Voor mij ligt een fotoboek. Ik kom iedereen weer tegen.
Alles netjes en geordend.
Ik heb het boek ooit eens van mijn moeder meegekregen.
Ik zie jaren later wat ze ooit in mijn vader heeft gezien.
Op die foto staat hij naast haar als een soort James Dean.
Ik blader door de jaren en ik vraag me af of ik het zou willen weten of zou willen zien, hoe de rest van mijn leven eruit zou komen te zien.
Dan krijg ik het antwoord op mijn vragen in een fotoboek van later.
Misschien is het beter om in het nu te zijn en later nog te bewaren.
Het fotoboek ligt voor hem, hij bladert er doorheen.
Hij ziet zijn opa en een veel jongere ik op een vakantie in het zuiden.
Het is misschien maar beter dat de kleine man niet weet dat ik dit met hem zo heb gemist.
Een paar foto’s verder ziet hij zichzelf als baby van een paar dagen oud.
Geen spoor nog van de tranen die hij later wel kreeg.
En nog geen schrammetje op zijn knie.
Hij skipt een paar pagina’s en we zien beide niets.
Alleen wat lege bladen.
Hij vraagt me wat daar komt. Ik zeg: Ik weet het niet.
Niemand weet welke foto’s we nog zullen maken.
Met wie we nog gaan dansen en wie we los moeten gaan laten.
Wie ik nog ga ontmoeten op de reizen die ik nog ga maken.
Hoeveel jaren ik nog heb in gezondheid en geluk.
Misschien is de allermooiste foto wel, die ik met die kleine maak vandaag.
Ik weet het antwoord op mijn eerdere vraag.
Ik wil niet alles van tevoren al weten.
Dus ik wil de foto’s van de toekomst nog voor later bewaren.
I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.
Lees ook de andere gedichten van I-Pat.
REAGEER OP DEZE BLOG