Oké het is uit met vriendin Karen. Jammer, want het was een leuke en enerverende tijd, we zijn zelfs samen op vakantie geweest in de zomer. Een intelligente en bruisende vouw. We hebben elkaars vrienden gezien, kinderen, familie. We gingen als een speer.
Soms wist ik niet of dit de juiste weg was, zo lees ik ook terug in mijn vorige blog, maar ja, ik was verliefd en dingen hebben tijd nodig, dus gaf ik de relatie het voordeel van de twijfel.
Tot het op het einde voelde als een plicht om elkaar te zien, wat niet goed was. Had ik net een vrij weekend en wilde ik eigenlijk met mezelf bezig zijn, op zich al een nieuwe ervaring voor mij als gezelschapsmens, moest ik weer naar haar. Nog geen 5 maanden samen en al in een sleur. Ik overdrijf het maar een beetje waar is het wel.
Als je gescheiden bent en niet om de hoek woont bij je nieuwe partner, dan moet je de agenda strak volgen om elkaar te zien. Dat gaat ten koste van de spontaniteit.
Wat ik ook miste was de intensiteit van een relatie, dagelijks of meerdere keren per week elkaar zien, opgaan in elkaars leven, zoals wanneer je samenwoont. Een LAT-relatie is een hele andere vorm en dat beviel niet zo.
Ze paste ook niet zo goed bij mij, of ik bij haar. Soms dan was ik nog aan het voelen wat ze met me deed als ze iets tegen me had gezegd, dan kwam meteen de volgende vraag al. Iets meer stilte a.u.b. Zij had moeite met mijn stemmingswisselingen. Allemaal niet heel schokkend hoor en zelfs interessant zei ze, maar uiteindelijk werd ze er toch onzeker van. Een iets minder gevoelig persoon zou beter bij me passen, dacht ze. Het was confronterend om te horen, het is me vaker verteld.
En zo heb ik weer meer van mezelf ontdekt: dat ik het fijn vind om alleen te zijn, lekker bezig met mezelf. Een lang weggeweest gevoel. Het is nodig ook, alleen zijn. Ik denk dat ik de tijd met mezelf nodig heb om beter te aarden in mezelf, misschien dat die stemmingswisselingen dan minder worden. Wat moet dat vroeger erg zijn geweest, niet in de laatste plaats voor mijn arme ex-vrouw.
Nu we het er toch over hebben, zo arm is ze nu ook weer niet. Ik heb moeite om de alimentatie op te hoesten omdat mijn inkomen minder is dan eerst. Mijn spaargeld gaat er aan op. Echter, ik had wel een betere deal met ons huis, dus wat zeur ik nou, zegt zij dan.
Het mondde uit in een enorme ruzie en ik hoop van ganser harte dat de mediator het weer een beetje kan lijmen binnenkort. Vandaag kwam ik ex tegen met dochter op het strand. Die mocht ik een knuffel geven maar ik ben maar gauw doorgelopen want ik kreeg een minzaam lachje van haar moeder. Een jaar geleden zou ik nog een half uur hebben gehuild terug naar huis in de duinen. Dat was nu niet zo, de rauwe emotie is al gesleten.
Tja, zo’n echtscheiding, het doet wat met je. En alle clichés komen voorbij, echt hoor!
Pieter blogt over echt scheiden, midlife en jezelf terugvinden. Na 18 jaar samenwonen gaan Pieter en zijn vrouw uit elkaar. Het was een intense liefde maar ze zien geen andere mogelijkheid meer. Door de scheiding wordt hij gedwongen zijn leven kritisch tegen het licht te houden: wie is hij, wie was hij en wat moet er anders? Of zal blijken dat dit alles slechts een kwestie van liefdesverdriet is? Hij werkt in de zorg en deelt twee kinderen met zijn toekomstige ex.
Lees ook de andere blogs van Pieter.
REAGEER OP DEZE BLOG