Oke en daar gaan we, opnieuw op vakantie als alleenstaande moeder. Opnieuw naar Brabant. Spraken de kids een jaar lang vol lof over hun eerste vakantie, de tweede vakantie zou een nog groter succes worden had ik me voorgenomen. Gewapend met kaarten voor de Efteling zakken we af naar het gezellige zuiden van het land.
Veilig en wel aangekomen en het windscherm voor wat meer privacy staat. Niet als een huis, maar hij staat. En morgenvroeg zien we wel verder. We… eh… ik… want de kids? Waar zijn de kids… hm… ze vermaken ze zich zo goed dat ik op avond één al alleen zit te koekeloeren voor sleurhut. Mijn JBL box blert de songs van Dua Lipa, maar verder is het een eenzaam gebeuren met “latlief” 250 kilometer verder. Toch nog maar een wijntje dan. Het flutblaadje van de Readshop dat ik kocht heb ik al uit. Het weer is redelijk. M’n windscherm geeft beschutting en ik zit hier voorlopig goed. Vakantie!
Mijn zonen hebben er nét een week met hun vader opzitten en nu gaan ze alwéér op vakantie. Ieder nadeel heb z’n voordeel! Maar goed avond 1 was een eenzaam feit en ook avond 2 ziet er naar uit dat ik het rijk alleen heb dankzij de grote speeltuin. Het windscherm is inmiddels al kapot maar doet nog dienst. De scheerlijnen zitten vast aan deurkrukken en tuinmeubilair maar dat mag de pret niet drukken.
Dag 3 is het zwembadweer. Er zwemmen vooral vaste campingbezoekers in te kleine bikini’s en met te grote tattoos. Nog een paar dagen. Dan krijg ik ook een tattoo. Een kleintje maar hoor haha.
Bijna twee jaar geleden is mijn scheiding nu. In die afgelopen twee jaar gingen mijn ogen open. Dacht ik eerst dat mijn ex gewoon arrogant was, besefte ik me pas na mijn scheiding dat hij een narcistische persoonlijkheid heeft met flinke autistische trekken.
De echtscheiding werd een respectloze vechtscheiding die tot vandaag de dag voortduurt. Ik heb dan ook zoveel als mogelijk alle banden verbroken en ik wil uitsluitend schriftelijk contact als er iets te overleggen valt. Er zijn zoveel incidenten geweest die mij geestelijk schade hebben toegebracht dat ik hem niet meer in mijn buurt wil hebben.
Normaal met elkaar omgaan zit er niet in. Ik heb altijd geroepen dat er voor mij 3 dingen in het leven belangrijk zijn; ‘respect, liefde en humor’. Voor mij is dat de basis, de essentie van het leven. En alle drie aspecten ontbraken in mijn huwelijk.
Een paar weken geleden kwam ik op het idee dat ik deze 3 elementen zó belangrijk vind, ook om door te geven aan mijn kinderen, dat ik er een tattoo van wilde laten zetten op mijn voet. Want je voet is je basis. Dus heb ik tijdens mijn Brabantse vakantie een tattoo laten zetten. Op mijn voet staat het woord respect met een hartje en op mijn kleine teen een heuse smiley. Die tattoo geeft me kracht en herinnert me in mijn kracht te blijven staan. Me nooit meer respectloos te laten behandelen, ook een ander in zijn waarde te laten en op te komen voor mezelf.
Dag 5. Tijd voor een bezoekje Efteling. Hier en daar kijk ik met een klein tikje jaloezie naar de complete gezinnetjes die aan me voorbij trekken. Maar meer dan vorig jaar zie ik de alleenstaanden met hun kroost die net als ik een gezellige dag beleven met hun incomplete plaatje. Ik merk bewust op dat me dit een stuk minder zeer doet dan een jaar eerder en ik voel me sterk.
Ondanks dat het weer én de camping geen 10 krijgen is mijn vakantie dit jaar een stuk relaxter dan het jaar ervoor. De kinderen zijn rustiger, ik ben zelf rustiger dus laat maar komen wat er komt. De grootste storm in ons leven is gaan liggen. Het leven is zoals mijn windscherm. Hij staat. Beetje stuk hier en daar. Wat extra houvast waar nodig. Maar we staan. En we functioneren. En we vallen bij de 1e de beste windvlaag niet om.
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
REAGEER OP DEZE BLOG