En toen werd het relatief stil. Mijn ex-to-be en ik zijn er in geslaagd om de papieren rond te krijgen. De wedstrijd is geëindigd in een 2-2 verlies voor mij, althans zo voelt het. Ik teken voor de zwaarste last op korte termijn. Op de lange termijn komen we weer min of meer gelijk uit. Ik ben niet bang voor een uitdaging, maar dit is wel een lastige. Het huis staat centraal. Mijn tussen-werk-periode duurt ook langer dan gehoopt. Mijn ex-to-be begint zo zoetjes aan te werken aan haar nieuwe huis. Voor inpakken vindt ze het nog te vroeg lijkt het. Het is wachten op van alles en nog wat, maar voornamelijk geld. Mijn ex-to-be wil pas gaan praten over haar verhuizing als we het laatste belastinggeld verdeeld hebben. Ik wil dat liever eerder, aangezien het belastinggeld altijd ergens in juni komt. Eind juli dient ze echt verhuisd te zijn, belastinggeld of niet. Ik wil graag eerder duidelijkheid. Maar wat stuk is in een huwelijk, repareer je niet met een scheiding. En het ontbreekt ons aan de mogelijkheid om dat deel van de transitie sneller te laten verlopen.
Na de bemiddeling en ondertekening moeten we ook nog wachten op de juridische afhandeling. Zes tot acht werken zal dat deel gaan duren. Je zou zeggen dat dit allemaal sneller kan. Er is me verteld dat deze periode van origine geldt als een soort afkoelingsperiode. Het doet me denken aan het verhaal van de apenrots.
In een dierentuin zit een groep apen in hun verblijf. Als experiment hangt men een banaan bovenin aan een touw. De eerste aap die dat ziet probeert de banaan te pakken. Maar als een aap in het touw probeert te klimmen, wordt de hele groep apen natgespoten. Die vinden dat niet leuk en al snel zorgt de leider dat niemand meer in het touw klimt op straffe van een afranseling. Alle apen leren van de banaan af te blijven. Nu wordt een voor een iedere aap vervangen in de groep. De nieuwe aap probeert de banaan te pakken en wordt afranselt door de groep die niet nat wilt worden. Dit gaat door tot na het moment dat geen enkele aap ooit nat geworden is. En toch herhaalt het ritueel zich keer op keer. En dat terwijl geen enkele aap van de huidige groep ooit nat geworden is.
Een afkoelingsperiode heeft in ons geval immers geen zin. De periode van 6 tot 8 weken staat niet in verhouding tot het werk dat de rechtbank er aan heeft. Een stempel zou voldoende zijn. De periode van bemiddeling zou hierin best meegewogen kunnen worden. Maar op mijn vraag “waarom is dit eigenlijk?” komt een “zo gaat dat nu eenmaal”.
In die periode kunnen we echter beiden niet regelen wat nodig is. Zoals eerder geblogd houden bedrijven geen rekening met onze scheidende status. Als we kwaadwillend zouden zijn, dan is een legitimatiebewijs voldoende om de ander financieel hard te treffen. Ik tref het dat deze vorm van scheidingsfraude zich bij ons niet (veel) voordoet. Kleine grensconflicten hebben we wel. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dan denk ik tevens terug aan de periode dat mijn ouders gingen scheiden, dat dit geregeld tot problemen leidt. De bank is hier – bij toeval – erg duidelijk over. “Neem een geheime bankrekening, waar de ander niets van weet”. Op mijn – zeer terechte – vraag waarom de bank zelf niet een vinkje aan kan zetten op basis van een getekend convenant, komt het verwachte antwoord. “Dat doen we nu eenmaal niet.” Hij kan me echter niet vertellen waarom niet.
En zo blijven we met zijn allen een stel apen op een rots.
REAGEER OP DEZE BLOG