De laatste jaren van mijn huwelijk voelden als een sleur. De ruzies namen toe, de afstand werd groter en de liefde verdween langzaam maar zeker. We leefden langs elkaar heen en het leek alsof we elkaar niet meer konden bereiken. Veel mensen zouden in zo’n situatie relatietherapie overwegen, vooral omdat we kinderen hadden. Maar wij deden dat niet. Misschien wisten we diep van binnen al dat onze relatie niet meer te redden was.

Vreemdgaan: hoe een affaire onschuldig begon

In die tijd kwam er iemand op mijn pad die me liet voelen dat ik nog leefde. Een collega met wie ik altijd goed kon opschieten, maar met wie het contact steeds intenser werd. In het begin waren het gewoon leuke gesprekken tijdens de lunch of een kort praatje bij het koffieapparaat. Maar na verloop van tijd begonnen we elkaar ook buiten werktijd te spreken. Eerst via appjes, later volgden telefoongesprekken die uren duurden. Er was een klik die ik al jaren niet meer had gevoeld.

Mijn man en ik deelden nauwelijks nog interesses. Samen leuke dingen ondernemen zat er niet in. Geen weekendjes weg, geen spontane uitjes. Hij was altijd druk met zijn werk, terwijl ik juist snakte naar avontuur en nieuwe ervaringen. En daar was hij… de man die precies begreep waar ik behoefte aan had. Hij had dezelfde passies, dezelfde energie en bovenal: hij gaf me aandacht. Iets wat ik al veel te lang had gemist.

Overspel en emotionele afstand in een huwelijk

Wat begon als vriendschap, groeide langzaam uit tot iets wat ik niet meer kon negeren. We spraken vaker af, eerst op neutrale plekken, later ook in het geheim. Elke keer als ik bij hem was, voelde ik me weer de persoon die ik ooit was. Spontaan, vrolijk, energiek. Als ik naar huis reed, voelde het alsof ik terug moest naar een leven dat niet meer bij me paste. Een leven waarin ik mezelf verloor.

Het schuldgevoel probeerde ik weg te drukken. Ik hield mezelf voor dat het gewoon vriendschap was, dat ik niks verkeerds deed. Maar diep van binnen wist ik dat ik een grens was overgestoken. Ik had iemand gevonden die me gaf wat ik thuis niet meer kreeg. En ik wilde het niet loslaten.

De gevolgen van vreemdgaan: de onvermijdelijke keuze

Op een dag kwam het hoge woord eruit. Mijn man confronteerde me met zijn vermoedens. Ik ontkende in eerste instantie, uit angst voor de gevolgen en schaamte. Maar uiteindelijk kon ik niet anders dan toegeven dat ik was vreemd gegaan. Ja, er was iemand anders. Nee, ik kon niet meer doen alsof ons huwelijk nog te redden was.

De keuze om te scheiden was pijnlijk, maar onvermijdelijk. De breuk was onomkeerbaar en ik wist dat ik niet langer in een leugen kon leven. De emoties waren heftig: boosheid, verdriet, opluchting. Maar bovenal voelde ik vrijheid. Voor het eerst in lange tijd kon ik kiezen voor mezelf, voor mijn geluk.

Geen sprookjeseinde na overspel

Ik had gehoopt dat hij degene zou zijn met wie ik een nieuwe toekomst kon opbouwen. Maar toen de scheiding een feit was, veranderde alles. Wat zo intens en echt voelde in het geheim, hield geen stand in de realiteit. Hij was niet klaar voor een relatie met mij. Misschien was het nooit meer dan een ontsnapping geweest, een illusie (sprookje) van wat ik miste in mijn huwelijk.

Het deed pijn, maar uiteindelijk moest ik accepteren dat ik mezelf had laten meeslepen in iets dat geen toekomst had. De verliefdheid vervaagde, en ik bleef achter met een leegte die ik zelf moest zien op te vullen. Na een periode van verdriet besloot ik dat het tijd was om verder te gaan. Niet langer wachtend op iemand die mij niet wilde, maar openstaand voor een toekomst waarin ik wél gelukkig kon zijn.

Een harde les over vreemdgaan en relaties

Achteraf gezien was dit een harde les. Niet alles wat goed voelt, is ook juist. Maar soms zijn fouten nodig om te ontdekken wat je echt wilt in het leven.

---