Is dat moederliefde? Moeder maakte vader zo zwart als ze kon, blog van Loes

Ik voel me al een weekje behoorlijk down. Hormonen, stress. Slapen is niet geweldig. Dus ook moe. Onrust. En er komt weinig uit mijn handen.

Wat moet ik met mijn moeder, zoals ik haar steeds meer leer kennen.

Ouderverstoting is dat moederliefde?

Bij ons thuis was er altijd onrust. Mijn moeder communiceerde vooral ongenuanceerd. Ze gilde met de regelmaat van de klok dat ze nog eens in het gekkenhuis terecht kwam, zoals ze een psychiatrisch ziekenhuis noemde. (Was ze maar gegaan, dan was het wellicht beter geworden.) En ik was 11 jaar en ik geloofde dat. Het maakte me bang. Want dan zou ik alleen achterblijven bij mijn stiefvader in het samengestelde gezin. En ik voelde me al zo verloren. Jongste telg in het gezin. Ik voelde weinig aansluiting bij mijn andere gezinsleden.

Mijn vader wás al weg en nu dreigde mijn moeder ook nog een inzinking te krijgen en weg te gaan.

Ik voelde me eenzaam. Mijn vader had gekozen voor een andere vrouw en een andere dochter. En in zijn nieuwe huis voelde ik me vreemd en niet op mijn plek. Ik vervreemde van hem en dat werd alleen maar erger. Het contact was veranderd. Vervreemd. En mijn moeder maakte hem zo zwart als ze kon. Onze achternaam werd veranderd. De bezoekregeling bloedde dood. Ouderverstoting. Is dat moederliefde?

Een kind klein houden, is dat moederliefde?

Mijn moeder was begrijpelijk vooral bezig te overleven en haar nieuwe leven en huwelijk vorm te geven. Ze gingen op zaterdagmiddag als mijn stiefvader vrij was samen winkelen en op zondagen gingen ze samen wandelen. Ik was dan uren alleen. Qua leeftijd kon dat natuurlijk prima. Maar mijn gevoel van verloren zijn en eenzaamheid nam alleen maar toe. Ik werd uiteindelijk een depressieve puber.

In de brugklas kreeg ik populaire vriendinnen. Nadat ik op de basisschool gepest was en niet populair, nu kwam er een nieuwe kans om ergens bij te horen. Maar het was niet voor lange duur. Na de brugklas werd ik gescheiden van mijn vriendinnen en buiten school stak mijn moeder er eigenhandig een stokje voor dat ik ze nog mocht zien. Want ze werden wat vrijer opgevoed als ik en het waren in haar ogen drellen van meiden.

Tja, ze kregen aandacht van jongens. Dat is ook niet zo vreemd als je 14 bent en de wereld gaat ontdekken. Maar mijn moeder hield me liever klein. Ze stuurde me naar de kapper met het commando dat mijn halflange haar gemillimeterd werd. Dan zou ik niet zolang voor de spiegel staan te tutten en aan mijn huiswerk gaan. Huilend kwam ik thuis van de kapper. Iedereen lachte me uit en ik schaamde me dood. Is dat moederliefde?

Ik werd ‘uitgehuwelijkt’ aan een vriendinnetje die zij voor me uitzochten. Een echt hele lieve meid. Daar niet van. Maar ik voelde me opgelaten dat mijn ouders onze vriendschap hadden geënsceneerd. Het klikte wel en af en toe logeerde ik daar en mocht ik naar een disco. Eindelijk. Want dat mocht ik nooit. Daar wel. Het was dus best leuk, al is de gang van zaken te belachelijk voor woorden. De vriendschap hield dan ook geen stand toen ik mijn ouderhuis een jaar later ontvluchtte.

Moederliefde met ijzeren hand is niet succesvol

Hoe moest ik mezelf ontdekken op deze manier. Mijn grenzen leren stellen. Mijn eigenwaarde ontwikkelen. Is dat moederliefde? Zeker is dat moederliefde. Maar wel met ijzeren hand. Ze wilde het beste voor me. Maar ik mocht niet zelf ontdekken hoe de wereld werkte. Ze gaven me regelmatig het gevoel, zonder concrete aanleiding, dat ik niet te vertrouwen was.

Ze heeft echt wel op haar manier haar best gedaan. Maar haar manier is niet succesvol geweest. Want toen ik 16 was ontvluchtte ik die hele klerezooi , zoals ik eerder al eens schreef. En als jouw manier niet succesvol is, ga je dan nooit eens nadenken dat je misschien iets verkeerd aanpakt? Dat je probeert te leren en dingen anders probeert te doen? Of blijf je dan maar denken ‘ik ben nou eenmaal zo!’. En iedereen buiten jezelf de schuld geven van wat er gebeurt?

Mijn vader had een ander. Luid en duidelijk. En hij begon een nieuw leven. Ook luid en duidelijk. En in zijn nieuwe leven was gevoelsmatig niet zoveel ruimte voor mij. Het waren andere tijden. Het is nou eenmaal zo gegaan. Hij had het ook moeilijk. Zo probeer ik het schuldgevoel van mijn vader af te dekken met de mantel der liefde. Want ik wil toch niet dat hij denkt dat hij iets verkeerd heeft gedaan… en mijn moeder was het in de steek gelaten slachtoffer. En ze deed zo haar best en ze houdt toch echt wel van me. Op haar onbeholpen ongenuanceerde manier heeft ze haar best gedaan. En ze had het toch zelf ook niet makkelijk in dat samengestelde gezin. En zo probeer ik mijn moeders fouten toe te dekken met de mantel der liefde.

Maar mijn zus ziet het meestal wat scherper. Want waren dit niet de volwassenen? Die verantwoordelijk waren voor hun eigen keuzes? En ons moesten beschermen? Eh,.. ja… maar… ze hebben op hun manier toch hun best gedaan? Maar al met al zit ik nu nog steeds met de scherven van hún bestaan.

Mijn zus en ik praten momenteel hoofdzakelijk over ouderverstoting, KOPP-kinderen (kinderen van ouders met psychische problemen), narcisme, borderlinemoeders enzovoorts. Het zijn roerige tijden. Alweer. Of eigenlijk nog steeds.

Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie. Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect. Lees ook de andere blogs van Loes.