Aggrrr…. Waarom heb ik de eerste dagen na de vakantie toch altijd het gevoel dat ik weer toe ben aan een volgende vakantie?! Stapels ongeopende post, zowel privé als op je werk, sociale contacten die weer een beroep op je doen, lege voorraadkasten en koelkast en dan zwijg ik nog maar over de bergen wasgoed! Erg jammer dat ik de ‘zen-positie’ waar ik me bijna 4 weken in begeven heb, nooit kan vasthouden voor de rest van het jaar.
Want wat hebben we genoten! Zon, zee, strand, relaxte kids… en daardoor een zwaar relaxte mama en natuurlijk overheerlijk eten en drinken. Want alles smaakt toch net een beetje lekkerder, als je met je voeten in het zand zit en tegelijkertijd warme zonnestralen op je snufferd voelt!
En zo kwam het dus dat zowel de kinderen als ik, een vakantie op de camping als zeer prettig ervaren hebben. Ik, de meest fervente campinghaatster, verklaart nu zwart op wit dat ik echt genoten heb van kamperen. Mijn vrienden en vriendinnen lachen zich nu waarschijnlijk helemaal blauw, maar zelfs het douchen in de daarvoor bestemde wasruimtes vond ik wel iets hebben… Plakkend van het zand en de zonnebrand onder de douche stappen en weer volledig schoon en fris naar buiten paraderen. Fijne bijkomstigheid vond ik zeker dat ik op deze manier het meeste zand kon achterlaten en de tent dus nog enigszins zandvrij kon houden!
En ook het kneuterige van ontbijten voor de tent, vond ik heerlijk! Van je slaaptenue in je bikini stappen en vervolgens in het ochtendzonnetje genieten van knapperig warme broodjes. Die de lieve schat Jip dan al was gaan halen… Want als enige man(netje) van het gezin voelde hij zich ervoor verantwoordelijk om Tess en mij elke ochtend van verse broodjes te voorzien! Wat een feest, wat een feest…
Dus al met al hebben wij alle drie zwaar genoten (figuurlijk en ook letterlijk volgens de weegschaal!) van enkele weken niks moeten, lekker uitrusten of met andere woorden; gewoon vreselijk lui zijn! Als ik een ieniemienie klein minpuntje zou moeten opnoemen, dan zou dat voor mij het groeten van de buren zijn…. Want dat was wel iets waar ik even aan moest wennen! Op het moment dat ik mijn slaperige ‘net uit bed’ hoofd namelijk buiten de tent stak, hoorde ik van alle kanten; ‘môrgu buurvrouw’… En dat ‘môrgu’ werd uiteindelijk natuurlijk ook ‘truste buurvrouw’ of zelfs ‘doe toch niet zo flauw, neem nog één afzakkertje buurvrouw’…
Gelukkig kon ik het altijd wel laten bij dat ene afzakkertje, maar helaas heb ik ook genoeg alleenstaande ouders gezien die één wel erg ruim namen! Heel graag wil ik dit in een volgende column nog een keer met jullie delen. Want vakantie of geen vakantie, we blijven natuurlijk wel verantwoordelijk voor die ‘bloedjes van kinderen’ die ondertussen vredig in de tent liggen te slapen…
REAGEER OP DEZE BLOG