Frances: door ouderverstoting ben ik geen mama meer…

Afwachten maar…

Wat een dooddoener.

Om het proces van de bijzondere kinder curator niet in de weg te zitten. Geen idee wat hij eigenlijk moet doen. We krijgen nog een intake gesprek vader en ik. Daarna zal hij met de kinderen aan de slag gaan.

De nieuwe psychologe van Joy houdt mij regelmatig op de hoogte.

Hoe bizar eigenlijk… een kind van licht gedeprimeerd naar zwaar depressief en suïcidaal.

Ben je dan trots… vader ? Verstoter…. Door jouw ouderverstoting ben ik geen mama meer.

Mijn hart huilt!

Ondertussen begraaf ik me in allerlei activiteiten. De feestdagen “overleef “ ik … net als Oud en Nieuw. Ben heel blij met de lieve vrienden om me heen.

Bijna 2 jaar ouderverstoting

Het is januari 2018 en ik bedenk me dat het bijna 2 jaar geleden is.

Dat ik al 2 jaar overleef, in de pauze stand sta.

Ondanks de lieve mensen, de vele uitjes, werk, m’n ouders….

Het komt niet binnen. Want ik kom alleen thuis, moe en leeg. En elke nacht droom ik, over mijn kinderen en word ik wakker. Tranen met tuiten.

Het huis is leeg, ze zijn er niet. Ja, ik weet het wel. Maar mijn onderbewustzijn accepteert het niet of leeft nog in het verleden.

Gespleten ga ik de dagen door. Ongeloof, verdriet, maar ook kracht en liefde. De moed en de kracht is bijna bovennatuurlijk. Ik verras mezelf soms.

De bijzondere kindercurator……. meneer Weltevree………. van beroep advocaat.

Zo lang niets van gehoord. Gaat dit wel goed? Is het mijn ex weer gelukt om te manipuleren? Uit naam van de kids te spreken?

Nee, dank je

Ik wacht het af…. doe ik al zo lang…

Ik rijd met iemand mee, zit in de auto en mijn blik verdwaalt naar rechts… is dat mijn zoon? Is dat Rick?

Hij loopt met zijn fiets de hele dijk af. Zichtbaar geïrriteerd en aangeslagen. Op zijn lip bijtend…

Ik stap uit de auto en wacht tot hij de dijk afloopt.

Rick… hij kijkt me hatelijk aan. Rick… jongen, kan ik je helpen??
“nee dank je “ 3 woorden na 2 jaar. NEE DANK JE!!

Wat had ik dan verwacht? “Ja tuurlijk mams, help me, want dit is de zoveelste keer dat niemand mijn fiets maakt, opa deed dit vroeger maar ik mag niemand meer zien”.

Ik probeer nog een keer “zal mama je fiets naar de fietsenmaker slepen”?

Again…. ”nee dank je” met verbeten lip en pure agressie. Als blikken konden doden.

Ik ga me niet opdringen, ik loop de andere kant op. Tranen rollen over mijn wangen. Niemand ziet het, niemand merkt het.

Zoonlief aan de overkant van de straat, zwoegend om zijn fiets bij de fietsenmaker te krijgen en ik ben onzichtbaar..

Ik ben geen mama meer

Niet veel later krijg ik een dreigmail van mijn ex, dat het opgelost is, waar ik mee bemoei en dat ik niet nodig ben.

Die nacht droom ik over mijn zoon, zijn ogen, zijn blik, als baby, als kleuter, als blij kind en ik word badend in het zweet wakker.’

Ik ben geen mama meer, ik ben geen mama meer……… ik duik huilend in mijn kussen.. en val in slaap.

Sta op met een kater, niet van een leuk feestje. Weeeeeeeeeeeeeeer een OFF day ☹

Op 2 april 2016 werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen. Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg. Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome) Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.