Alleen maar niet eenzaam (beetje cliché), blog van Karin

Het was wennen om alleen te wonen, te slapen en te eten. Ok, toegegeven, ik sliep wel als een roos toen W in de herfst was vertrokken naar zijn verbouwde appartement – mijn rood-witte kater spinnend aan mijn voeteneinde. Maar overdag deed slechts langzaam de gewenning zijn intrede. ‘Ik ben gescheiden’, zei ik tegen mezelf.  Soms ging de eenzaamheid me onder de huid zitten. De ene week waren mijn dochters bij W, de andere bij mij. Op vrijdag was de wisselavond. De ene keer was ik alleen, de andere keer zaten twee tienermeisjes op de bank. De vrijdag is nog steeds voor mij een gekke avond.

Vriendinnen

Ik had drie vriendinnen die ook gescheiden waren en ik kon veel met hen delen over wat ik miste of wat de scheiding bij mij losmaakte aan gevoelens van gemis, verdriet, pijn en opluchting. In die verwarrende tijd ben ik verslaafd geraakt aan het sturen van SMS berichtjes – en nieuwe contacten leggen. Met de ene vriendin wandelde ik veel door de duinen en met de ander bezocht ik leuke restaurantjes om ons veranderende liefdesleven te bespreken. De witte wijn vloeide daarbij rijkelijk. Ondertussen ging ik op dating avontuur en sprak met diverse potentiële kandidaten af om te kijken of er een match was. Dat was nog niet zo eenvoudig – maar ik kon het met geuren en kleuren aan mijn vriendinnen vertellen. Mijn freelanceklussen vroegen de nodige aandacht en leidden me af van te veel gepieker over de toekomst.

Rouwproces

Me fysiek en emotioneel losmaken van de vader van mijn dochters betekende een pijnlijk rouwproces en die eenzaamheid moest ik toch in mijn eentje klaren. De periode deed me denken aan het verlies van mijn moeder. Zo nu en dan goed huilen bracht verlichting. Na elke huilbui had ik weer zin om op stap te gaan.

Alleen zijn

Na een jaar of vier kreeg ik meer rust en zin om thuis te zitten en te genieten van mezelf, kleine dingen om me heen en een lekker boek of een paar spannende afleveringen met Dicte of een andere Scandinavische heldin in de hoofdrol. Ik kon beter alleen zijn en maakte een lijstje met dingen die ik eventueel alleen kon doen als er geen vriendin voor handen was. Wandelen, naar de film gaan, zwemmen in de Houtvaart, koffie drinken in een leuk cafeetje, of een mooie expositie bezoeken. Ik ging al veel alleen op stap voordat ik gescheiden was. Ik wandelde graag alleen omdat W daar minder van hield en ook de koffie als beloning in mijn favoriete koffietentje was heerlijk. Ik las in die tijd ook het boek van Julia Cameron, The Artist Way, waarin afspraken met jezelf centraal stonden.

Gemis

Maar het was toch anders. En niet zelden overviel het me. Het gemis, de vanzelfsprekendheid, zijn stem, de meningsverschillen, lekker tegen elkaar kruipen. Daarvoor in de plaats kwam de intimiteit van mijn minnaar, de knuffels bij Biodanza, de omhelzingen van mijn vriendinnen en hun steunende woorden, de haptonoom die mij zo wist aan te raken dat ik weer van mezelf kon genieten en leerde ruimte te geven aan mijn verdriet. Het was een emotionele rollercoaster maar ik ben er sterk uitgekomen. Als ik me nu eenzaam voel, durf ik haar in de ogen te kijken en toe te laten. Durf ik te huilen om dat alleen zijn en het gemis. En na een poosje toelaten van zelfmedelijden (want dat is het natuurlijk ook) weet ik dat het gevoel van voorbijgaande aard is. Dat wist ik 9 jaar geleden nog niet.

Karin Wissenburg is in 2009 gescheiden van tafel en bed. In 2013 is zij officieel gescheiden. Zij is geboren in Gelderland en woont nu in Haarlem.