ik door moeten geven, want zoonlief was dat weekeinde niet bij mij. Schoolzwemmen? Oh ja .. of nee toch niet. Want bij papa heb je ook een zwemtas en je bent dan niet hier. Kleine details, maar voor een kind zo belangrijk dat het goed gaat.

Puber en echtscheiding

De lat ligt hoog, de last is zwaar. Alleenstaande moeder. Ondanks dat ik een relatie heb ben ik een alleenstaande moeder en moet ik in m’n uppie m’n kinderen opvoeden. En dat is een taaie klus. Want de oudste pubert er flink op los, de jongste volgt al trouw. Luisteren is er niet bij, dus de touwtjes staan strak en de gezelligheid in huis is instabiel. Het gevoel van instabiliteit overheerst. Een kaarten huis. Terwijl ik snak naar een beetje rust en sleur iets is waar ik alleen maar van kan dromen af en toe. Twee stappen vooruit, soms drie terug en dan weer twee vooruit en met hangen en wurgen nog 1; dat maakt het saldo nul. Ik heb zo hard geknokt dit jaar om alles weer op te bouwen. Een gezellig thuis voor m’n kinderen te creëren.  Maar mijn kinderen staan in spagaat tussen twee huizen. De schoolboeken liggen bij papa, de fiets staat bij mama, de favoriete knuffel moet mee naar school want het wisseldag. Het lijkt niet te wennen. Telkens als ik iets heb bereikt, of mezelf heb opgepept, gebeurt er weer iets wat me onderuit haalt. Een vervelend besluit wat invloed heeft op mij en m’n kind, oud nieuws over een buitenechtelijke relatie dat alsnog meer dan een jaar na dato fris en fruitig naar buiten floept, dealen met het feit dat je niet alleen gedumpt maar ook bedonderd bent en de mevrouw in kwestie aspirant stiefmoeder is, iets vervelends op het werk dat jouw schuld is, een crisis in de familie die het laatste restje gevoel van “gezin” verscheurt.

Scheiden en dan

Het is en was veel in 2017. Te veel. Veel en veel te veel. In mijn naïviteit dacht ik nog dat 2017 helemaal mijn jaar zou worden. Het jaar van wederopbouw. Ondanks het verdriet zag ik het zitten en ging er vol vertrouwen in. En nu is het bijna december en denk ik “sta ik hier nog maar???”. Ik zie niet meer wat ik allemaal heb gedaan en hoeveel bergen werk ik heb verzet, maar ben eigenlijk teleurgesteld over het resultaat. Vooral mijn emotionele toestand valt me af en toe tegen. Stuurloos. Alsof ik nog niet genoeg voor de kiezen had gekregen, kwam er in 2017 gewoon nog meer nieuwe bagger bij. Bagger met impact, zoals een ingrijpende gebeurtenis binnen mijn familie en recentelijk het bewijs voor een buitenechtelijke relatie van ex. Wanneer houdt het op. Wanneer krijg ik rust. Is dit alles of komt er nog meer. Het is zwaar. M’n jongste is jarig en ik zie hem die dag alleen even voor schooltijd. Pakjesavond is zonder mij. 1^e kerstdag ga ik klussen want wat moet ik anders en gelukkig kan oudejaarsdag me niet veel boeien. Ga maar weg met 2017. Opzouten, klaar d’r mee. Dus nee, oud en nieuw mag dit jaar ongemerkt voorbij gaan.

Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie #scheiding Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.