Mijn collega blogster Vera schreef een mooie blog over ruzie en mindset. Zeker het lezen even waard.
Van kwaad tot erger
Mijn ex kwam langs om te eten. Ik weet dat ze heel veel moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen maar ik kan/mag/wil haar er niet bij helpen. Een stukje trots van haar zijde (prima) en een stukje gemoedsrust van mijn zijde.
Ze had ook vakantie en maakte eigenlijk niks mee. Dat maakte het heel ongemakkelijk om ergens over te praten. Tijdens het koken maakte ze een opmerking en ik reageerde daar verkeerd op. En het ging van kwaad tot erger. Ik zei op een gegeven moment laten we er maar over ophouden want we staan allebei hier anders in en dit is niet vruchtbaar. Helaas… Ze bleef doorgaan.
Het ging zover dat ik het gevoel had weg te moeten gaan. Doch dit is mijn freaking appartement. Kan ik haar niet gewoon eruit zetten? Hmm wil ik ook niet want de kinderen zijn erbij. Tijdens het eten leek het net alsof we weer in scheiding lagen. Ik nam 2 happen en schoof het bord vervolgens voor me uit. Zij wist niet hoe snel ze weg moest komen met de kinderen.
En de verjaardag van onze dochter dan?
Ik had gehoopt dat dat het was maar de volgende dag kreeg ik allerlei berichten dat ze geen contact meer wilde anders dan over de kinderen. Misschien wel het beste. Ook was het beter als we elkaar niet meer zouden zien.
Ik vroeg haar hoe ze dan dacht over de verjaardag van onze dochter deze maand. Lang verhaal kort. Ze komt even opdagen op haar verjaardag zelf om de gezamenlijke cadeaus te geven maar is er ook niet bij op haar kinderfeestje. Volgens m’n dochter heeft ze haar eigen feestje met de kring van mama. Ook komt daar vriendje #15 want die had ze in onze ruzie allang voorgesteld aan de kinderen.
Mijn zoon loopt inmiddels bij een psych en het breekt je hart als je z’n verhalen hoort. Waar hij mee struggelt.
Iets met een vinger en een hand…
Na een paar dagen radiostilte lijkt het wel weer wat beter te gaan. Ze vroeg of de kinderen bij haar mochten slapen de nacht voor mijn ex’s verjaardag. Tuurlijk mag dat. Ik wil ook graag wakker worden met 2 glimlachjes en een kop koffie waar ze de suiker in vergeten zijn…
Kwartier later vroeg ze om versoepeling van de kinderalimentatie. Iets met een vinger en een hand… Hier moest ik diplomatiek maar wel ferm in zijn. Hoe k*’t haar financiële situatie ook moge zijn. Het zijn haar beslissingen geweest.
Vandaag belde ze me op om te vragen of ik in de toekomst de kinderen misschien vaker kan overnemen. Dan kan ze (weer) van baan wisselen. Ik respecteer uiteraard dat ze zich een weg eruit probeert te werken maar dit geeft mij ook geen rust want ze weet dat ik alles doe voor mijn kinderen.
Je doet eigenlijk maar wat je goeddunkt
Terugkomend op de blog van Vera. Tja het leven gaat niet zoals we allemaal gedacht hadden. Je neemt in een geweldige periode in je/jullie leven het besluit tot kinderen. Uiteindelijk doe je er alles aan om ze niet de dupe te laten zijn van de beslissingen van de ouders. Toch denk ik dat zij altijd de dupe zijn (ben trouwens van mening dat elk kind verplicht psychologische hulp zou moeten krijgen bij een scheiding).
Je hoopt dat je het goed doet, hoort dat van iedereen om je heen maar de enige mening die ertoe doet is die van je kinderen die je misschien over 20 jaar of misschien wel nooit krijgt. Tot die tijd doe je maar wat je goeddunkt…
Willem (32) schrijft terwijl hij het meemaakt. Na een 12 jarige relatie waarvan 2 jaar getrouwd zit hij nu in het scheidingsproces en geeft een kijkje in hoe hij zijn leven combineert tussen scheiden, kinderen, werk en toekomst.
Lees ook de andere blogs van Willem.
REAGEER OP DEZE BLOG