Single mama, gescheiden vrouw, blogster Lotte krijgt een nieuw etiket

Daar zit ik dan, in mijn nieuwe stekkie, met daarin de zorgvuldig en creatief opgeknapte tweedehands inboedel van Marktplaats.

I’ve done it

Samen met enthousiaste, lieve, handige en ook klunzige klussers (vooral ikzelf) is het toch maar mooi gelukt. De wat saaie huurwoning hebben we omgetoverd tot een nieuw, gezellig thuis.

Ik voel dankbaarheid. Voor mijn vlijtige altijd klaarstaande vriendinnen, onvermoeibare inmiddels ex- buurtjes en onvoorwaardelijk lieve familie.

Een nieuw thuis. Een plek om weer herinneringen te gaan maken, te dromen, te lachen, te huilen en te delen. Maar nu alleen. Een single mama. Gescheiden vrouw. Wie had kunnen denken dat bij het uitdelen van de etiketten, ik deze ooit nog eens opgeplakt zou krijgen.

Trots

Als er een plakkertje zou bestaan met “trotser dan trots”, dan paste deze nu ook, want dat is óók hoe ik me voel. Dus staat niet veel later de selfie met op de achtergrond de pas geverfde groene muur op facebook. De jacht naar erkenning lijkt hierbij symbolisch een beetje geopend. De erkenning die ik niet meer kon vinden bij hem en hij niet meer bij mij.  

Gezien worden voor wie we echt zijn, willen we dat eigenlijk niet allemaal.

Mijn leven op z’n kop

Van de ene op de andere maand stond mijn leven volledig op zijn kop. De toekomst ineens onzeker en compleet open. Wat volgde was een wirwar van emoties waarbij elke dag weer wat anders kon – en nog steeds kan – brengen. De ene dag paraderend door de stad alsof de wereld aan mijn voeten ligt en de andere dag met chocola en andere verdriet-dempende middelen aan de telefoon hangend, om eindeloos eruit te gooien hoe ellendig het soms was en ís. Hulde aan mijn fantastische maatjes.

2021 wordt mijn jaar

Ik denk aan de zomer 2021 die in het vooruitzicht ligt, zittend op mijn hoekbank die ik had gekocht op marktplaats van twee ontzettend lieve, superverliefde mannen. Zij waren nog enthousiaster over elkaar dan over het herinrichten van hun nieuwe woning. Hoe mooi kan liefde zijn. Zo kan het dus ook.

Ja, volgend jaar, 2021, dat moet hem worden hoor, dat wordt mijn jaar.

Maar eerst komen de wintermaanden, waarin onze avonden samen, speurend naar de voor ons meest interessante vakantieplekjes, er niet meer zullen zijn. Die waren best gezellig, ik mis ze nu al.

Wat betekent het voor de kinderen?

Ik denk aan de kinderen. Onze prachtige, onschuldige, opgroeiende kinderen. Is het tekort dat we ze hiermee aandoen ooit goed te maken?  Of was het “blijven tegen beter weten in” ook voor hen de meest ongelukkige keuze geweest? Krijgen we daar ooit echt antwoord op?

Daar zit ik dan op mijn bank.

De geur van verf hangt nog in de kamer en lijkt ook wel te passen bij mijn gevoel. Nieuw.

De reacties op facebook laten zien dat ik blijkbaar de trots die ik voel ook uitstraal.

Dat er onder dat uiterlijk nog allerlei andere emoties schuilgaan, is voor nu niet nodig om de wereld in te slingeren.

Let’s Go. Een nieuw leven.

Conditie: zo goed als nieuw.

Ik ben Lotte, 42, moeder van 2 prachtige, energieke en gevoelige kinderen en gezegend met lieve vrienden en familie en werk waar ik trots op ben.

In juli 20109 zijn mijn man en ik uit elkaar gegaan, we waren 15 jaar samen. Daarna ben ik verhuisd naar een huurwoning niet ver van de koopwoning waar we samen zijn gestart, maar die inmiddels zijn eigendom is. Tot nu toe verloopt het contact soepel in co-ouderschap en blijven we het belang van de kinderen beide voorop stellen. Al verschillen de meningen over welke keuzes daarbij passen wel eens. Maar hey, heb je dat niet ook als je nog gewoon samen bent.

Over het leven na lang samenzijn, zijn boeken te lezen, te schrijven en uren vol te praten. Vaak verzorg ik in de vriendinnengroep een bijna avondvullend programma. Want het is wat en je maakt wat mee. Met open hart wil ik het leven nu ontdekken. Daarbij val, struikel, lach en huil ik, maar ik voel vooral dat ik leef.

Lees ook de andere blogs van Lotte.