Nadat ik mijn appartementje had opgeknapt, kon ik er 1 maart 2015 eindelijk in. Wat een gevoel van vrijheid was dat, nu was het mijn tijd! Kon ik dingen op mijn manier gaan doen, mijn dochter een veilige en stevige basis gaan geven.
Ik kon gelijk vertrekken
Ik had de weken voorafgaand aan mijn verhuizing ziek thuis gezeten, ik was werkzaam als secretaresse op een advocatenkantoor en kon me niet meer concentreren op mijn werk. De advocaat voor wie ik werkte, stuurde me naar huis toen ik in huilen uitbarstte als collega’s vroegen hoe het met me ging.
Eenmaal gesetteld in mijn huisje ging ik weer naar kantoor om te gaan werken. Toen ik daar aankwam en mijn computer aanzette, werd ik door iemand van Personeelszaken geroepen voor een gesprek. Tijdens mijn ziekte waren er fouten ontdekt die ik had gemaakt vlak voor ik ziek werd. De advocaten voor wie ik toen werkte, waren daar zo van geschrokken dat hun vertrouwen in mij verdwenen was. Ik kreeg te horen dat er een ontslagvergunning zou worden aangevraagd. Ik moest mijn computer uitzetten en kon gelijk vertrekken.
Op het moment zelf bleef ik rustig en dacht ik “ik doe er toch niks aan, moet me erbij neerleggen”, maar daarna voelde het zo rot. Ik had zo fijn samengewerkt met deze 2 advocaten en ze waren heel tevreden over mijn functioneren geweest, tot het moment dat de spanningen thuis hoog opliepen door de scheiding.
Ik werd gewoon aan de kant gezet, zonder een nieuwe kans te krijgen. En hoe moest ik financieel gaan rondkomen? Afspraak was dat ik zeker een jaar de helft van de hypotheeklasten van de gezamenlijke woning zou blijven betalen, naast mijn eigen woonlasten.
Spanningen tussen mijn ex en mij
De spanningen tussen mijn ex Martijn en mij gingen ondertussen ook door, vooral over de rug van mijn dochter. Als zij de iPad meenam als ze bij mij was, mocht ik deze niet aanraken. Plantjes die ik kocht voor in huis, gaf mijn dochter commentaar op, want waarom koop je planten als je geen geld hebt? Dingen die ik aanschafte voor mijn dochter, bemoeide Martijn zich mee: tweedehands spullen waren niet goed genoeg voor zijn dochter.
Het ging niet goed met mijn dochter
Vanaf het moment dat we als ouders apart woonden, zag ik dat mijn dochter het steeds moeilijker kreeg. De overgangen verliepen niet soepel. Zo kreeg ze van haar vader te weinig kleding mee, of kleding die niet te combineren was met elkaar. Dan kreeg ze regelmatig paniekaanvallen ’s ochtends, want ze wilde niet in kleding naar school die niet te combineren was. Dan haalden we onderweg naar school bij haar vader kleding op, maar was het alsnog lastig haar rustig te krijgen.
Mijn dochter gaf steeds vaker aan liever dood te gaan dan naar school te moeten. Het werd moeilijk om haar naar school te brengen, ze raakte in paniek, hyperventileerde en moest erg huilen. Haar schoolverzuim nam enorm toe in het laatste jaar van de basisschool, en school dreigde met de onderwijsinspectie.
Ik werd als moeder steeds meer buiten gesloten
Pas 3,5 jaar na de scheiding hoorde ik dat ze op een lullige manier uit haar vriendinnengroepje was gezet, zonder uitleg. Daardoor voelde ze zich de rest van dat schooljaar alleen op school. Ze heeft dat met haar vader gedeeld, maar hij informeerde mij sinds de scheiding niet meer hoe het met onze dochter ging. Hij vond dat ik geen gezag meer had, en sloot mij als moeder steeds meer buiten van alles.
Wordt vervolgd…
Mijn naam is Paula, ik ben 47 jaar oud en heb een lieve dochter van 15. Ik heb 26 jaar een destructieve relatie gehad met een narcistische man en ben nu heel dankbaar dat ik alweer 4 jaar een liefdevolle en zorgzame relatie mag ervaren. Eind 2014 nam ik de beslissing om te scheiden, daarna heb ik in 4 jaar tijd 4 zittingen gehad, 2 x een mediationtraject en heb ik te maken gehad met ouderverstoting en de gevolgen van narcistisch misbruik (PTSS en burnout). Mijn dochter heeft 3,5 bij haar vader gewoond en woont sinds november 2018 bij mij na door haar vader uit huis te zijn gezet. Met hulp van mijn therapeute krabbel ik weer op en leer ik met het gedrag van mijn ex en mijn dochter omgaan. Als ik iets geleerd heb van dit alles is het dat ik veel sterker ben dan ik had verwacht!
Lees ook de andere blogs van Paula.
Nieuwe Stap - 29 jun 2019
Reactie van LC LifeConsultant: Ouderverstoting begint vaak al (onzichtbaar en onder de radar) voor de scheiding. Kleine symptomen worden dan nog aangezien voor een loyaliteitsconflict of een 'normale emotionele reactie' op de spanningen tussen ouders gevolgd door de scheiding. Helaas blijkt in de meeste situaties het proces van ouderverstoting, eenmaal begonnen, onomkeerbaar. Als verstoten ouder kun je vrijwel niets anders dan het gedrag herkennen en zelf het contact blijven zoeken, informatie blijven trekken. Zonder erkenning van de ouder die de lastercampagne start (bewust of onbewust, ook dat laatste komt vaak voor) is er nagenoeg geen kans om het eenmaal gestartte proces te stoppen. Als je dan ook nog andere gevolgen ervaart van de scheiding, zoals noodzakelijke verhuizing, huisverkoop of baan verlies, dan krijg je het wel heel erg moeilijk.
Paula Blom - 30 jun 2019
Dat klopt LC LifeConsultant, deze periode was inderdaad enorm zwaar. Blijven trekken om informatie kan heel lastig zijn, als de andere ouder echt niet wil meewerken. Hij zei doodleuk dat het goed ging, of ik moest het dan maar aan mijn dochter vragen, zei hij. En die zette hij juist tegen mij op, dus van haar hoorde ik ook niks. Via school kreeg ik met veel moeite af en toe informatie over verzuim en cijfers.