Ik schreef al eerder dat ik het echt wel pittig vind om opeens een kind (lees: puber) in huis te hebben. Soms tel ik de dagen dat hij even naar zijn moeder is. Tegelijk gebeurt er met regelmaat weer iets waardoor de plannen toch weer anders gaan en mijn genietmoment uitblijft.
Ook dit weekend stond de oudste op de stoep, terwijl z’n broertje net de dag ervoor die kant op was vertrokken. De oudste vindt het nu vaak te druk als zijn broertje er is of hij wil juist nu ook exclusieve aandacht van zijn vader.
Jij vindt dit ook gezellig toch?
We hebben welgeteld één nacht samen gehad, even zonder kinderen, even bijkomen. Helaas! Ik hoor mijn man nog zeggen: de oudste vraagt of hij kan komen. En zonder de pauze wordt het aangevuld met: jij vindt dit ook gezellig toch? Choose your battles.
En nu ik de afgelopen dagen weer meerdere onderwerpen ter sprake heb gebracht, waaronder mijn eigen worstelingen en over grenzen stellen, zet ik mezelf weer aan de kant.
Ik snap dat mijn man zijn oudste wil zien en dat de oudste graag ook even tijd voor hemzelf wil met zijn vader en ik weet dat de puber daar alles volledig op z’n kop zet en naar z’n hand zet. Onhoudbaar, begrijp ik.
Moederdag is een beladen dag
En dan was er dit bewuste weekend ook moederdag. Voor mij als stiefmoeder is de moederdag een beladen dag. Misschien geloof je dat niet. Op deze moederdag is een kind van haar bij ons. Soms zijn beide kinderen op moederdag bij ons. Dat zal lastig voor haar zijn.
Tegelijk wil mijn man mij graag eren in de zorg die ik zijn kinderen geef en hij koopt al jaren een cadeau voor mij en vraagt de kinderen om dit aan mij te geven. Ik vind het ergens pijnlijk en kan er niet optimaal van genieten.
Ik lees op sites dat een stiefmoeder niet moet denken dat ze ook recht heeft op deze dag. En vriendelijk wordt de stiefmoeder er hier op gewezen dat er een stiefouderdag is, ergens in oktober of november. Ik moet mijn plek weten.
Wat moet ik dan, het cadeau weigeren als de kinderen mij dit aanreiken? Of zeggen tegen mijn man dat hij dit niet moet doen? Kijk, er zit deze keer een stickertje op met ‘moeder’, zegt hij me liefdevol. Ik neem het aan met een lach en een traan.
Misschien wel goed, zonder pauzeknop
Gelukkig over twee weken een weekendje samen, even zonder kinderen, even weer als liefdespartners samen. En dan gaat ergens die week de telefoon. De Corona-melding van de moeder. Ze moet in quarantaine en komend weekend kan de puber niet naar haar komen. Ik zucht. Deze had ik aan moeten zien komen, ik hoopte er te veel op en ik had het kunnen weten.
Misschien is het ook wel ergens goed voor. Misschien is dit wel het proces waar ik in zit. Misschien is het wel goed dat ik er nu vol in moet gaan, zonder een pauzeknop, zodat ik er in kan leren berusten.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Maris19 - 24 jun 2021
Lastig Tessa en herkenbaar. Is het een idee dat je het geplande weekend gezellig met een vriendin weg gaat? Even tijd voor jezelf. Ik merk dat ik daar blij van word
Steph - 29 jun 2021
Hi Tessa, je beschrijft je proces weer mooi. Maar ik zou niet gaan voor de optie 'geen pauzeknop'. Het is niet een proces wat jij als stiefmoeder moet 'doorstaan'. Je bent gewoon een mens en een partner en samen quality time doorbrengen is uitermate belangrijk in elke relatievorm. Dus ik zou zeggen bel een opa/oma/vriend/vriendin/buurvrouw whatever en breng die jongen ergens een weekendje onder en laat jullie plan samen vooral doorgaan. Als je iets nodig hebt, is het even die tijd samen, lekker niksen !