Lichtpuntje in de duisternis, blog van Willem

Fase 3 van rouw is weerstand. Deze kenmerkt zich door gevoelens van angst, woede en schuld. Een scheiding is niets meer dan het verlies van een dierbare en dus ga je door de fases van rouw. 

Rouw

Het lijkt wel of ik alle fases van rouw tegelijk doorloop. Acceptatie was er vrij snel want het kwam niet uit de lucht vallen. Toch was het niet mijn keuze (en zou dat het ook nooit geweest zijn), maar ik besef dat het zo beter is.

Buitenstaanders zeggen al snel dat je moet doen wat het beste voor de kinderen is. Dit vind ik gelul. Of ja in ieder geval in mijn situatie. De kinderen wennen wel aan nieuwe huizen, een nieuwe school, nieuwe vriendjes en een nieuwe situatie. Wij kiezen er bewust voor om te laten zien dat papa en mama gelukkig kunnen zijn met elkaar, zonder elkaar en uit elkaar. Dat nemen ze wel mee. 

Dat wil niet zeggen dat ik niet het welzijn van mijn kinderen het hoogste goed vind. Ook al mogen ze best weten dat papa ook gevoelens heeft maar huilen houd je dan toch voor je. En huilen lijk ik wel al weken te doen. Ik huil mezelf letterlijk in slaap. 

Negatieve spiraal

Het lijkt wel of ik de negatieve spiraal waarin ik me nu bevind niet kan doorbreken. Het lijkt wel of ik klap op klap te verduren krijg. Naast de scheiding is het ook op mijn werk hommeles. Mijn vervanger is chronisch ziek en er komt dus nog meer op mijn dak. Ik maak dik overuren en krijg daar niks voor. Ja tijd voor tijd maar dat zet geen zoden aan de dijk.

Ik zit heel dicht tegen een burnout aan maar dat aangeven op mijn werk doe ik niet want ik moet over 2 maanden een vast contract krijgen. Zeker gezien mijn toekomstperspectief is dat goud waard. 

Op het werk hebben we muziek zoals in elke winkel. Deze wordt door een extern bedrijf samengesteld en we hebben er niks over te zeggen. Het lijkt wel of het universum meewerkt om me in de negatieve spiraal te houden want het is alleen maar huilmuziek. Ballades over ik wil je terug, ga niet bij me weg en ik mis je zo. 

Dan zijn er nog mijn eigen spoken. De ‘wat als’ spoken… In die gedachtes zie ik geen gelukkige toekomst meer voor mezelf. Geen nieuwe liefde, want wat heb ik te bieden? Geen gelukkige kinderen op een appartementje waarin ik zit weggedrukt. Geen geluk. 

Extreme gedachtes

Dus waarom nog doorgaan? Het zijn de extreemste gedachtes die je kan hebben maar ik heb/had ze. Zelfs zover dat ik heb opgezocht wat pijnloze manieren zouden zijn. Uiteindelijk is zelfmoord definitief en egoïstisch. Ja mijn problemen zijn allemaal voorbij maar dan beginnen ze pas voor mijn gezin. Mijn vrouw zou haar hele leven met een schuldgevoel blijven lopen. Om maar te zwijgen hoe je het leven van je kinderen kapotmaakt. Maar ik heb de bodem geraakt! 

Wat me van de gedachten af heeft geholpen weet ik eigenlijk niet echt precies. Ik weet dat ik het er niet met m’n vrouw over wilde hebben. Maar tijdens een van onze fijne gesprekken die we nu hebben brak ik. Ze was boos. Tja en terecht… We hebben het erover gehad en ik zoek nu professionele hulp. Niet alleen daarvoor, voor allerlei dingen die ons huwelijk kapot hebben gemaakt. 

Een rare scheiding

Wij hebben misschien een rare scheiding. Daarmee bedoel ik te zeggen dat we nog steeds samen in hetzelfde huis wonen en dingen samen ondernemen. Ik geef haar wel steeds meer de vrije ruimte maar sommige dingen zijn gewoon nog altijd fijn. Zo geef ik haar nog regelmatig een (voet-) massage of hangen we tegen elkaar aan op de bank. 

Afgelopen week ging ik naar bed en kwam ze naar me toe. Ze had een profiel aangemaakt op een dating site en daar al wat contact gehad. Ze wilde een beetje rondkijken op de markt en zo langzaam misschien eens op date. Gewoon de wereld verkennen voor als ze dadelijk weer terug op het paard gaat. Ze is een bloedmooie vrouw dus aan aandacht geen gebrek. En toen zat ze op m’n bed om half 12 te vertellen dat het niet is wat ze wil of verwacht had. Ik kan er niets over zeggen wat ik zat zelf ook al op zo’n vleeskeuringssite.

Wel ben ik erachter gekomen dat het op deze wijze een leegte met een leegte vullen is. Hoewel ook dit weer hard aankwam was het wel precies waar we samen naartoe willen. Misschien tegen beter weten in willen we elkaars beste vriend zijn na de scheiding. Ze kwam nu met haar problemen/emoties/gedachtes/spoken naar me toe en dat is prachtig. 

En toen huilde ik mezelf weer in slaap…. 

Afgelopen weekend is ze naar haar nieuwe huis gaan kijken. Dat wordt al vrij definitief. Ik had een appartement gevonden niet al te ver van haar nieuwe huisje, maar daar was ook een andere gegadigde voor. Een bezichtiging was wel al gepland maar vanochtend werd ik gebeld dat de ander hem wilde hebben en akkoord was met de verhuurder. Weer stortte mijn wereld even in. Het lag wel in de lijn der verwachtingen maar toch doet het pijn.

Daarna ging alles weer k*’t. Een medewerker meldde zich ziek. Alleen maar huilmuziek, mijn dochter die thuis een spiegel kapot had gemaakt, slechte omzetten in de winkel, geen andere appartementen te vinden, mijn collega nog langer ziek, mijn baas die nog niks weet over mijn nieuwe contract. Het stapelt zich op, klap na klap. Wel nu zonder de gedachtes aan zelfmoord… Dus das wel beter.

Een positieve draai

Dan in de late ochtend een belletje van de psycholoog dat hij van de week tijd voor me heeft. Dat hebben we vandaag bereikt. Tenminste nog iets positiefs. 

Een uur later belt de makelaar me terug. De andere gegadigde heeft gelogen over iets. In ieder geval is hij geen kandidaat meer en of ik nog steeds belangstelling had. JA TUURLIJK!!! 

Ik belde mijn vrouw om het goede nieuws te vertellen en toen brak ik. De hele dag had ik al gevochten tegen mijn tranen maar nu ik haar aan de lijn had en zij ook oprecht blij was kon ik ze even niet binnen houden. 

Hoewel ik alleen maar een bezichtiging heb lijkt het wel of er al weer een onzekerheid is weggevallen. Daarna was ik vrolijker en lijkt het wel of het universum daarin ook weer meegaat. De muziekinstallatie draait meer dansmuziek, er zijn meer klanten in de winkel en ze geven meer uit. Het werk is op het eind van de dag af, mijn vrouw heeft kunnen klussen in huis om het verkoopkrachtiger te kunnen maken… 

Je eigen instelling bepaalt voor een groot deel je lot. Berust daar niet in maar werk eraan. Je hebt het zelf in de hand en hoe duister de wereld of je gedachtes ook kunnen worden, dat ene lichtpuntje dat je wereld weer een positieve draai kan geven is misschien maar een belletje van je verwijderd…. 

Als je mijn gevoelens herkent en de behoefte hebt om met iemand te praten dan kan je altijd terecht bij de Zelfmoord preventie hulplijn, telefoonnummer 0800-0113.

Willem (32) schrijft terwijl hij het meemaakt. Na een 12 jarige relatie waarvan 2 jaar getrouwd zit hij nu in het scheidingsproces en geeft een kijkje in hoe hij zijn leven combineert tussen scheiden, kinderen, werk en toekomst.

Lees ook de andere blogs van Willem.