Menu

Scheiden en dan? Loes is één jaar na de scheiding stuurloos

6 reacties
scheiden en dan

Wie ben ik. Wat wil ik. Hoe leef ik. Waar ga ik naar toe. Stuurloos voel ik me. Als een ware midlife crisis. Als je samen een gezin hebt, samen alles deelt wat je hebt opgebouwd, dan hou je je minder bezig met deze onderwerpen. Althans, ik wel. Ik had een leuke baan, een druk leven met een strak schema, schoolgaande kinderen. Ondanks de drukte was het een overzichtelijk bestaan. En dat gaf een bepaalde rust. Hoe ongelukkig en eenzaam ik ook was in m’n huwelijk. Als ik alleen thuis was met de kinderen voelde ik me prima. En ik was veel alleen. Heel veel. Te veel. Ik had net eigenlijk voor mezelf besloten mijn geluk minder te laten afhangen van het huwelijk waarin ik me eenzaam voelde, totdat het huwelijk voltooid verleden tijd werd en ik een alleenstaande moeder werd.

Een jaar na de scheiding

Een jaar van volledige chaos volgde. De scheiding regelen, een huis zoeken, financiën regelen, papieren, afspraken, inventarisaties, verhuisdozen inpakken, 2x verhuizen, meer uren en dagen gaan werken, je hoofd boven water houden. Zwemmen of verzuipen. Organiseren en overleven.  Ik woon nu zo’n 10 maanden in m’n nieuwe huis. Nog steeds kom ik hier en daar m’n vorige achternaam tegen. Of ik rij per ongeluk bijna naar m’n oude huis in plaats van m’n nieuwe. Loop soms een mailtje mis omdat m’n mailadres is veranderd. M’n huistelefoon bevat nog lang niet alle contacten in het geheugen. De kleinste kamer staat nog steeds vol met verf en dozen. En het duurde lang voor ik weer een vaste “poetsdag” of “boodschappendag” ritme had. M’n hele leven is 180 graden gedraaid. Niets is meer hetzelfde. Het is soms moeilijk overzicht te krijgen en te houden in wat de kinderen mee moeten naar school en welke activiteiten er gepland staan. Er gaat dus ook regelmatig iets mis. Een speciale opkomst van de scouting met een gewijzigde begintijd? Oh dat had ik door moeten geven, want zoonlief was dat weekeinde niet bij mij. Schoolzwemmen? Oh ja .. of nee toch niet. Want bij papa heb je ook een zwemtas en je bent dan niet hier. Kleine details, maar voor een kind zo belangrijk dat het goed gaat.

Puber en echtscheiding

De lat ligt hoog, de last is zwaar. Alleenstaande moeder. Ondanks dat ik een relatie heb ben ik een alleenstaande moeder en moet ik in m’n uppie m’n kinderen opvoeden. En dat is een taaie klus. Want de oudste pubert er flink op los, de jongste volgt al trouw. Luisteren is er niet bij, dus de touwtjes staan strak en de gezelligheid in huis is instabiel. Het gevoel van instabiliteit overheerst. Een kaarten huis. Terwijl ik snak naar een beetje rust en sleur iets is waar ik alleen maar van kan dromen af en toe. Twee stappen vooruit, soms drie terug en dan weer twee vooruit en met hangen en wurgen nog 1; dat maakt het saldo nul. Ik heb zo hard geknokt dit jaar om alles weer op te bouwen. Een gezellig thuis voor m’n kinderen te creëren.  Maar mijn kinderen staan in spagaat tussen twee huizen. De schoolboeken liggen bij papa, de fiets staat bij mama, de favoriete knuffel moet mee naar school want het wisseldag. Het lijkt niet te wennen. Telkens als ik iets heb bereikt, of mezelf heb opgepept, gebeurt er weer iets wat me onderuit haalt. Een vervelend besluit wat invloed heeft op mij en m’n kind, oud nieuws over een buitenechtelijke relatie dat alsnog meer dan een jaar na dato fris en fruitig naar buiten floept, dealen met het feit dat je niet alleen gedumpt maar ook bedonderd bent en de mevrouw in kwestie aspirant stiefmoeder is, iets vervelends op het werk dat jouw schuld is, een crisis in de familie die het laatste restje gevoel van “gezin” verscheurt.

Scheiden en dan

Het is en was veel in 2017. Te veel. Veel en veel te veel. In mijn naïviteit dacht ik nog dat 2017 helemaal mijn jaar zou worden. Het jaar van wederopbouw. Ondanks het verdriet zag ik het zitten en ging er vol vertrouwen in. En nu is het bijna december en denk ik “sta ik hier nog maar???”. Ik zie niet meer wat ik allemaal heb gedaan en hoeveel bergen werk ik heb verzet, maar ben eigenlijk teleurgesteld over het resultaat. Vooral mijn emotionele toestand valt me af en toe tegen. Stuurloos. Alsof ik nog niet genoeg voor de kiezen had gekregen, kwam er in 2017 gewoon nog meer nieuwe bagger bij. Bagger met impact, zoals een ingrijpende gebeurtenis binnen mijn familie en recentelijk het bewijs voor een buitenechtelijke relatie van ex. Wanneer houdt het op. Wanneer krijg ik rust. Is dit alles of komt er nog meer. Het is zwaar. M’n jongste is jarig en ik zie hem die dag alleen even voor schooltijd. Pakjesavond is zonder mij. 1e kerstdag ga ik klussen want wat moet ik anders en gelukkig kan oudejaarsdag me niet veel boeien. Ga maar weg met 2017. Opzouten, klaar d’r mee. Dus nee, oud en nieuw mag dit jaar ongemerkt voorbij gaan.

Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie #scheiding Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.

REACTIES

Tessa - 20 dec 2017

Zo, daar gaat mijn restje hoop dat het na een jaar beter zal gaan....?.. Nu een half jaar gescheiden en verder hetzelfde verhaal als hierboven met als rode draad..doorgaan, proberen hoofd boven water te houden, steeds maar sterk zijn..... Ik hoop toch echt dat het over een half jaar beter gaat....

Mb - 20 dec 2017

Jeetje, wat een herkenbaar verhaal. ik zou het geschreven kunnen hebben. t is haast 'eng' herkenbaar, alles wat je beschrijft... maar ook fijn om te lezen.. (h)erkenning, iemand die hetzelfde ervaart, voelt... terwijl een ieder om je heen.. denkt dat alles gewoon weer doordraait... scheiding achter de rug, huisje voor jezelf, jezelf en kids weer op de rit.. niks blijkt idd minder waar... ondanks vele stappen gezet, waar ik ook erg trots op ben, ondanks de keuze die ik heb gemaakt alleen verder te (moeten) gaan, valt het soms idd niet mee, alleenstaande moeder.. (ook met 2 puberkids), maar erover 'zeuren' wil ik ook niet teveel, wordt al snel uitgelegd als 'ontevreden', 'niet gelukkig', 'erin blijven hangen', 'niet kunnen loslaten', meestal gezegd door mensen die zelf nog 'niets' hebben meegemaakt. Dat maakt me wel eens verdrietig, alleen... het onbegrip. Daarom fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dit alles zo voelt en gelukkig gelijkgestemden om me heen, die ook zonder al te veel woorden weten wat je bedoelt, voelt... Ook voor mij mag de kerst en oud en nieuw weer snel voorbij gaan, alleen de kerstvakantie heb ik wél enorm nodig om op te laden van dit enerverende en drukke jaar!

J. - 22 dec 2017

Groepshug, Loes, Tessa en Mb. Ja het is zwaar, ja het wordt beter, en ja, soms is het ook daarna weer zwaar(der). De lat niet (te) hoog leggen of soms zelfs even neerleggen is belangrijk. Mensen die zeggen 'je wilde toch alleen zijn', 'je hebt toch wat je wilde', 'je kunt nu toch verder, laat het los','maak je niet druk om ex', laat hen voorbij gaan. Dat is makkelijker dan loslaten wat (geweest) is; wat je anders had willen doen. Lach om jezelf, huil om wat je mist of anders had gewild. En vooral: blijf opstaan na elke knieval, je kunt het. Elke dag is een nieuwe kans, op wat het dan ook is dat je wenst.

MaryJane - 29 dec 2017

Hoi Loes, Wat naar om te lezen hoe je je voelt en waar je toch iedere keer weer met de neus op de feiten wordt gedrukt. Misschien ben ik wel de laatste van wie je een berichtje wilt ontvangen, want ik ben zo'n vrouw die al een relatie had voordat mijn vriend wegging bij zijn vriendin (met kind). Daarom vind ik het juist fijn om de andere kant te mogen lezen. Mijn vriend is niet na een jaar pas naar buiten getreden met onze relatie, maar heeft direct aan haar verteld dat hij mij tijdens hun relatie had leren kennen, verliefd is en verder wilt. Voor haar een gigantische klap, en ook al had hij het tactvoller kunnen doen, het kwaad is hier al geschiedt. De scheiding is een vechtscheiding geworden. Ik snap haar pijn en uit alle macht proberen we ook te herstellen wat er te herstellen valt (nouja WE, ik probeer mijn vriend te steunen om haar bij zinnen te laten komen) maar het is niet makkelijk en ze staat niet meer open voor hem en daar lijdt hun kind (en betrokken partijen zoals oma's en opa's) helaas erg zwaar onder. Ik ga je volgen en hopen door middel van jouw verhaal haar meer te kunnen begrijpen, waardoor de verwijten en gevechten minder zullen worden. Dikke knuffel voor jou!

Elise - 26 okt 2020

Ik vind het vreselijk voor je, ik heb maar1 zin die mij nu laat drijven op een berg ellende; ook dit gaat voorbij. Maar doe iets leuks voor jezelf, dat geeft afleiding

Frans - 8 mei 2021

Woon nu een jaar alleen en ben twee jaar gescheiden. Maar voel me nog steeds erg down en gestresst. Weet niet wat ik met mijn leven aan moet. Heb ook last van jeugdtrauma en dat maakt het nog zwaarder. Zie er geen gat meer en ik ben een man. Vrouwen lijken meer in staat om zoiets als scheiding te handelen. Hebben vaak fijne vriendinnen waar ze fijn mee kunnen praten en delen. Wij mannen zijn oppervlakkiger naar elkaar.

REAGEER OP DEZE BLOG

Laat ook van je horen!

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


negen × 2 =




Veel gelezen blogs

Scheiden en nu? Je scheiding aanvragen, hoe doe je dat? Alles wat je wilt weten over alimentatie na je scheiding Partneralimentatie gaat van twaalf naar vijf jaar Alles over partneralimentatie Alles over kinderalimentatie Kinderalimentatie en de nieuwe partner; hier moet je op letten! Alimentatie berekenen 13 tips voor gescheiden ouders 5 super tips voor het opstellen van het ouderschapsplan Co ouderschap, wat houdt dat precies in? Rechten van vader bij de omgangsregeling Toestemmingsformulier om te reizen met kind na scheiding Echtscheiding en hechting bij baby’s en peuters Verwerking van je scheiding Zo heb ik de eenzaamheid na de scheiding overwonnen Wat is een vechtscheiding nou eigenlijk? Wanneer mag ik weer moeder zijn? Frances blogt over ouderverstoting Narcisme in je relatie: herken de 3 fases Gaslighting en narcisme. Hoe ga je daar het beste mee om? Wat doet een mediator nou eigenlijk? Rechten van het kind (12-18 jaar) bij de scheiding Wat is narcisme?

Vlog

Welke omgangsregeling past bij welke leeftijd? Het is een vraag die vaak opkomt wanneer we de complexe wereld van co-ouderschap en omgangsregelingen betreden. Elke situatie is uniek, en het vinden van de juiste omgangsregeling blijft maatwerk. Toch zijn er handvatten om tot weloverwogen beslissingen te komen, gebaseerd op de specifieke behoeften van verschillende leeftijdsgroepen. In Lees verder >
Hoi, ik ben Annelies Hulsker en ik nodig je uit om lid te worden van onze Community om in contact te komen met andere ervarensdeskundigen.
Hoi, ik ben Elske Damen, wij willen je helpen om de periode tijdens en na je scheiding net wat makkelijker te maken, ik wens je veel plezier op deze site.