Autisme bedankt! Blog van Monique

Dankbaarheid is krachtig

Dankbaarheid is een krachtig iets, het werkt verzachtend , versterkend en helend. Maar hoe moeilijk is het om dankbaar te zijn als je iets zoveel weerstand in je oproept.

Toch is het voor mij vaak een ingang naar rust en tevredenheid. Bijvoorbeeld om in het klein s’avonds op bed de dag te overdenken en voor mezelf te benoemen waar ik die dag dankbaar voor ben. De eerste zonnestralen, een fijn gesprek met een vriendin, zoonlief die zowaar gezellig aan tafel was… de kleine dingen zeg maar.

Dan is er nog de categorie “grote dingen”.
Dat lukt moeilijker en duurt ook langer voor ik dat echt kan voelen. Dankbaar zijn voor de scheiding en voor wat het mij gebracht heeft. Ondanks alle gevoelens die er soms nog zijn van boosheid, oneerlijkheid, verdriet en onmacht.
Maar de intentie is er, omdat ik weet dat het de enige manier is om vrij en gelukkig mijn leven te kunnen leiden.

Schuld op autisme geplakt

De sleutel daarin is vergeving, want vergeving doe je altijd voor jezelf. Maar oh wat is het lastig en een strijd van vallen en opstaan. Zoveel makkelijker om van alles wat niet loopt of gaat zoals ik het zou willen de schuld daarvan buiten me te leggen. Veel schuld heb ik dan ook op autisme geplakt.

Als dat er niet was geweest was alles anders geweest, dan had ik normaal kunnen communiceren, dan was er wederkerigheid geweest en had ik me niet zo alleen gevoeld in alles, dan was mijn gezin nog compleet geweest. Dan had ik gekregen wat ik wilde. Maar dat waarvan wij denken wat het beste voor ons is blijkt niet altijd het beste te zijn wat we nodig hebben voor onze ontwikkeling en groei. Alleen kunnen we dat pas achteraf zien en nooit als we er midden in zitten. Dat is de andere kant.

Het heeft me sterker gemaakt

Doordat er autisme was heb ik juist geleerd meer mezelf te worden. En al mijn patronen mogen zien die me belemmerden daarin, zoals me verantwoordelijk voelen voor de ander, te veel zorgen voor de ander en mezelf wegcijferen op een ongezonde manier, me klein maken, geen grenzen aangeven. Al met al heeft het me sterker en een completer mens gemaakt.<

Ik heb een keuze

Ik heb ontdekt dat ik een keuze heb, lang gedacht dat het leven je overkomt alsof je een soort bal bent in een flipperkast die willoos alle kanten op word geschoten. De keuze gemaakt om het zien als de weg die me brengt naar mijn bestemming. En vrij gemaakt worden van alles wat er nog tussen stond om helemaal mezelf te worden zoals ik werkelijk bedoeld ben te zijn. En alles wat we onderweg daarin tegen komen op onze levensweg dient alleen dat doel. Autisme was en is daarin voor mij blijkbaar een onmisbare en noodzakelijke hulp geweest.

Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 14 waarvan haar zoon asperger heeft. Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, ex met autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft.