Het regent buiten, of eigenlijk: Het giet.
De regen opent deuren en het overstroomt de hele ruimte waar we zitten.
We dachten dat het ons veilig en droog zou houden.
Maar het water staat ons aan de lippen.
Ik neem maar vast afscheid.
Ik drijf weg, alsof ik in de oceaan lig.
Als ik naar de hemel kijk zegt iets me dat je bij mij me bent.
Als ik het gevoel heb dat ik ben verdwaald, kan ik toch mijn weg vinden, als ik het gevoel heb dat jij bij mij bent.
Het is een drukke dag.
En ieder woord dat ik nog niet tegen je heb gezegd, daar heb ik spijt van.
Iedere zonsondergang die ik met jou bekeek, ga ik missen.
Ik zal alles verwikkelen in een dikke kus.
En die aan je geven zodra ik verder weg drijf.
Of ik nu wakker ben of ik slaap.
Of ik nu boven ben of beneden.
Alles is onmogelijk zonder jou.
Maar als ik aan je denk kan ik mijn vleugels spreiden en mijn weg vervolgen.
Dan kan ik bijsturen en gaat het leven niet aan mij voorbij.
Als ik het gevoel heb dat er niemand meer is die mij wil kennen.
Dan ben jij daar in mijn hoofd.
Ik kijk naar de hemel en het klaart weer op.
Ik kom weer met twee benen op het droge en vervolg mijn weg naar jou.
Je staat weer naast me en je omarmt me.
Ik ben er weer.
Naar jou zal ik altijd mijn weg vinden.
I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.
Lees ook de andere gedichten van I-Pat.
REAGEER OP DEZE BLOG