Het ergste gevoel van zinloosheid is voorbij. Het was niet dat ik zo vreselijk depressief was. Het is meer dat ik zo vreselijk moe ben van alle zorgen en alle problemen. Dat ik zo vreselijk moe ben door het verwerken van mijn scheiding. Dat er altijd zoveel is, dat er nooit tijd overblijft om te ontspannen, te genieten, eens iets niets te doen of eens iets leuks. Er gebeurt zoveel waar ik geen invloed op heb. Maar wel met de gevolgen moet dealen. En dat vind ik moeilijk. Ik wil de shit achter me laten en doorgaan. Ik wil de toekomst in. En daar wil ik het, als het even kan, ook gewoon leuk hebben. Maar iedere stap voorwaarts lijkt wel twee stappen achterwaarts op te leveren.
Verwerken van mijn scheiding
Ik vind het lastig dat ik nooit verder dan 1 week kan denken of kijken. Want daarna kan zomaar alles anders zijn. Omdat exen vreemd doen, omdat omstandigheden weer anders zijn, omdat de hele wereld maar alle kanten op verandert, omdat er problemen bijkomen, nieuwe zorgen zich aandienen of omdat mensen waarvan je dacht dat je er wat aan had toch opeens anders blijken te zijn dan ze zich voordoen. Of omdat er mensen zijn die het eigenlijk helemaal niet eens zijn met de situatie zoals ‘ie nu is.
Ja we zijn een nieuw gezin. En nee, daarin is niets vanzelfsprekend of logisch. Zeker niet als de buitenwereld alles tegenwerkt. En ja, ik kan heel veel, maar ook ik ben geen superwoman. Al zou ik nog zo graag willen en ik ben ook maar gewoon een mens. Ik heb een hele poos gedacht dat het aan mij lag. Dat ik niet kon omgaan met het verwerken van mijn scheiding en alles wat er op ons afkomt. Dat ik faal op alle vlakken. Totdat iemand mij zei dat er niemand is die zoveel op zijn bordje zou kunnen verdragen, laat staan er nog iets goeds van maken. Dat ‘ie trots op me is, juist omdat ik doe wat ik kan. Omdat ik nadenk over de dingen die ik doe, omdat ik ze doe met een goede intentie, omdat ik bergen verzet en voor iedereen heel veel goeds doe. Zelfs als ik het zelf op momenten heel erg moeilijk vind en het ook allemaal niet weet. Ik heb niet alle antwoorden, ik weet niet alle oplossingen.
En het moeilijkste is nog wel dat ik moet zorgen dat ik overeind blijf. Dat ik ergens een manier vind om bij te tanken. Om zelf op te kunnen laden zodat ik kan blijven geven wat ik geef. Om dingen een plekje te geven, te verwerken. Om zelf eens inspiratie te krijgen, lucht te ervaren, te kunnen ontspannen.
Kind zijn
Wat zou het fijn zijn als je in plaats van een avondje uit gewoon eens een avondje weer kind kon zijn. Zorgeloos door het leven gaan en onbezorgd lachen zoals een kind dat kan.
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wil scheiden en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit gaat zien.
Eline Stap - 22 jan 2018
Hi Nadia, ik lees je blogs al een tijdje. Ik lees vooral veel onrust, boosheid, frustratie. Heb je hier al eens met iemand over gepraat? Om te beginnen met je huisarts?
Katrien - 24 jan 2018
Heel herkenbaar... ik ben nu 4 jaar gescheiden, een dochter van 12 en een zon van 14, 2 katten, 1 hond... plots was het gras groener aan de andere kant, hij vertrok met zijn grote liefde na exact 14 jaar. Hij ging failliet, trouwde, verhuisde 2 keer en richtte een nieuwe zaak op in datzelfde jaar... en hij sleurde mij mee in zijn financiële put. Ik volgde op dat moment een opleiding en terwijl hij de puinhoop groter maakte dat eerste jaar deed ik stage, examens, zonder inkomen en met 2 rouwende kinderen. Ik studeerde af en vond een nieuwe job. Maar ben nog steeds alleen... en ik ben moe. Ondertussen zat hij het laatste jaar thuis met een burn-out en stapelen zijn schulden en rechtszaken zich op. Ik betaal momenteel alles alleen. Nam een extra job aan... ik ben nu weer ziek. Enkele daagjes thuis, maar uitrusten is het niet. Het is constant vechten en doorgaan. Vanavond nog maar eens naar de notaris, om nog maar ns te proberen tot een compromis te komen. Maar ik geloof het niet meer. Ik ga mijn centen nooit meer zien. De enige waarop ik vertrouw is mezelf. Keihard werken en mijn kinderen graag zien is het enige wat lukt. Energie voor een nieuwe relatie is er niet. Ik ben op, en moe. Maar ook een tikje trots op waar ik sta in mijn eentje. Met mijn grote schatten. Ik die het toch maar in mijn eentje. En ooit... ooit komt het allemaal goed !
Nieuwe Stap - 24 jan 2018
Jeetje Katrien, respect! En inderdaad hou vol, ooit komt het goed!!
Eline Stap - 24 jan 2018
Wat heftig Katrien! En wat je zegt, is helemaal waar. Je mag heel erg trots op jezelf zijn. Neem je verlies en begin met bouwen. Er komt ooit licht aan het einde van de tunnel!
Nathalie - 26 jan 2018
Hey Katrien, De eerste keer dat ik je blog lees. Maar zo herkenbaar! In juli is het 5 jaar dat ik wegging bij mijn ex en bij mijn ouders introk met mijn zoontje toen net geen 6 jaar, nu 10 jaar, wordt 11. Hij dacht ook dat het gras groener was aan de overkant (hij 40 en zij 23) na 20 jaar waarvan 15 jaar getrouwd. Ik zei al meer dan half jaar dat hij me bedroog met haar, zij en haar man zijn nog bij ons thuis geweest. Na bijna 2 maanden gaf ik toe om hem 2 de kans te geven, moest mezelf dan ook nooit afvragen en als ik hem nog een kans geef? Na 14 dagen terug vertrokken, heeft me vastgegrepen aan mijn arm om me buiten te zetten in mijn pyjama. Sloeg plots door. Ik wens dit niemand toe om na bijna 5 jaar nog steeds problemen te hebben, leugens, valse beschuldigingen, ..... Ik begin soms ook te twijfelen of het aan mij ligt, maar mijn vriend verzekerd me van niet..... Zit er nu echt door, moe van me te verdedigen.... vertrouwen in rechtbank of maatschappelijk werkers heb ik niet meer. Gelukkig ziet mijn zoon heel goed in wat ik allemaal voor hem doe....
Gerrie - 28 jan 2018
Mooi verwoord heel herkenbaar