Contact tussen kinderen en moeder, hopelijk heelt de tijd de wonden, Phil blogt

Vorige keer schreef ik dat mijn vrouw weer terug naar huis zou komen. Voordat het zover was hebben we een gesprek bij de mediator gehad, waarbij ik bij haar heb aangegeven dat ik denk dat het voor ons allemaal een ongezonde situatie zal opleveren, als ze weer bij ons in huis komt. De kinderen willen momenteel echt niets meer met haar te maken hebben en iedere keer als wij samenzijn loopt het uit op flinke ruzies.

Ze gaf tijdens dat gesprek aan dat zij bij haar therapeut was geweest en dat die eigenlijk hetzelfde bij haar had aangegeven. Daarom heeft ze ervoor gekozen om niet bij ons in te trekken, maar bij een vriendin te gaan logeren.

Last van onze schouders

Voor zowel mijzelf als voor de kinderen is dat een enorme last die van onze schouders is gevallen. Voor haar is het verschrikkelijk omdat ze hoopte op deze manier de relatie met de kinderen weer wat te kunnen verbeteren.

Omdat het misschien niet helemaal duidelijk is waarom de kinderen zo boos zijn op hun moeder even een beknopte uitleg. Zoals ik eerder heb verteld heeft ze, na er eerst over te hebben gelogen, verteld wat er was gebeurd en hoe haar gevoelens waren. Na drie dagen heeft ze haar spullen gepakt en ondertussen is ze al zeven maanden weg. Van die zeven maanden heeft ze vooral in de eerste periode bijna niet naar de kinderen omgekeken of zich zichtbaar geïnteresseerd in het wel en wee van ons gezin.

Daarnaast heeft ze naar de buitenwereld toe voorgedaan alsof ze veel lol maakte met vriendinnen, veel uit ging en allemaal nieuwe mensen leerde kennen. Er is te veel gebeurd om hier allemaal te noemen maar dit heeft de beeldvorming van de kinderen, en die van mij ook overigens, geen goed gedaan. Het heeft er voor gezorgd dat voor de kinderen hun moeder niet meer herkenbaar is.

Dat mijn vrouw niet terug naar huis is gekomen betekent echter ook dat we zo snel mogelijk op zoek moeten naar een andere woning, omdat zij natuurlijk ook haar eigen plek wil. We hebben gesprekken gehad met twee makelaars en we hebben er eentje uitgekozen, waarbij we beiden een goed gevoel hadden. Dit is dus allemaal in gang gezet. 

Ouderschapsplan wordt moeilijk

Zelf heb ik de taak op me genomen om het ouderschapsplan te schrijven voor bij het echtscheidingsconvenant. In onze situatie is het zo verschrikkelijk moeilijk om dit te doen. Als het aan mijn vrouw en mij zou liggen dan zouden we voor co-ouderschap 50/50 zijn gegaan maar dat is geen optie. Onze zoon is volwassen en heeft heel duidelijk aangegeven dat hij bij mij wil blijven. We hebben hem, ondanks zijn leeftijd, wel betrokken bij het ouderschapsplan omdat ik ook wil dat hij “gehoord” wordt hierin en zich niet genegeerd voelt in dit proces. Hij heeft daarvoor een aantal vragen van de mediator gehad en daar heeft hij duidelijk in aangegeven dat hij niet veel contact met zijn moeder wil.

Ook onze dochter van 15 wil, totdat we ons eigen plekje hebben en het stof is neergedaald, weinig contact met haar moeder. Gelukkig staat daar de deur nog op een kleine kier, al voelt het voor mijn vrouw niet zo en dat is heel begrijpelijk.

Dit alles maakt mij ook zo verschrikkelijk verdrietig, dit verdient niemand…

Lukt het om het contact uit te breiden?

Met veel overredingskracht hebben we toch voor elkaar gekregen dat mijn vrouw eens in de twee weken bij ons komt avondeten. Daarnaast hebben we maandelijks met z’n viertjes een bespreking om te kijken of het mogelijk is dat het contact wordt uitgebreid.

Ik hoop zó dat de kinderen zich ook beseffen dat hun moeder enorm veel van ze houdt en dat ze elkaar ook nodig hebben. Misschien voelt het op dit moment niet zo, maar dan zal het altijd later in hun leven nog zo belangrijk zijn dat ze er voor elkaar kunnen zijn.

Het is allemaal helaas zo kapotgegaan dat er op dit moment niet meer mogelijk is dan deze kleine momenten. Hopelijk heelt de tijd ook deze wonden.

Hoi. Mijn naam is Phil. Ik ben 45 jaar, vader van een zoon van 18 en een dochter van 15. In april 2021 stortte mijn wereld in toen mijn vrouw mij vertelde dat haar gevoelens voor mij weg zijn en dat ze onze relatie wil beëindigen. Graag deel ik in deze blog mijn ervaringen in deze verschrikkelijk moeilijke periode met jullie. Mijn 1^e blogpost is geschreven 10 weken nadat mijn vrouw vertelde dat ze niet met me verder wil. Ik wil graag mijn kant van het verhaal met jullie delen, waarbij ik hoop dat andere mensen die in soortgelijke situatie zitten hier steun uit kunnen halen of dat misschien zelfs kan worden voorkomen dat dit bij anderen gebeurt.

Lees ook de andere blogs van Phil.