Mag het een onsje minder zijn?
Het nieuwe jaar is begonnen en de tijd van goede voornemens ook. Ik ben zelf niet zo van de goede voornemens en denk liever in verlangen of dromen hoe mijn ideale leven eruit ziet en daar werk ik dan in kleine stapjes naar toe. Ik geniet dan al meteen van de ingezette reis naar mijn verlangen en zo hou ik het beter vol.
Maar goed, een verlangen van mij is meer genieten van de dingen die spontaan op je af komen. Neem de dingen om je heen zoals je zijn en naar je toe komen.
Stel je het volgende ideale plaatje voor. Bergen, sneeuw, zonnetje, diepblauwe lucht, overvol terras met een vrij tafeltje. Een Hollands gezin met man en vrouw en drie kinderen komen aanlopen op die o zo gemakkelijke skischoenen. Het is koffietijd. De man gaat de koffie halen. Ze praten lekker luid dus we horen alles duidelijk. Hij komt even later terug aan de tafel met de drankjes en twee overheerlijke stukken taart. Die stukken staan bij de kassa en kijken je verlekkerd aan. Ik had ze ook niet kunnen weerstaan namelijk, getuige het geopende bovenste knoopje van mijn skibroek.
Dan gebeurt het volgende. De gezichten van de kinderen zijn ontzettend blij. De vrouw trekt een zuur gezicht en maakt de voorspelbare zeuropmerkingen. ‘Waarom doe je dit nou?’ ‘Hoe duur zijn ze? “We gaan zo lunchen! Wat overdreven, Henk!’ ‘Ik hoef geen taart’.
De grijpgrage handen van de kinderen trekken zich terug, ze schenken bedompt hun appelsap in het glas, de vader gaat wat verslagen zitten en verdeelt de taart tussen de kinderen en zichzelf. Truus hoefde immers niet. De sfeer is omgeslagen en er drijft meteen een dikke wolk voor die stralende zon. Gelukkig heeft het hele terras kunnen meeleven met dit tafereel.
Hoezo? denk ik bij mezelf. Wat maakt het dat je zo reageert? Het is ronduit onaardig. Je man ziet die overheerlijke taarten staan en neemt deze lekker mee. Het is vakantie en de zon schijnt en ze zien er zo lekker uit. Wie wil er nu geen taart? De man brengt letterlijk een onsje extra aandacht mee op het dienblad en hij is blij met de vrolijke gezichten van zijn dierbaren. Hij had gewoon lekker zin in die taart. So what?!
Herkenbaar? Natuurlijk! Ik was het ook niet altijd eens met mijn ex. Hij gooide regelmatig de gemaakte plannen om en dan ging het weer allemaal anders. Ik was in eerste instantie op zijn spontaniteit gevallen en later kon ik die spontane acties van hem uittekenen en waren ze soms ronduit vervelend. Sterker nog, ik ergerde mij steeds meer, vaker en langer. Dat zie je vaker bij scheidingen. Daar waar je op valt, gaat zich later opbreken.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat spontaan, onverwachts en go with the flow een prettige manier van leven is. De dingen nemen zoals ze tot je komen en niet alles willen plannen en vastleggen. Niet zo zeuren. Ik wil geen zeurende vrouw zijn: dat is niet aantrekkelijk voor mannen.
Als ik mezelf betrap op zeuren dan probeer ik daar mee op te houden. In ieder geval het patroon te doorbreken. Op een grappige en dus meer positieve manier mijn boodschap over te brengen. In de badkamer hangt een vrolijk briefje met de tekst dat ‘handdoeken lekker willen hangen aan het rekje’ of dat ‘de vuile kopjes en borden zo dolgraag in de vaatwasser staan’. En verrek het helpt!
En als een man dus spontaan lekkere taart mee neemt dan zit daar vanaf nu ook een briefje bij: “schat, de taartjes lachten zo lief naar mij!” Of ‘speciaal voor jouw lieve mond’.
Ik ben Martine (46 jaar), gescheiden en ik woon in Amsterdam met mijn twee puberende meiden. Ik ben zes jaar geleden gescheiden en het voelt als een bevrijding. De scheiding was een verdrietige periode maar het heeft mij uiteindelijk veel gebracht. Het is helaas nog steeds niet makkelijk omdat het contact met de vader van mijn meiden heel moeizaam is. Toch is een beetje positiviteit in het leven heel belangrijk. Daar schrijf ik graag over.
REAGEER OP DEZE BLOG