Asperger heeft een grote invloed op ons huwelijk gehad, blog van Janna

Vandaag is er getekend, het begin van het einde van een leven van 20 jaar samen. Jaren waarin we natuurlijk veel meegemaakt hebben met als mooiste het krijgen van drie lieve zoons. Er zijn heus wel meer mooie herinneringen, maar voor mij kleeft er altijd een extra herinnering aan.

De teleurstelling als je zo je best doet, maar het niet gewaardeerd wordt, de pijn als je gevoelens niet begrepen worden, de knoop in je maag als je grenzen steeds weer overschreden worden en hij het gewoon niet ziet, of snapt. Geen steun krijgen wanneer jij het moeilijk hebt, het verdriet om een leven wat je niet hebt, maar zo graag wilde. Er draaide niks om mij, alles draaide om zijn autisme en hoe ik, en de kinderen, daarmee om moesten gaan.

Dat deed ik uit liefde, ik wilde er alles aan doen om ons leven samen te kunnen behouden. Ik had alleen onderschat wat het met mij zou doen, als ik mijn eigen behoeftes aan de kant zou zetten, mijn wensen niet gehoord werden, ik mezelf helemaal wegcijferde om alles maar bij elkaar te houden.

Zelfs mijn gevoel had ik helemaal uitgeschakeld om alles maar te kunnen dragen. Totdat mijn lichaam me ging vertellen dat het niet goed ging met me. En zelfs toen verzon ik nog redenen om iets anders de schuld te kunnen geven, iets anders dan deze relatie.

Door de burnout moest ik anders gaan kijken naar mezelf en de situatie. Ik wilde beter worden, dus ik zocht veel hulp. Met die hulp en door hard werken aan mezelf kon ik uiteindelijk de keuze maken, die ons gezin nu zo’n verdriet doet. De keuze waardoor we vandaag iets moesten tekenen wat een streep zet door ‘ons’ en de weg vrijmaakt voor ‘mij’.

Die keuze heb ik echt niet licht gemaakt. Ik had voor mijn gevoel al 20 jaar geknokt, de relatie was altijd moeilijk. We kwamen er pas na een paar jaar achter dat mijn ex autisme heeft. Na de geboorte van onze tweede zoon had ik al eens aangegeven, dat ik het niet meer zag zitten, omdat ik voor mijn gevoel alles alleen deed. Er was geen wij, geen team.

Toen zijn we na wat tips dingen gaan onderzoeken en vielen er wat puzzelstukjes op zijn plek na het stellen van de diagnose. Dat is ook de reden waarom ik toen niet ben gegaan. Ik dacht dat we het met hulp en handvatten dan misschien wel zouden redden, want liefde had ik nog wel, dus ik ging er helemaal voor. En hij op zijn manier ook, daarom is er ook nog een derde zoon gekomen, omdat we elkaar echt even gevonden hadden.

Maar uiteindelijk bleef het voor mij toch een gevecht wat ik niet kon winnen. Ook al denk je dat je het wel aankan. Dat je heus wel met minder emotionele binding, aandacht, medewerking en gebrekkige communicatie, maar met genoeg liefde in je eentje een relatie in stand kan houden, omdat hij er nou eenmaal niks aan kan doen, vroeg of laat loop je tegen de muur, die je letterlijk stopt. Toen kon ik niet anders meer dan voor mezelf kiezen.

Ik ben een vrouw van 42 met 3 zoons van 10, 16 en 19. De oudste heeft net als zijn vader Asperger en woont al 4 jaar in een woongroep, maar komt regelmatig logeren. Ik werk 32 uur per week (nu nog herstellende van een burnout) als manager bij een winkelketen. Mijn man en ik hebben in oktober besloten te gaan scheiden. De liefde is wederzijds op, zijn Asperger heeft een grote invloed op ons huwelijk gehad en ook op mij.

We hebben een mediator in de arm genomen, omdat we graag op een goede manier uit elkaar willen gaan voor de kinderen. Tot nu toe loopt dit vrij soepel. Vanwege zijn beperking komt het meeste regelwerk wel op mijn bordje, maar dat had ik wel aan zien komen na 20 jaar samen met hem.

Lees ook de andere blogs van Janna.