In mijn praktijk werk ik veel met ouders die geen contact met (één van hun) kinderen hebben en met kinderen die geen contact met één van hun ouders hebben.
Nog volop in strijd met elkaar
In al deze situaties zitten de ouders nog volop in de strijd met elkaar. Al zeggen ze vaak dat dit niet het geval is. Ik ben nog geen situatie tegengekomen waarin de ouders fijn contact met elkaar hebben en goed samenwerken, maar dat het kind toch geen contact met één van de ouders wil hebben.
Het is belangrijk dat ouders zich gaan realiseren dat het kind in deze situatie zit vanwege de (vaak jarenlange) strijd. De kinderen staan dus tussen de ouders in en hebben een gecreëerd beeld van de ouder waar ze geen contact mee hebben.
In de meeste gevallen is het de ouder die geen contact meer met het kind heeft die bij mij komt voor hulp.
Ik stimuleer ze wel maar ze willen niet en probleem ligt bij andere ouder
Het komt in mijn trajecten ook voor dat ik in contact kom (meestal per mail) met de ouder waar het kind wel bij is. Die ouder geeft dan meestal aan het kind te stimuleren contact met de andere ouder te hebben, maar dat het kind het echt niet wil. Dat het kind boos wordt als er iets positiefs over die ouder wordt gezegd. De andere ouder moet het gedrag eerst aanpassen, nu worden door die ouder de kinderen weggejaagd. De andere ouder doet het dus zelf en moet het ook maar zelf oplossen. De ouder waar ik op dat moment contact mee heb zegt dan ook niet open te staan voor hulp. Het probleem ligt immers bij de andere ouder.
Maar wat moet dat moeilijk zijn voor die ouder. Alles eraan doen om het kind in contact te laten komen met de andere ouder, maar ervaren dat het steeds niet lukt en het kind zelfs boos wordt.
Laat je begeleiden
Mijn vraag is dan: Waarom laat je je dan niet begeleiden door een professional die deze expertise heeft? Dat laatste is wel belangrijk. Dus met expertise van ouderonthechting/-verstoting. Iemand die is opgeleid om te kunnen signaleren wanneer daar (mogelijk) sprake van is. Dan kan deze ouder met de professional samen aan de slag om de situatie voor de kinderen fijner te maken. Dat de kinderen niet meer het gevoel hoeven hebben tussen de ouders in te staan. Dat ze kind kunnen en mogen zijn en van beide ouders mogen houden.
En ja, er is ongetwijfeld veel gebeurd en het gedrag van één of beide ouders is niet altijd goed geweest. Met de juiste begeleiding kunnen beide ouders gaan werken aan verbetering voor de kinderen. Alles dus in het belang van de kinderen. Want beide ouders willen uiteindelijk ook het beste voor de kinderen. Hoe fijn is het voor de kinderen als beide ouders worden geholpen wat ook het beste voor hun is.
Ouderonthechting, ouderverstoting begint ergens
Ik ben nu met een traject bezig met een moeder die een goede band met de kinderen heeft, maar ervaart dat de kinderen steeds vaker zeggen niet naar hun vader te willen. Ze weet niet goed hoe daarmee om te gaan. Tussen haar en de vader is veel gebeurd en ze realiseert zich dat het iets is waar de kinderen niet in mogen worden meegetrokken.
Ik help haar hoe ze haar kinderen hier het beste in kan begeleiden, hoe ze op een andere manier met de vader om kan gaan en hoe ze vooral zelf vanuit rust en vertrouwen kan blijven functioneren.
Hoe fijn zou het voor kinderen zijn als meer ouders in zo’n situatie hulp krijgen. Dan kunnen de kinderen lekker kind blijven en een fijne jeugd hebben, ondanks de scheiding van hun ouders. En dan voorkomen we dat de kinderen in deze praktijksituatie uiteindelijk geen contact meer met hun vader (zeggen te) willen. Want ouderonthechting/-verstoting begint ergens.
Vaak wordt te laat opgemerkt wat er aan de hand is en hoe langer het duurt, hoe lastiger het is weer een gezonde situatie te creëren. Het is dus belangrijk dat ouders in een zo vroeg mogelijk stadium aan de bel trekken. Het is niet iets om je voor te schamen. Je hebt dan niet gefaald als ouder. Het is juist krachtig als je expertise inschakelt om te leren wat echt in het belang van je kinderen is.
Wil je meer informatie over wat ik voor jou kan betekenen? Neem dan contact met mij op. Dat geldt zeker ook voor jongeren die geen contact met één van hun ouders hebben en niet weten hoe daarmee om te gaan.
Lees ook de andere blogs van Edwin.
Noka - 25 sep 2022
Ik blijf het lastig vinden. Tijdens onze relatie liet de vader van mijn dochter het al vaak afweten (we woonden niet samen). Dus alles kwam op mij en dit is ook mijn schuld omdat ik hem wilde ontlasten. Hij vond het allemaal vaak veel en lastig om een goede vader te zijn. En veel beslissing kwamen op mij neer. Nu we uit elkaar zijn. Officieel sinds 3 mnd. Hij wilde niet meer. Maar het gaat totaal niet goed met hem. Loopt de afgesproken omgangsregeling voor geen meter. De laatste keer hft hij haar zelf eerder naar huis gebracht en tegen haar gezegd dat hij ziekjes is. Dus hoor ik mijn dochter van 3 zeggen dat pappa ziekjes is. Ik heb hem nu aangegeven dat hij eerst voor zichzelf moet zorgen. Alles zo goed mogelijk op een rijtje krijgt en mij laat weten hoe en wat voor omgang hij met zijn dochter wilt. Ik ga geen enkele man dwingen zijn kind te zien. Ik begrijp dat in het belang van het kindje moet handelen. Maar ik lees te vaak dat jeje eigen gevoelens op zij moet zetten. Maar stel dat zowel de ouder die het laat afweten als de ouder waar het kind woont tegenover het kind laat afweten vaak de moeder, nou dan heb je de poppen aan het dansen. De vader is vaak zielig terwijl de moeder een slechte moeder zou zijn
Miranda - 23 mrt 2023
Ik denk dat het ook aan de situatie licht, mijn kind zie zijn vader nu ook al 1 jaar niet, we hebben na scheiding via de omgangshuis 6x online en 2x fysieke contact en daarna via de wijkteam 2x online contact, tijdens de online contact was vader tv aan het kijken en tijdens de fysieke contact behandelde hij kind als een kleuter kind was tijdens de omgangshuis 10 jaar voor omgangshuis had kind ook vader 1 jaar niet gezien. Na laatste contact kind 12 heeft toen zelf aan gegeven dat die vader niet wil zien, in overleg met wijkteam is de omgang stop gezet tot kind zelf aan geeft dat die vader wil zien
Mike - 23 mrt 2023
Nou, al loop je al jaren in de hulpverlening, Veilig Thuis, Enver, Jeugdbescherming, Raad van de kinderbescherming en ziet iedere instantie wat er gebeurd, aantoonbaar door opgemaakte rapporten dan nog kan je als vader zijnde niets als moeder niet meewerkt. Zelfs gerechtelijke uitspraken kunnen door moeder worden genegeerd en sta je als vader zijnde machteloos. Alles draait om juridische stappen en in het belang van de kinderen moet je die als vader zijnde niet nemen volgens alle instanties. Mijn vecht scheiding duurt al bijna vijf jaar en er gebeurd weinig in het belang van de kinderen. Het contact tussen vader en zijn kinderen staat erg onder druk.
Eef - 19 okt 2023
Ik ben er zelf maar uitgestapt...mn kind ging eraan onderdoor. Zelfs de 1,5u p.week dat ik mn kind zag wist mn ex te verpesten. Inderdaad 20jr jeugdzorg achter de kiezen vanwege 3 complexe kids ASS/ADHD... mn ex heeft geen hulp nodig, niks met hem aan de hand, maar wist wel elke trauma knop van mij in te drukken...ze is zo emotioneel...zou jij ook geen emoties hebben bij wonden uit het verleden waar bewust in geprikt wordt? C-PTSS behandeling achter de rug...genezing gaat nog jaren duren...en dat gaat niet als mn ex bewust telkens een mes in die wond blijft zetten...