De laatste jaren van mijn huwelijk waren niet fijn. De ruzies namen toe en de ergernissen tussen mijn ex en mij groeiden en groeiden. Er zijn genoeg mensen die in deze situatie zouden kiezen voor een relatietherapeut, mede omdat we ook kinderen hebben. Wij deden dat niet, misschien al onbewust wetende dat onze relatie het niet zou redden. In deze periode zochten we allebei voornamelijk onze vrienden op om ons gal over elkaar te spuwen.
Steeds meer contact met mijn beste vriend
In die tijd kreeg ik steeds meer contact met mijn beste vriend. Een leuke, vlotte vrijgezelle vent die ooit al eens, toen we nog tieners waren, verliefd op mij was. In de laatste jaren van mijn huwelijk appten we elkaar dagelijks, we belden wekelijks en zagen elkaar bijna maandelijks. Wat heb ik genoten van dit contact.
Mijn ex en ik hadden verschillende interesses. Het gevolg hiervan was dat we al jaren niks leuks meer met elkaar deden. Geen vakanties, geen weekendjes weg, geen dagjes uit. Hij was altijd maar bezig met zijn bedrijf. Uiteraard had ik wel enorm behoefte aan leuke dingen doen en van alles te ondernemen buitenshuis.
En daar was mijn beste vriend… Hij heeft dezelfde interesses als ik. En met toestemming van mijn ex ging ik af en toe een dagje met hem op stap. Veel wandelen in de natuur, naar het strand, musea, avondjes film kijken, uit eten; Alles wat je binnen het huwelijk normaal met je partner zou doen. Ik genoot van deze dagen.
Mijn huwelijk zou het niet gaan redden
Los van de leuke activiteiten had ik een vast maatje naar wie ik weg kon vluchten uit de dagelijkse ellende van mijn huwelijk. Ik zat te stuiteren in de auto als ik naar hem toe reed, ruim een uur bij mij vandaan. Ik liep de hele dag te stralen en voelde me goed. Ik kon alles met hem delen. Mijn slechte huwelijk was een veel besproken onderwerp. En langzaamaan begon ik me door deze gesprekken te beseffen dat mijn huwelijk het niet zou gaan redden. Ik wist het wel, diep van binnen, maar wilde er nog niet aan om dit te accepteren. We hadden immers kinderen, een koophuis en het idee dat ik een gescheiden ouder zou worden beangstigde me.
Door ons goede contact ervaarde ik hoe het voelde dat iemand lief voor me was. Ik ervaarde hoe het voelde als iemand iets voor mij over had. Ik besefte dat ik mezelf niet meer was door mijn huwelijk en ik zag steeds meer een beetje van mezelf terug als ik bij hem was. Ik had weer bergen energie als ik na een leuke dag of leuk weekend met een knoop in mijn buik weer in de auto stapte, op weg naar mijn ex waar ik weer terug veranderde in een minder leuke versie van mezelf en met het leven dat ik niet wilde hebben.
Of ik verliefd op hem was…
Als ik met mijn vriendinnen sprak over mijn beste vriend kreeg ik wel eens de vraag of ik hem niet iets te leuk vond, of ik verliefd op hem was. ‘Natuurlijk niet’, antwoordde ik steevast. Het is super gezellig, maar niet meer dan dat. Ik kon dit niet aan mijzelf toegeven. In mijn beleving stond toegeven gelijk aan actie ondernemen om te gaan scheiden en daar was ik in eerste instantie nog niet aan toe.
Uiteindelijk klapte mijn huwelijk. We beseften dat we te verschillend waren en elkaar doodongelukkig maakten. Een scheiding was het gevolg.
Na mijn scheiding durfde ik het toe te geven
Na mijn scheiding durfde ik eindelijk aan mijzelf toe te geven dat ik verliefd was op mijn beste vriend. We hadden nog steeds dagelijks contact. Toen ik na een lange tijd eindelijk zelf woonruimte had gevonden besloot ik dat ik er maar eens werk van moest maken. Na tig pogingen om hem subtiel duidelijk te maken dat ik hem wel erg leuk vond heb ik het hem recht in zijn gezicht gezegd. Dat vond ik best dapper van mezelf. Hij vertelde me daarop dat hij me super lief vond, graag bij me was, maar niet verliefd op mij was. Ergens wist ik dit wel, maar uiteraard was dit niet waar ik op had gehoopt. Hij vond dat ik de tijd moest nemen om mijn huwelijk te verwerken, terwijl ik dit in de jaren voor de scheiding in mijn beleving al lang had gedaan en echt klaar was voor een nieuwe relatie.
Het contact vermeerderde en ik bleef maar hopen dat er een dag zou komen dat hij ook op mij verliefd werd. Omdat ik er een beetje moedeloos van werd besloot ik nog één poging te wagen om hem te overtuigen dat ik de ware voor hem was. Een weekendje weg… Gelukkig stemde hij in en het werd inderdaad een geweldig leuk weekend. Maar helaas… de verliefdheid bij hem was er nog steeds niet en dat bracht mij op het punt om, na bijna een jaar alles uit de kast gehaald te hebben, de hoop op te geven en een poging te doen dit een plekje te geven en verder te gaan.
Blijkbaar kon ik vrij makkelijk de knop omzetten en na ruim een maand was het verliefde gevoel weg, helemaal weg. Ik was toe aan een nieuwe relatie en besloot mijn geluk te gaan zoeken op een datingsite.
In mijn volgende blog de reactie hierop van mijn beste vriend en een verslag van mijn eerste date…
REAGEER OP DEZE BLOG