Brengt hij de kinderen na het weekend terug zonder zijn vrouw dan loopt hij mee naar de deur en maken we een praatje. Komt zij mee, dan komt hij de auto niet uit.
Telefonisch contact met elkaar als ouders gaat goed maar vindt alleen plaats als hij in de auto zit of aan het werk is. Napraten na een schoolgesprek gaat ook goed. Op hemelvaart de kinderen naar hem brengen zoals afgesproken kan toch niet doorgaan. Hij gooit het op zijn werk. Echter blijkt hij weg te zijn met haar. Wanneer de kinderen een nacht langer zouden blijven in een weekend dat ik mijn opleiding heb kan dit last minute ineens ook niet meer doorgaan om allerlei redenen. Dit past ook niet in hun planning?
Hij heeft een loyaliteitsconflict
Voorheen kon ik woede op voelen komen en in emotie gaan reageren. Nu zie ik in dat hij een loyaliteitsconflict heeft: wanneer hij kiest voor afspraken na te komen maar dit niet in hun planning past heeft hij vast mot met zijn vrouw. Het is niet voor niets dat zijn moeder een paar keer tegen mij heeft gezegd: ‘hij heeft een vrouw thuis zitten he’. Tja niet zo netjes van haar en ik wil dit soort dingen liever ook niet horen.
Maar als vrienden dan ook zeggen dat zij alles bepaalt en hij geen ballen meer heeft, dan vallen puzzelstukjes wel in elkaar. Maar kan ik dit oplossen? Nee, dit is iets dat hij zelf moet oplossen.
Hij moet zelf een oplossing zoeken
Hoe moeilijk ook het heeft het geen zin om hier boos over te worden. Dan gaat het weer van kwaad tot erger. Sinds ik het zo zie kan ik dingen ook beter bij hem laten. Hoe ik hiermee omga daar heb ik wel invloed op. Ik bewaak mijn grens. Ik geef aan wat ik wel of niet kan doen maar dat hij zelf een oplossing moet zoeken. Als hij ervoor kiest om de kinderen dan niet te zien kan ik alleen maar bij hem laten. Daar heb ik geen invloed op.
Weer voel ik woede opkomen
Wanneer ik ziek ben dan kunnen de kinderen niet extra naar hem toe. Dit heb ik al een paar keer meegemaakt. Maar als er iets met hem is dan kunnen de kinderen niet komen en geeft hij aan dat ik moet improviseren om het op te lossen.
Weer voel ik die woede opkomen: Waarom moet alles altijd om hem draaien. Waarom ziet hij niet dat ik niet alles kan oplossen, dat ik ook werk, ruim 75% de kinderen bij mij zijn, alles moet regelen en hij niks hoeft te doen. Dat ik ook een leven heb ook al ziet hij dit niet. Dat ik het ook fijn vind om soms tijd voor mezelf te hebben. Nee, dat ik dit niet alleen fijn vindt maar ook NODIG heb om zo bij te kunnen tanken.
Maar in emotie reageren en hem dit te laten weten, heeft alles behalve zin. Dat weet ik uit ervaring. Want waarom wil ik hem dit laten weten?
Hoop op erkenning
Een aantal weken geleden kwam ik tot besef dat ik dan hoop erkenning van hem te krijgen. Dat hij mij waardeert als moeder van zijn kinderen. Maar ik weet dat ik die nooit van hem ga krijgen en ik die waardering bij mezelf moet zoeken. Dus wat heeft het dan voor zin om zo te reageren? Het kost mij alleen maar energie en frustratie.
Gaat hij over mijn grens heen of ga ik over mijn eigen grens heen als ik hier vol tegenin ga en mee ga in zijn spel? Hoe kan ik hiermee omgaan en wat is dan uiteindelijk de grens voor mij om alles aan de kant te schuiven en het wel of niet op te lossen.
Dat we sinds een tijdje goed communiceren over de kinderen is het allerbelangrijkste. Dat we dingen op ons eigen manier doen en niet altijd met elkaar eens zijn dat is prima, ik houd voor dat dit met de beste intenties gebeurt en kan zo ook alles beter overzien. Het geeft me rust en ik blijft het dichtst bij mezelf.
Ik ben Merel 38 jaar en mama van 2 kindjes. Een zoontje van 6 jaar en een dochtertje van 3 jaar. Inmiddels bijna 3 jaar gescheiden. De keus van hun papa, er bleek na 2 maanden toch een andere vrouw te zijn. Inmiddels is papa al opnieuw getrouwd en is deze vrouw dus ook bij mijn kinderen. Na een lange periode van rouwen, ongelukkig zijn en het gebrek aan zelfvertrouwen grijp ik deze gebeurtenis aan als een nieuwe kans voor mezelf. De wereld ligt weer open voor mij. Ondanks het gemis van mijn kinderen als ze er niet zijn…
Lees ook de andere blogs van Merel.
Lies - 29 jul 2021
Wat een herkenbaar verhaal over waardering. Mijn kinderen zijn om het weekend bij hun vader. Wij zijn een jaar uit elkaar, wat een zwaar jaar was voor mij door hoe mijn ex mij heeft bedrogen. Toch heeft de deur altijd open gestaan, heb ik afgelopen jaar veel gedaan voor de kinderen ook gericht op hem, dat alles naast een heftig jaar op het werk met Corona, het huishouden, etc. Ik heb vast ook dingen niet goed gedaan afgelopen jaar door alle heftigheid. Hoe fijn kan het aan de andere kant zijn als de vader van je kinderen de moeder van zijn kinderen wat waardering geeft. Ooit last ik een verhaal over een man die elk jaar zijn ex een bos bloemen gaf met Moederdag, omdat hij waardeerde dat zij de moeder was van zijn kinderen. Ik denk dat wachten of hopen op waardering niet moet doen, het zal een teleurstelling zijn. Waardering bij mijzelf en wat de kinderen terug geven, dat is belangrijker.
Merel - 5 aug 2021
Hi Lies, dank voor je reactie. Prachtig wat die vader jaarlijks doen. Maar inderdaad, het is beter om verlangens te hebben dan verwachtingen. En het allerbelangrijkste de waardering (en liefde) bij jezelf vinden.