Ik wil nooit meer naar papa toe, blog van Elisa

Tijdens een éen op éen wandeling met haar moeder vertelt oudste voor het eerst sinds lange tijd weer over haar vader. Zij en haar zusje gaan al twee jaar niet naar hun vader toe. Wat gebeurde er dat de meiden hun vader niet meer willen zien? 

Ze was overduidelijk doodziek

Ik was er om klokslag 11 uur. En alles was ijzig stil. Niets meer vriendelijk. Haar familie was alles aan het helpen opruimen en alles viel stil toen ik kwam. Eigenlijk wil alles in je hier niet zijn. Maar je komt om je goud op te halen en dus zei ik, de eer aan mezelf houdende, netjes gedag tegen iedereen en liep naar binnen.

De dochters en de vriendinnen die waren blijven logeren zaten klaar met hun spullen. Onze oudste overduidelijk doodziek. Een hoopje, helemaal bleek… Liefst renden ze allemaal  naar buiten maar ze liepen nog op hun tenen, dat was duidelijk. Ik zie het nog gebeuren; alles zat in de auto, spullen waren ingeladen. Daarop kwam papa, ‘Kom eens even hier’ en hij lokte haar met het wijsvinger-lokje, doelend op onze oudste. En zo ziek als ze was, moest ze de auto weer uitkomen van hem. ‘Bedank haar eens even voor alles wat ze voor je gedaan en geregeld heeft’ doelend op zijn vriendin. Die daar met boze blik stond en amper reactie gaf op de knuffel die onze oudste opgedragen werd te geven…

Toen we thuiskwamen en ze wederom op het toilet zat, zat bloed bij haar ontlasting. De dag erna, maandag, zat ik met haar bij de huisarts en werd de ontlasting onderzocht. Voedselvergiftiging bleek een paar dagen later. ‘Je laat me kiezen tussen mijn zieke dochter en een feest dat geld gekost heeft’ hoorde ik weer in mijn gedachten zijn vriendin zeggen.

Ik wil nooit meer naar papa toe

‘Ik wil er nooit meer naartoe mama’ zei ze, toen ze doodziek op de bank lag en dankzij de diagnose bevestiging had gekregen over hoe ziek ze was geweest.

Toen wist ik; nu moet ik luisteren naar de meiden. Hier kan ik niet meer omheen. Deze vader beschermt wederom zijn kinderen niet. Dan moet ik het doen. Ik stop met duwen. Ik stop met de lieve vrede.

De jongste wóu al nooit gaan. Ze wou haar vader zien, maar niet blijven slapen. Maar had zich laten overhalen door de instanties. Nam telkens een hap lucht, ging, onderging en ademde pas uit als ze weer terugkwam bij mij. ‘Ik wil niet gaan. Maar ja, ik doe het voor mijn zus’ en haalde dan haar schouders op. Dus toen ik haar zei dat haar oudste zus niet meer wou gaan maar als zij wou dat ik haar dan zou brengen, keek ze me aan alsof ik helemaal besodemieterd was. ‘Ik wou al nooit gaan, dus nu ga ik zeker niet meer’ en opgelucht viel ze me in de armen. ‘Ik ben het allerliefste gewoon altijd bij jou mama’.

Ik hoop dat ik het voor hen het beste heb aangepakt

Als ik de jongste vraag naar haar vader, is ze snel klaar met het gesprek. ‘Ik mis hem niet en wil er nooit meer naartoe. Papa was nooit meer dezelfde vader dan toen hij met jou was mama’.

Het zijn de kleine meisjes van 3 en 7 jaar niet meer; van toen we uit elkaar gingen. Het zijn grote dames aan het worden. Inmiddels 14 en 11 jaar. Die zich alleen door mij serieus genomen voelen. Ik houd me overeind. Maar heb vaak de stemmetjes in mijn hoofd. Van de instanties. Van hun vader. Van alle mensen die er een mening over hebben. En ik hoop alleen maar dat ik het voor hen het beste heb aangepakt allemaal. 

Ik ben Elisa, moeder van twee geweldige meiden. Na een lange relatie (en huwelijk) met mijn jeugdliefde besloot ik tot scheiden. We zouden in goede harmonie co-ouderschap gaan doen. Er waren nog geen nieuwe partners. Alles ging meer dan prima; totdat hij een relatie kreeg en ging samenwonen. Waar ik nooit in terecht wou komen zag ik voltrekken voor mijn ogen; machtsstrijd over de rug van de meisjes. Een nachtmerrie. Ik wilde niet vechten maar mij restte geen andere keuze.

Lees ook de andere blogs van Elisa.